Η μέθοδος της "Νοεράς Προσευχής" είχε ουσιαστικά εξαφανιστεί για αιώνες στ' Αγιονόρος. Όπως συμβαίνει με κάθε αίρεση και σέχτα, από τη στιγμή που θριαμβεύει αρχίζει η παρακμή της.
Οι Αγιορείτες μοναχοί είχαν πάψει ν' αναζητούν το Θαβώρειο Φως και κανένας δεν περίμενε να δει ή να νιώσεις θείες εκλάμψεις στο στομάχι του.
Συνέχιζαν βέβαια την "προσευχή του Ιησού" αλλά μάλλον τυπολατρικά-αυτιστικά.
Οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στα τέλη του 19ου αιώνα, οι επαναστάσεις κι οι φοβεροί πόλεμοι που ακολούθησαν δεν άφησαν ανεπηρέαστο τον αγιορείτικο χώρο και συνέβαλαν στην αναβίωση της ησυχαστικής αίρεσης και του μυστικισμού.
Πολλοί άνθρωποι που πολέμησαν στα μέτωπα, ένιωσαν την ανάγκη να αυτοκαθαρθούν από κάθετί συγκρουσιακό και διχαστικό.
Ο μυστικισμός της νοεράς προσευχής τούς πρόσφερε αυτό που ζητούσαν: την έξοδο απ' το Εγώ και την απορρόφηση από την Τελειότητα.
Νομίζω πως καταλυτικό ρόλο στην αναβίωση του αθωνίτικου ησυχασμού έπαιξε ο Ρώσος μοναχός Σιλουάν, που γνώρισε όλη τη φρίκη και την τραγωδία του Ρωσοτουρκικού Πολέμου, της Οκτωβριανής Επανάστασης και του Πρώτου Παγκόσμιου. Ασκήτεψε στη ρωσική μονή του Αγίου Παντελεήμονα στο Όρος απ' το 1892 ως το θάνατό του το 1938. Η Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο, ως Σιλουανό.
Τις ίδιες ιστορικές και θρησκευτικές εμπειρίες (ιδέα του θανάτου και παραλογισμό ύπαρξης) έζησε και ο μαθητής του Σιλουανού, ο Σωφρόνιος Σαχάρωφ. Έζησε κι αυτός πολλά χρόνια στον Άθω μέχρι το 1959 που ίδρυσε το δικό του ιδιόμορφο μοναστήρι στο Έσσεξ της Αγγλίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου