Ένα φλιτζάνι τσάι...

Οι πρώτοι μοναχοί στα σπήλαια του Κιέβου ακολούθησαν τον ιδιόρρυθμο ασκητικό τύπο της «έγκλεισις» (= αυτοφυλάκιση).
Κλεισμένοι οικειοθελώς μέσα στους αποπνιχτικούς βράχους, ζούσαν ζωή τρομερά δύσκολη που απαιτούσε ιδιαίτερη κλήση και δύναμη ψυχής...
Βέβαια, όπως γίνεται συνήθως, μετά το θάνατο των ιδρυτών, η άνεση και η τρυφηλότητα του βίου εισήλθε αμέσως στη Λαύρα Πετσέρσκσι.
Οι μοναχοί εγκατέλειψαν τις σπηλιές τους και μετακόμισαν σε διπλανά άνετα οικήματα!
Σε λίγες δεκαετίες τα ρούσικα μοναστήρια έγιναν ζάμπλουτα.
Έφτασαν να ελέγχουν τα 2/3 του ρωσικού εδάφους! Κι οι μοναχοί ζούσαν μέσα στην αργία και οκνηρία, σκανδαλίζοντας τους πιστούς με τον μέθυσο και ακόλαστο βίο τους.
Ο Μεγάλος Πέτρος, που πίστευε πως οι Μοναχοί δεν είναι άνθρωποι ωφέλιμοι, προσπάθησε να βάλει χέρι στην εκκλησιαστική περιουσία. Το ίδιος έκανε αργότερα και η Μεγάλη Αικατερίνη.
Αλλά ας μην μείνουμε μόνο στα αρνητικά.
Ο ρούσικος μοναχισμός έβγαλε πολλούς αγίους. Και για να μην πάμε μακριά, ας αναφέρουμε τα παραδείγματα δυο μεγάλων πνευματικών μορφών που έζησαν προπολεμικά στο ρώσικο μοναστήρι του Αγιονόρους: τον όσιο Σιλουανό τον Αθωνίτη και τον γέροντα Σωφρόνιο Σαχάρωφ.
― Πες μας γέροντα λόγο πνευματικό κι ωφέλιμο!
― Να στέκεσαι στο χείλος της αβύσσου της απογνώσεως κι όταν δεις ότι αρχίζεις να αποκάμνεις, τραβήξου ένα βήμα πίσω και πιες ένα φλιτζάνι τσάι...