Αγιορείτικες αναμνήσεις (IA')

Νομίζω πως στη ζωή μας δεν μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς ένα "πλαίσιο αρχών". Χωρίς κάποιες "αξίες" που να λειτουργούν ως "άξονες αναφοράς", ως "πυξίδες" που σε κάθε περίσταση θα μας βοηθούν να βρίσκουμε το "δέον".

Αν επιλέξουμε μια ζωή χωρίς "αξίες", πιστεύω πως σύντομα θα καταρρεύσουμε κάτω απ΄το βάρος των αδιεξόδων και των αντιφάσεών μας. Το έζησα και το ξέρω...

Ως εδώ οι περισσότεροι συμφωνούν. Τα ζόρια αρχίζουν απ’ τη στιγμή που θα προσπαθήσουμε να επιλέξουμε τις "αξίες" που θα γίνουν άξονες της ζωής μας.

Εδώ κρύβεται ο κίνδυνος να γίνουμε ηθικολόγοι ή να χωθούμε στη "φυλακή" των κοινωνικών συμβάσεων που από μικροί εσωτερικεύουμε.

Προσωπικά δεν πιστεύω σε "αιώνιες ηθικές" και σε "υπερφυσικές δυνάμεις" που δήθεν επιβραβεύουν τους δίκαιους και τιμωρούν τους άδικους. 

Η ζωή μας είναι μια αδιάκοπη σειρά επιλογών που καθεμιά τους έχει και το αντίστοιχο τίμημα. Που το πληρώνουμε πάντα στο ακέραιο και με τόκο...

Κατά τη γνώμη μου, ο καθένας μας θα πρέπει ν’ αναζητήσει μόνος του τις "αξίες" που του ταιριάζουν, κι αυτές να κάνει "μπούσουλα" στη ζωή του.

Κι οι "αξίες" που μας ταιριάζουν είναι αυτές που ενισχύουν την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μας.

Πόση ντροπή δεν ένιωσα όταν εξασφάλιζα αθέμιτο κέρδος εξαπαπατώντας τους διπλανούς μου;

Πόσο μειωνόταν η αυτοπεποίθησή μου όταν εκμεταλλευόμουν την αδυναμία γυναικών για να τις εκμεταλλευτώ σεξουαλικά. Όταν χρησιμοποιούσα δόλο κι απάτη για να πετύχω το σκοπό μου...

Πού πήγαινε η αξιοπρέπειά μου όταν έγλειφα, ρουφιάνευα, συκοφαντούσα, κουτσομπόλευα;

Κι εσείς οι γυναίκες, που χρησιμοποιείτε τα κάλλη σας για ν’ ανεβείτε κοινωνικά και επαγγελματικά, πώς νιώθετε σε τελική ανάλυση; Επιτυχημένες ή κοινές πόρνες;

Όταν εμείς οι ίδιοι, υποσυνείδητα έστω, σιχαινόμαστε τον εαυτό μας, πώς έχουμε την απαίτηση να μας σέβονται και να μας εκτιμούν οι άλλοι;