Αν και ζούμε στον 21ο αιώνα, τ' Αγιονόρος διατηρεί ακόμη ένα μέρος απ' την παλιά του αίγλη.
Κανένα μεγάλο πολιτικό κόμμα δεν τολμάει να τα βάλει ευθέως με το σύστημα εξουσίας που έχει εδραιωθεί εδώ και χίλια περίπου χρόνια στο άκρο αυτό της Χαλκιδικής.
Ακόμα και ηγέτες της Αριστεράς αναγκάζονται να προβούν σε δηλώσεις αναγνώρισης και σεβασμού. Μερικοί φτάνουν στο σημείο να παραλληλίσουν με τους Ζαπατίστας ό,τι πιο συντηρητικό και οπισθοδρομικό έχει να παρουσιάσει η κοινωνία μας, δηλαδή τον αγιονορείτικο μοναχισμό.
Το Άγιο Όρος απολαμβάνει ευρείες φοροαπαλλαγές και κάθε χρόνο εισπράττει πλουσιοπάροχες κρατικές επιχορηγήσεις καθώς και ευρωπαϊκές επιδοτήσεις.
Ένα ξέμπαρκο καλογέρι μού προσφέρει τσιγάρο.
"Καπνίζεις?", τον ρωτάω.
"Ναι, αλλά όχι μπροστά στα εικονίσματα!".
Αρχίζει να μου αραδιάζει διάφορες παράξενες ιστορίες. Κατηγορεί τους Ρώσους, τους Σέρβους, τους Βούλγαρους, τον Βαρθολομαίο, τους παπικούς, τους πάντες...
"Νομίζω πως εσείς οι μοναχοί δεν αγαπάτε κανέναν!", του λέω.
"Αγαπάμε το Θεό", με αποστομώνει.
Χθες πέθανε αιφνιδιαστικά ένας Γεωργιανός εργάτης την ώρα που έκοβε ένα δέντρο στο δάσος. Η κηδεία του έγινε στη Μονή Ιβήρων.
Κάθισα στην ακροθαλασσιά και σκεφτόμουν για ώρες...
Ο θάνατος κλονίζει τις πεποιθήσεις μας. Γεμίζει το νου μας με αμφιβολίες... πιστούς και απίστους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου