Οι αρχαίες φιλοσοφίες και θρησκείες έκρυβαν τις αλήθειες τους σε μύθους. Δεν δίδασκαν, αλλά διηγούνταν. Χωρίς να υπερασπίζονται κάποιο δόγμα, αφηγούνταν φανταστικές ιστορίες που το κρυφό περιεχόμενό τους είχε πολλαπλά επίπεδα αναγνώσεων και ερμηνειών.
Αυτά διδάσκονταν σταδιακά, ανάλογα με τον βαθμό μύησης. Συνεπώς, το σωστό ερώτημα δεν είναι αν οι μύθοι είναι αληθινοί, αλλά ποιο νόημα κρύβουν και τι σκοπό υπηρετούν.
Ο Διόνυσος, π.χ., συμβολίζει το ένστικτο, τον πρωτογονισμό, το στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης όπου κυριαρχούν οι απειθάρχητοι πόθοι. Το ακριβώς αντίθετο συμβόλιζε ο Απόλλωνας. Κι ο άνθρωπος αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στους δύο αυτούς πόλους...
Ο Ορφέας είχε εγκαταλείψει τη λατρεία του Διόνυσου και προσχώρησε στον Απόλλωνα. Εκπροσωπεί μια πολύ σημαντική μετάβαση στην ανθρώπινη ιστορία. Και ταυτίζεται ιστορικά με διάφορες θεότητες-σύμβολα.
Στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες τον βλέπουμε σε τοιχογραφίες ως σύμβολο του Ιησού, του Θεού του Φωτός, του καλού και της αρμονίας. Ο Ορφέας, νικητής του Διόνυσου, ταυτίζεται με τον νικητή του Σατανά. Αλλά και οι δύο, Ορφέας και Ιησούς, υπήρξαν θύματα της εχθρικής διαστροφής του κόσμου.
Όπως έχουμε ξαναπεί, πολλά στοιχεία των αρχαίων μυστηρίων τα συναντάμε και στον Χριστιανισμό. Τα ποιήματα των ορφικών ήταν γραμμένα σε πλάκες, όπως ακριβώς ο Δεκάλογος του Μωυσή. Το ίδιο και με το δόγμα του Μονοθεϊσμού.
Οι μύστες δεν ήταν στην ουσία πολυθεϊστές. Αλλά πίσω απ' τα πολλά ονόματα των θεών έβλεπαν τις ποικίλες ενέργειες και τα φανερώματα της μιας θεϊκής ουσίας. Ο Θεός είναι ένας και κατοικεί σε όλα. Αλλά περισσότερο τονίζεται η θεϊκή προέλευση της ψυχής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου