Ο Άδωνις (ή Θαμμούζ) ήταν ο συριακός θεός της βλάστησης. Πάντα νέος, πανέμορφος, γεννημένος από Παρθένο (τη Φύση). Τον διεκδίκησαν ερωτικά η Αφροδίτη κι η Περσεφόνη, οπότε δόθηκε μια λύση συμβιβαστική: το μισό χρόνο τον περνούσε στον Πάνω Κόσμο, με τη θεά του έρωτα, και τον άλλο μισό στον Κάτω Κόσμο με την Περσεφόνη.
Σκοτώθηκε τον Φθινόπωρο από έναν κάπρο (τον Τυφώνα) και οι παρθένες θρηνούσαν τον χαμό του. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Άδωνις σκοτώθηκε σ’ ένα φαράγγι στην Άφακα της Β. Συρίας, απ’ όπου πήγαζε ένα ποτάμι που έρεε κόκκινο νερό, σαν αίμα, και στις όχθες του φύτρωναν μόνο κατακόκκινες ανεμώνες! Αλλά την Άνοιξη γινόταν η Ανάστασή του. Οι γυναίκες, αφού έβρισκαν το υποτιθέμενο σώμα του, το τοποθετούσαν σ’ ένα φέρετρο ή κουφάλα δέντρου και πανηγύριζαν με διάφορες τελετές, συχνά οργιαστικές.
Κάπως παρόμοια είναι και η ιστορία ενός ξακουστού θεού της Φρυγίας, του Άττεως, του πανέμορφου βοσκού που ερωτεύτηκε η Κυβέλη, η Μητέρα των Θεών.
Γεννήθηκε από μια παρθένα, τη Νανναία, που τον συνέλαβε βάζοντας στον κόρφο της ένα ώριμο ρόδι (ή αμύγδαλο). Σκοτώθηκε κι αυτός από έναν άγριο κάπρο (σύμβολο του Χειμώνα). Κατ΄άλλη εκδοχή πέθανε κατά τον αυτοευνουχισμό του κάτω από ένα πεύκο (σύμβολο γονιμότητας). Το αίμα του ανανέωνε τη γονιμότητα της Φύσης και κάθε χρόνο ανασταινόταν κι ο ίδιος!
Οι πιστοί του γιόρταζαν τελετουργικά τον θάνατο και την ανάσταση του θεού στερεώνοντας ένα ομοίωμά του στον κορμό ενός πεύκου, κάτι αντίστοιχο με τον σταυρό του Ιησού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου