Αγιορείτικες αναμνήσεις (I') - Σεξ και μοναχισμός...

Κατά τη γνώμη μου η σεξουαλική εγκράτεια των μοναχών είναι ένας μύθος.

Και δεν αναφέρομαι τόσο στον αυτοερωτισμό, που αποτελεί τον κανόνα, όσο στην ομοφυλοφιλία που αποτελεί μια πονεμένη ιστορία στον Άθω.

Κρατάω στα χέρια μου το παλιό βιβλίο ενός Άγγλου περιηγητή που περιγράφει κρούσματα ομοφυλοφιλίας στ’ Αγιονόρος. 

Σε κάποιο σημείο γενικεύει: "Το 90% των σύγχρονων Ελλήνων είναι, όπως οι Λεβαντίνοι, αμφιφυλόφιλοι"! Δεν έχει κι άδικο ο άνθρωπος...

Προπολεμικά ο Θέμος Κορνάρος είχε κάνει λόγο για "ρασοσάτυρους" και "εμπόρους παιδικής σαρκός"!

Στα πηγαδάκια των αλλοδαπών εργατών στις Καρυές ακούς πολλές κι ανατριχιαστικές ιστορίες για σεξουαλικές επιθέσεις που δέχονται από καλογέρια.

Αδύνατο όμως να τις τεκμηριώσεις.

Ένας μοναχός μου εκμυστηρεύεται πως συχνά ονειρεύεται πως πετά. 

Θυμήθηκα τη φροϋδική θεωρία που λέει πως τέτοια όνειρα συμβολίζουν την ερωτική πράξη. Αλλά δεν του το είπα.

Παραδόξως η ομοφυλοφιλία δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των πειρασμών που αντιμετώπισε ο Άγιος Αντώνιος! Οι παγίδες του διαβόλου περιλάμβαναν μόνο γυμνές γυναίκες και πλούσια φαγητά. 

Πάντως, ο διάβολος αποδείχθηκε μεγάλος μπουνταλάς. Μια εντελώς γυμνή γυναίκα είναι ντε καβλέ. Αν φορούσε όμως ένα μπέιμπι ντολ θα του γινόταν κατάρτι του Αγίου...

Κατά τύχη συναντάω έναν ψυχαναλυτή και πιάνουμε κουβεντούλα. Είναι απόλυτος στις απόψεις του:

"Οι μοναχοί είχαν μια πολύ στενή σχέση με τη μητέρα τους. Μια σχέση που τη μετέθεσαν στην Παναγία, τη βασίλισσα τ’ Αγιονόρους, που στο φαντασιακό τους μετατρέπεται σε Περιβόλι της Παναγιάς. Και το Περιβόλι έχει σαφώς τη μεταφορική σημασία του αιδοίου. 

Ο μοναχός που υποτάσσεται σε γέροντα εξισορροπεί το οιδιπόδειο σύμπλεγμά του και προσπαθεί να διατηρήσει αυτή τη λεπτή κατάσταση ισορροπίας  με τη νηστεία, τη σεξουαλική αποχή και τη νοερά προσευχή. 

Οι μοναχοί μπορούν θεωρητικά να εκτρέψουν τη σεξουαλική τους ορμή προς ένα ισχυρότερο ενδιαφέρον, όπως π.χ. το Θεό, κι έτσι γλυτώνουν απ’ τη σχιζοφρένεια"...