Το "τάλαντο" είναι μια χοντρή σανίδα, σαν αφρικανικό ταμ-ταμ, που τη χτυπάει μ' ένα ξύλινο σφυράκι ο "καμπανάρης" για να καλέσει σε προσευχή τα καλογέρια.
Το μέσο αυτό αντικαταστάθηκε απ' τις καμπάνες τον 9ο αιώνα, όταν οι Βενετοί τις πρωτόφεραν στην Κωνσταντινούπολη.
Περνάμε απ' το νεκροταφείο της Μονής τη στιγμή που ένας μοναχός ξεθάβει δυο σκελετούς.
"Βλέπετε?", ρωτάει γεμάτος αυτοπεποίθηση. "Βλέπετε τ' αποτελέσματα της προσευχής? Αυτά τα κίτρινα ανήκουν σ' έναν λαϊκό εργάτη, ενώ τούτα τα άσπρα, που λαμποκοπάνε, σ' έναν μοναχό!".
Προσωπικά νομίζω πως η διαφορά του χρώματος έχει να κάνει αποκλειστικά με τη διατροφή, αλλά δεν το κάνω και θέμα.
Απλά αναφέρω πως ο Ντοστογιέφσκι, στους Αδελφούς Καραμαζώφ, έγραψε ακριβώς το αντίθετο: "αν τα οστά είναι κίτρινα σαν το κερί, αποτελεί ένδειξη πως ο Κύριος έχει δοξάσει το νεκρό"...
Γενικά στο Όρος, ακόμα και σήμερα, η κοσμική μόρφωση αντιμετωπίζεται με καχυποψία. Θεωρείται "δηλητήριο του φιδιού" που πρέπει να χορηγείται μόνο σε μικρές θεραπευτικές δόσεις.
Μια σοβαρή προσπάθεια να ιδρυθεί σχολείο ανώτερης παιδείας στον Άθω έγινε στα μέσα του 18ου αιώνα με την Αθωνιάδα Ακαδημία κοντά στο Βατοπέδι.
Το 1753 ανέλαβε σχολάρχης ο Ευγένιος Βούλγαρης και γνώρισε μεγάλη ακμή. Δέχθηκε όμως και σκληρό πόλεμο καθώς θεωρήθηκε "δούρειος ίππος" του Διαφωτισμού. Ο Βούλγαρης κατασυκοφαντήθηκε, αναγκάστηκε να αποχωρήσει κι η Σχολή σταδιακά παρήκμασε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου