Αθηναίοι Άγιοι Α‘ (Όσιος Κλήμης του Σαγματά - 26 Ιανουαρίου)

Πάνε καμιά δεκαπενταριά χρόνια από τότε που ανεβήκαμε το Σαγμάτιο Όρος της Βοιωτίας.
Κι εκεί, σε μια αετοφωλιά, βρήκαμε το σπήλαιο που ασκήτεψε ο Κλήμης.
Ήταν Ιούλης μήνας και βλέπαμε σαν από αεροπλάνο τον κάμπο της Θήβας. Έμοιαζε μ’ ένα πολύχρωμο σεντόνι γεμάτο μπαλώματα...
Τότε δεν ήξερα τι εστί Κλήμης, κι όλη η φάση πέρασε στο ντούκου!
Δεν είν’ ωραίο ν’ αγνοείς την ιστορία του τόπου σου.
Μόνο η ιστορική γνώση σε κάνει να αισθάνεσαι προέκταση των παλιότερων και υπόλογος των επόμενων...
Τώρα πλέον ξέρω πολύ καλά πώς έζησε αυτός ο Άγιος, γέννημα-θρέμμα της Αθήνας μας.
Γιατί η Αθήνα έβγαλε πολλούς αγίους, που εκπροσωπούν κάθε εποχή, επάγγελμα, τάση. Και μας αποδεικνύουν πως δεν είναι και τόσο δύσκολη όσο φαίνεται η εφαρμογή του Ευαγγελίου...
Ο Κλήμης, λοιπόν, έζησε στα μέρη μας πριν 900 περίπου χρόνια. Στα τριάντα του έγινε μοναχός κοντά στον Όσιο Μελέτιο του Κιθαιρώνα. Γρήγορα ξεχώρισε για την αρετή και την ταπεινότητά του, και για ν’ αποφύγει τον έπαινο των ανθρώπων απομονώθηκε σε μια απροσπέλαστη σπηλιά στην κορυφή του Σαγματά.
«Σιγά τ’ αυγά», θα μου πείτε.
Το ξέρω, τέτοιες ιστορίες έχετε ακούσει πολλές.
Υπάρχει, όμως, κάτι στη ζωή του Αγίου που εμένα, τουλάχιστον, δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω.
Κι αναφέρομαι στη ζωή του πριν γίνει μοναχός. Που απ’ τα δώδεκα χρόνια του τριγύριζε μόνο σε εκκλησίες και παρακολουθούσε ή συμμετείχε ως αναγνώστης σε Θείες Ακολουθίες! Χωρίς να βαριέται ή να ρουτινιάζει...
Ε, αυτό δεν μπορώ να το χωνέψω εύκολα!
Εγώ έπρεπε να φτάσω στα 45 για να συνειδητοποιήσω πόσο μεγάλη γλύκα είναι να ζεις έξω απ’ τα μέτρα της κοσμικότητας και των μοντέρνων συνηθειών...
Ενώ ο Κλήμης τόχε πάρει χαμπάρι απ’ τα 12!
Και μη νομίσετε πως εκείνη την εποχή δεν είχε κι η Αθήνα τη νυχτερινή της ζωή και τους ανάλογους πειρασμούς.
Και τότε, όπως και σήμερα, το κακό βοούσε και η ξετσιπωσιά περίσσευε!
Μπορεί τα εξώβυζα να μην έβγαζαν μάτι και το βρακί να μην είχε φτάσει στο αφαλό, αλλά τα ερεθιστικά θεάματα δεν έλλειπαν.
Και μην ξεχνάτε πως τότε οι άντρες, λόγω του φυσικότερου τρόπου ζωής ήταν πιο ντούροι κι αιματωμένοι...
Τέλος πάντων, ο νεαρός Κλήμης προτίμησε την πνευματική ασφάλεια του Ναού, και δεν ξόδεψε τον χρόνο και την ικμάδα της νεότητάς του στις κραιπάλες!

Οι "Έλληνες Χριστοί"!

Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής, και το θαύμα που περιγράφει, μας φέρνει στο νου και τους "Έλληνες Χριστούς".

Και πρώτα-πρώτα τον Πυθαγόρα, αυτόν τον πρώην ιερέα της Αιγύπτου, που σαν τον Ορφέα γοήτευε τα άγρια ζώα.

Που είχε τη δύναμη να ελέγχει τις δυνάμεις της φύσης, να σταματάει σεισμούς και καταιγίδες, να ηρεμεί άγριες θάλασσες και ποτάμια, να θεραπεύει επιδημίες, να διδάσκει ταυτόχρονα σε διαφορετικές πόλεις...

Θυμόμαστε ακόμα όλους τους Έλληνες "ιερομάντεις", ένα είδος προφητών και θεραπευτών, κάτι ανάλογο των σαμάνων.

Ο Αριστέας, ο Ερμότιμος, ο Επιμενίδης, ο Εμπεδοκλής, ο Παρμενίδης...

Εφάρμοζαν ένα είδος ύπνωσης, "εγκοίμιση" την ονόμαζαν, με την οποία θεράπευαν πολλές ασθένειες.

Μια παραλλαγή της θεραπευτικής αυτής μεθόδου εφάρμοζαν και οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, την οποία λέγεται πως διδάχθηκε κι ο Ιησούς.

Και κλείνουμε με τον Απολλώνιο τον Τυανέα, τον επονομαζόμενο "Ιησού των Εθνικών", που ανέσταινε νεκρούς και λετρευόταν ως "υιός του Θεού".

Τι είδους άνθρωποι ήταν οι πρώτοι Χριστιανοί;

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής αφήνει κάποιες "χαραμάδες" που μας επιτρέπουν να φανταστούμε πώς ήταν η πρώτη χριστιανική κοινότητα.

Μετά τη σύλληψη του Προδρόμου, η πολιτικοθρησκευτική του οργάνωση διαλύεται.

Τη θέση της παίρνει μια νέα αδελφότητα, με ηγέτη τον Ιησού, δεύτερο ξάδελφο του Προδρόμου (ακόμη κι εδώ έχουμε οικογενειοκρατία).

Οι περισσότεροι μαθητές του Ιωάννη (αλλά όχι όλοι) προσχωρούν στην παράταξη του Ιησού.

Κι ο Ιησούς υιοθετεί αρχικά τη συνθηματολογία του Ιωάννη: "μετανοείτε, ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουρανών".

Και πόσα δεν έχουν γραφεί γι' αυτή τη "βασιλεία των ουρανών"...

Ο Ιησούς την περιγράφει με εκφράσεις αινιγματικές.

Γιατί δεν πρέπει να προκαλέσει τις υποψίες (και την επέμβαση) των Ρωμαίων κατακτητών.

Όλοι όμως στην Ιουδαία καταλαβαίνουν πως η "βασιλεία των ουρανών" είναι εδώ στη γη, έχει χαρακτήρα θεοκρατικό και προϋποθέτει την κατάλυση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Λίγο αργότερα το παζλ συμπληρώνεται.

Θεός των χριστιανών είναι ο τιμωρημένος απ' τους Ρωμαίους Ιησούς.

Στο πρόσωπό του βλέπουν τον εαυτό τους όλοι οι κατακτημένοι απ' τους Ρωμαίους λαοί.

Γι’ αυτό σπεύδουν μαζικά να ενταχθούν στη χριστιανική παράταξη.

Η Αποκάλυψη του Ιωάννη είναι μια καμουφλαρισμένη επαναστατική προκήρυξη.

Η Ρώμη ("Βαβυλώνα") αποκαλείται "πόρνη" και ο Ρωμαίος αυτοκράτορας "Αντίχριστος", που θα ηττηθεί απ' τον ηγέτη-Θεό των Χριστιανών και θα επιβληθεί η χιλιετής βασιλεία τους (όση περίπου και η διάρκεια της βυζαντινής αυτοκρατορίας).

Αν θέλουμε να βρούμε σήμερα κάποια ανάλογα της πρωτοχριστιανικής κοινότητας, θα τολμούσαμε να αναφέρουμε τις ισλαμιστικές πολιτικοθρησκευτικές οργανώσεις της Χαμάς στην Παλαιστίνη και της Χεζμπολά στο Λίβανο...

Μπορεί να θεωρηθεί ο Ιησούς "ηθικό πρότυπο";

Αν δώσουμε σε κάποιον που δεν έχει ακούσει τίποτα για Χριστιανισμό να διαβάσει τα Ευαγγέλια, είναι πολύ αμφίβολο αν θα σχηματίσει την άποψη πως ο Ιησούς ήταν Θεός.

Η προσπάθεια των Χριστιανών να θεμελιώσουν στις Γραφές τη θεότητα του Ιησού οδηγεί σε πολλές αντιφάσεις και αδιέξοδα.

Διαβάζουμε, π.χ., πως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε καθιερώσει το "βάπτισμα μετανοίας".

Οι Ιουδαίοι πήγαιναν στον Ιορδάνη, έμπαιναν στο ποτάμι, εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους και επέστρεφαν "καθαροί" σπίτια τους.

Αυτό το βάπτισμα έλαβε κι ο Ιησούς.

Και προκύπτει εύλογα το ερώτημα:

Αφού ο Ιησούς ήταν αναμάρτητος (ως Θεός) τι νόημα είχε το "βάπτισμα μετανοίας";

Απλά σε δουλειά να βρισκόμαστε;

Κάποιοι θεολόγοι απαντούν πως το βάπτισμα ήταν απαραίτητο για να αποκαλυφθεί ο τριαδικός Θεός.

Λες και η αποκάλυψη αυτή δεν μπορούσε να γίνει με άλλον τρόπο...

Ακολουθούν οι πειρασμοί του Ιησού στο Σαραντάριο όρος.

Μα αφού ο Ιησούς, ως αναμάρτητος και μη δυνάμενος να αμαρτήσει, δεν υπήρχε περίπτωση να υποκύψει στους πειρασμούς.

Τι νόημα έχουν οι πειρασμοί;

Και το γενικεύω: αφού ο Ιησούς, λόγω της θεότητάς του, ήταν αδύνατον να αμαρτήσει, πώς μπορεί να αποτελέσει για μας ηθικό πρότυπο;

Υ.Γ.: Μια και αναφέραμε τους "πειρασμούς" του Ιησού, αξίζει να πούμε πως στους ίδιους σχεδόν πειρασμούς φέρεται να υπεβλήθη και ο Βούδας πριν αρχίσει τη διαφωτιστική του δράση. 

500 χρόνια προ Χριστού...