Πόρνη ή ... "Άγιο Πνεύμα"?

Δεν ξέρω τι τρέχει, αλλά οι περισσότεροι ηγέτες θρησκευτικών κινημάτων έχουν μια αδυναμία στις πόρνες.

Στην αρχαιότητα δεν χρειάζεται να τα λέμε. Οι ιερόδουλες έδιναν κι έπαιρναν.

Ο Ιησούς είναι γνωστό πως προτιμούσε να συναναστρέφεται με πόρνες παρά με το παπαδαριό της εποχής του. Δίδασκε, μάλιστα, πως οι πόρνες προπορεύονται στη σωτηρία κι αυτές ανοίγουν τον δρόμο της Βασιλείας των Ουρανών και για τους υπόλοιπους.

Αναφέραμε ήδη πως ο Μοντάνος, ο χιλιαστής χριστιανός της Φρυγίας, συνοδευόταν από δυο κοπελάρες που επισήμως ήταν "προφήτισσες" αλλά ανεπισήμως μάλλον την ξεφλούδιζαν την αγγουριά...

Σήμερα θα μιλήσουμε για έναν άλλον ιδιόρρυθμο ηγέτη χριστιανικής ομάδας, τον Σίμωνα, που η επίσημη Εκκλησία καταδίκασε ως αιρετικό και του κόλλησε τη ρετσινιά του "μάγου".

Ο Σίμωνας ήταν απ' τη Σαμάρεια και περίπου συνομήλικος του Ιησού. Σύμφωνα με κάποια παράδοση ήταν κι αυτός μαθητής του Ιωάννη Βαπτιστή. Αλλά δεν ακολούθησε τον Ιησού, προτιμώντας να συγκροτήσει τη δική του θρησκευτική ομάδα.

Ανέπτυξε πλούσια δράση κι απέκτησε πολλούς οπαδούς ακόμα και μεταξύ των Ελληνιστών και των Ρωμαίων. 

Κάποια στιγμή, άγνωστο πώς, διασταυρώθηκε με τους μαθητές του Ιησού, ασπάστηκε το Χριστιανισμό, διεκδίκησε ηγετική θέση, δεν του έκαναν το χατήρι, τα βρόντηξε κι ακολούθησε πάλι το δικό του χωριστό δρόμο αποσπώντας όμως πολλούς πρώην χριστιανούς.

Φαίνεται πως προκάλεσε μεγάλη ζημιά στην πρώτη χριστιανική εκκλησία, γι' αυτό και οι ηγέτες της τον πολέμησαν λυσσαλέα. Κατασκεύασαν μάλιστα και τη γελοία αναμέτρησή του με τον Πέτρο, μάλλον στη Ρώμη, που έληξε δήθεν με την εκμηδένιση του Σίμωνα.

Δυστυχώς οι Χριστιανοί εξαφάνισαν κάθε ίχνος της διδασκαλίας του Σίμωνα. Που πρέπει να ήταν αξιόλογη και να είχε συνοχή και πειστικότητα. 

Γι' αυτό κι οι "Σιμωνιακοί" συνέχισαν να υπάρχουν μέχρι την εποχή της δυναστείας του Κωνσταντίνου, που τους εξαφάνισε δια της ... "βιαίας πειθούς"!

Το εντυπωσιακό με τον Σίμωνα ήταν πως τον συνόδευε παντού και πάντα μια πανέμορφη γυναίκα, πρώην ξακουστή πόρνη της Τύρου. Εμφανιζόταν ως "πνεύμα άγιο" και ως "απολωλός πρόβατο", αλλά ήταν απλά η γκόμενα του Σίμωνα!

Η πλάκα είναι πως ο Σίμωνας κήρυττε ότι η συγκεκριμένη πόρνη ήταν μετεμψύχωση της Ωραίας Ελένης της Ιλιάδας. Αυτής που αποθεώθηκε στο τέλος της τραγωδίας "Ορέστης" (για όσους την έχουν διαβάσει).

Σύμφωνα με το σενάριο, η Ελένη κατοικούσε με τον ύψιστο Θεό αλλά οι "δυνάμεις του κόσμου" την απήγαγαν και την εγκατέστησαν δέσμια στο πορνείο της Τύρου. Για την απολύτρωση αυτής, αλλά και όλου του κόσμου, κατέβηκε απ' τους ουρανούς ο Σίμωνας.

Οι οπαδοί του είχαν κατασκευάσει εικόνες του Σίμωνα (ως Δία) και της Ελένης (ως Αφροδίτης) και τις προσκυνούσαν.

Και το ανέκδοτο της ημέρας: οι Χριστιανοί των δύο πρώτων αιώνων κατήγγειλαν τους "Σιμωνιακούς" για ειδωλολάτρες που προσκυνούν εικόνες. 

Πού να φαντάζονταν οι καημένοι πως οι πνευματικοί τους απόγονοι θα ήταν οι μεγαλύτεροι σανιδολάτρες!

Πώς καταλήξαμε στην "Καινή Διαθήκη";

Οι πρώτοι Χριστιανοί δεν είχαν δικά τους "Ιερά Βιβλία". Χρησιμοποιούσαν την Εβραϊκή Βίβλο, η διδασκαλία και τα θαύματα του Ιησού διαδίδονταν προφορικά και όλοι πίστευαν στην άμεση έλευση της Βασιλείας του Θεού.

Όταν από στιγμή σε στιγμή θα γινόταν η "Δευτέρα Παρουσία" ποιος είχε χρόνο και διάθεση να κάτσει να γράψει "Ιερά Βιβλία";

Ο μόνος που κάτι έγραφε ήταν ο Παύλος. Δε μιλάμε φυσικά για Ευαγγέλια κι Αποκαλύψεις, αλλά για σύντομες Επιστολές που έστελνε σε διάφορες χριστιανικές κοινότητες που είχε ιδρύσει. Οι χριστιανικές αυτές ομάδες τις συγκέντρωναν σε Συλλογές και συχνά τις αντάλλασσαν μεταξύ τους.

Φυσικά έπεφτε και μεγάλη πλαστογραφία. 

Είτε για τον αθώο λόγο πως κάθε κοινότητα ήθελε να κοκορευτεί ότι έχει τις περισσότερες Επιστολές του Παύλου, είτε για να υποστηρίξει τη δική της δογματική άποψη έναντι κάποιας άλλης. Κλασσικά πράγματα δηλαδή. 

Τουλάχιστον οι μισές Επιστολές του Παύλου που περιέχονται στην Καινή Διαθήκη είναι αποδεδειγμένα πλαστές. Εννοείται πως ο ίδιος ο Παύλος ούτε που φανταζόταν κάθε φορά που έπιανε την πένα να γράψει μια επιστολή πως αυτή θα θεωρούνταν "Ιερό Κείμενο"...

Οι ιστορικές συγκυρίες ευνόησαν τον Παύλο και τους οπαδούς του. Μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ πήραν το πάνω χέρι οι "εξ εθνών" Χριστιανοί έναντι των Ιουδαίων. Τώρα οι "παυλιανοί" μπορούσαν να συγκρουστούν με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση με τους οπαδούς των Ιουδαίων μαθητών του Ιησού.

Οι Επιστολές του Παύλου βρήκαν μεγάλη απήχηση στους λεγόμενους "Γνωστικούς". Πρώτος ο "γνωστικός" Μαρκίων συγκέντρωσε πολλές Επιστολές του Παύλου και συγκρότησε έναν πρώτο υποτυπώδη κανόνα ιερών γραφών. 

Τα βήματά του ακολούθησε ένας άλλος επιφανής γνωστικός-χριστιανός, ο Βαλεντίνος. Μιλάμε τώρα για μεγάλες προσωπικότητες, που μπροστά τους είναι "νάνοι" κάτι "Μεγάλοι" Αθανάσιοι, Βασίλειοι κ.λπ.

Ο Μαρκίων και ο Βαλεντίνος βρέθηκαν στη Ρώμη, επιδίωξαν την πρωτοκαθεδρία, απέτυχαν, αποκόπηκαν απ’ τον κεντρικό κορμό και έφτιαξαν τις δικές τους "Εκκλησίες".

Θραύση έκανε στη Φρυγία κι ένας άλλος μεγάλος διδάσκαλος του Χριστιανισμού, ο Μοντάνος, κάτι σαν τους σημερινούς Πεντηκοστιανούς με δόσεις Ιεχωβιτισμού. 

Συνοδευόταν και από δύο προφήτισσες, κάτι σαν τις Πυθίες του Απόλλωνα, αλλά δεν ξέρουμε αν ερχόταν σε υστερική κατάσταση απ’ τη μαστούρα ή την αγαμία...

Για να μην μακρυγορούμε, καθώς τα χρόνια περνούσαν, η Δευτέρα Παρουσία δεν έλεγε να έρθει, συνεχώς ξεφύτρωναν νέες "εκδοχές" του Χριστιανισμού, το ηγετικό ιερατείο αποφάσισε να καθορίσει τελεσίδικα ποια θα είναι τα "ιερά βιβλία" της νέας θρησκείας.

Η διαδικασία δεν ήταν καθόλου εύκολη και κράτησε πολλές δεκαετίες. Δεν έλλειψαν ούτε οι συγκρούσεις ούτε το άγριο παρασκήνιο. Αλλά αποτελεί μια σκοτεινή σελίδα της χριστιανικής ιστορίας και κάθε σχετική πηγή έχει εξαφανιστεί.

Πολύ λογικό. Οι Χριστιανοί έπρεπε να πεισθούν και να πείσουν πως η Καινή Διαθήκη που έχουμε σήμερα στα χέρια μας ήταν γνωστή και σεβαστή απ’ τα αποστολικά κι όλας χρόνια. Τεράστιο ψέμα...

Τα "πρωτοπαλίκαρα" του Χριστιανισμού...

Σε προηγούμενη ανάρτηση μιλήσαμε για τον εσωστρεφή ηγέτη του ιερουσολυμίτικου χριστιανισμού, τον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο.

Όμως τη διάδοση του Κινήματος εκτός Ιουδαίας ανέλαβαν κυρίως τρία άλλα πρόσωπα.

Και πρώτ’ απ’ όλα ο Παύλος. Ιουδαίος της διασποράς, Ρωμαίος πολίτης και ελληνιστής. Ήρθε σε σύγκρουση με όλους τους επιφανείς ηγέτες του Χριστιανισμού, κι απ’ όπου περνούσε έσπερνε διχόνοιες στις τοπικές ιουδαϊκές κοινότητες. 

Διακατεχόταν απ’ το μόνιμο κόμπλεξ πως ο ίδιος δεν γνώρισε προσωπικά τον Ιησού. Άρα ήταν κατώτερος των επίσημων μαθητών του.

Για να ανατρέψει αυτό το επιχείρημα ο Παύλος κι οι οπαδοί του κατασκεύασαν χίλια-δυο ψεύδη στα οποία θα αναφερθούμε αναλυτικά κάποια άλλη φορά.

Ο δεύτερος ήταν ο Πέτρος, κάτι ενδιάμεσο Παύλου και Ιακώβου. Με το ένα πόδι πατούσε στην Ιουδαία και με το άλλο στον ελληνορωμαϊκό κόσμο. 

Μπορεί να θεωρούνταν φανατικός, αλλά ήταν σίγουρα πιο νορμάλ και ισορροπημένος απ’ τον Παύλο. Άλλωστε ήταν παντρεμένος και συνήθως έπαιρνε τη γυναίκα του μαζί στις περιοδείες. Καμία σχέση με τον ανέραστο, ασεξουαλικό, υστερικό και βαθιά νευρωτικό Παύλο.

Μεταξύ Πέτρου και Παύλου αναπτύχθηκε μεγάλη καχυποψία και έριδα. Φαίνεται πως ήταν δυο κόσμοι εντελώς ασύμπτωτοι. Φυσικά, οι πρωτομάστορες του ψεύδους Χριστιανοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποκρύψουν το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ των δυο ηγετών και όσων αυτοί αντιπροσώπευαν. Και τους γιορτάζουν την ίδια μέρα και τους ζωγραφίζουν σφιχταγκαλιασμένους να αλληλοασπαζόμενους!

Εννοείται πως στην πραγματικότητα δεν ήταν δυνατόν ν’ ανταμώσουν χωρίς ο άντρακλας Πέτρος να κόψει φέτες τον αλαφροΐσκιωτο Παύλο...

Ο τρίτος της "παρέας" ήταν ο Ιωάννης. Υποτίθεται πως έγραψε το τέταρτο Ευαγγέλιο και την Αποκάλυψη. Αλλά το πιθανότερο είναι να μην συνέβη τίποτα απ’ αυτά. 

Είναι σχεδόν βέβαιο πως και τα δύο έργα είναι μεταγενέστερα του "μαθητή Ιωάννη" και μάλλον γράφτηκαν σε πρώτη φάση από κάποιον που είχε το ίδιο όνομα...

Αν διαβάσει κάποιος το Κατά Ιωάννη ευαγγέλιο θα διαπιστώσει πως δεν αναφέρεται καν μαθητής με το όνομα Ιωάννης. Ίσως να κρύβεται πίσω απ’ τον ανώνυμο μαθητή που υποτίθεται αγαπούσε ιδιαίτερα ο Ιησούς.

Αλλά αν αυτό είναι αλήθεια, αποτελεί φοβερή ασέβεια στο πρόσωπο του Ιησού που εμφανίζεται προσωπολάτρης και μεροληπτικός. Άσε που γεννάει διάφορες υποψίες: ο Ιησούς συμπαθούσε τον νεαρό και θηλυπρεπή Ιωάννη για τον χαρακτήρα του ή για κάποιον άλλο λόγο;

Και, στο κάτω της γραφής, πόσο ψώνιο πρέπει να είναι κάποιος που να γράφει ευαγγέλιο και να αποκαλεί τον εαυτό του "αγαπημένο μαθητή";

Τι πραγματικά ήταν οι πρώτοι Χριστιανοί; (Γ’ - Και με τον Αστυφύλαξ και με τον Χωροφύλαξ!)

Σε προηγούμενη ανάρτηση μιλήσαμε για μια πολύ δραστήρια και μαζική χριστιανική ομάδα του 1ου αιώνα, τους Εβιωνίτες. Αυτοί πίστευαν πως ο Ιησούς ήταν φυσικό τέκνο του Ιωσήφ και της Μαριάμ, 100% άνθρωπος, που κατά τη μέρα της Βάπτισης ο Θεός τον έχρισε Μεσσία. Κι επειδή ο Μεσσίας, σύμφωνα με την ιουδαϊκή παράδοση και την εβραϊκή Βίβλο θα ήταν 100% άνθρωπος όπως κι ο Μωυσής, έτσι κι ο Ιησούς-Μεσσίας-Χριστός παρέμεινε και μετά τη Βάπτιση 100% άνθρωπος.

Είπαμε ακόμα πως στο εβιωνίτικο ευαγγέλιο αμέσως μετά τη φράση του Θεού "εσύ είσαι ο υιός μου ο αγαπητός, εσύ είσαι ο εκλεκτός μου", προστίθεται και το "Εγώ σε γέννησα σήμερα". Και γι’ αυτό μέχρι τον 4ο αιώνα η βάπτιση και η γέννηση του Ιησού εορταζόταν την ίδια μέρα, δηλαδή στις 6 Ιανουαρίου.

Το Ευαγγέλιο των Εβιωνιτών δυστυχώς δεν σώζεται σήμερα. Αλλά απ’ όσα ξέρουμε ήταν μια παραλλαγή του Κατά Ματθαίον ευαγγελίου το οποίο στην αρχική του μορφή είχε την επίμαχη φράση "Εγώ σε γέννησα σήμερα". Αφαιρέθηκε αργότερα από τη χριστιανική κοπτοραπτική.

Η επίμαχη αυτή φράση δεν ήταν καθόλου τυχαία ή αυθαίρετη. Όπως έχουμε ξαναπεί τα χριστιανικά ευαγγέλια είναι μύθοι που οικοδομήθηκαν εκ των υστέρων προκειμένου να "αποδείξουν" πως οι προφητείες της εβραϊκής Βίβλου ("Παλαιάς Διαθήκης") επιβεβαιώνονται στο πρόσωπο του Ιησού. 

Έτσι, και την επίμαχη φράση "Εγώ σε γέννησα σήμερα" την βούτηξαν οι χριστιανοί από το βιβλίο Ψαλμοί  2, στιχ 7 της Βίβλου, όπου επί λέξει αναφέρεται το "υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε"!

Πολλοί απ’ τους πρώτους διδασκάλους του Χριστιανισμού, όπως ο Ιουστίνος, θεωρούν την επίμαχη φράση δεδομένη στα Ευαγγέλια. Οι δε Κλήμης και Ωριγένης της αποδίδουν την παράδοση της Εκκλησίας να θεωρεί τη βάπτιση "νέα γέννηση".

Είπαμε επίσης πως ο Χριστιανισμός ήταν και είναι μια απέραντη "παιδική χαρά"! Υποστηρίζει τα πιο παράλογα και αντιφατικά πράγματα. 

Π.χ., τον 1ο αιώνα υπήρχε και μια άλλη εξίσου πολυάριθμη χριστιανική ομάδα που δίδασκε τα ακριβώς αντίθετα απ’ τους Εβιωνίτες. Ήταν οι λεγόμενοι "Δοκηταί". 

Ο Δοκητισμός υποστήριζε πως ο Ιησούς ήταν εξαρχής μόνο θεός και καθόλου άνθρωπος. Απλώς έπαιρνε φαινομενικά την ανθρώπινη μορφή για να πραγματοποιήσει την ιστορική του αποστολή. Με άλλα λόγια ήταν ένα ... φάντασμα!

Οι Δοκηταί βεβαιώνουν πως απ’ την πρώτη στιγμή της ζωής του ο Ιησούς ήταν 100% Θεός, γι’ αυτό και του αποδίδουν ένα σωρό κακόγουστα θαύματα που πραγματοποίησε απ’ την παιδική του κι όλας ηλικία. 

Από βρέφος ήταν παντογνώστης, ξεπερνούσε τους δασκάλους του, θαυματουργούσε και στα πιο απλά παιδικά παιχνίδια. Απόηχος αυτής της πίστης είναι η ευαγγελική περιγραφή του 12ετούς Ιησού που ξεφεύγει απ’ την επιτήρηση των γονέων του, μένει στο Ναό και εντυπωσιάζει με τις θεολογικές γνώσεις του τους Γραμματείς και Φαρισαίους...

Οι Χριστιανοί ηγέτες απ’ την πρώτη στιγμή διαπίστωσαν τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της πίστης τους. Γι’ αυτό, οι πιο λογικοί πρότειναν να ενωθούν όλα τα "Ευαγγέλια" σε ένα, με μια ενιαία και χωρίς αντιφάσεις καταγραφή της ζωής, των θαυμάτων και των λόγων του Ιησού. 

Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Τατιανός του 2ου αιώνα που συνέταξε μια τέτοια σύνθεση των τεσσάρων επικρατέστερων ευαγγελικών εκδοχών.

Η προσπάθειά τους όμως δεν είχε συνέχεια γιατί συγκρούστηκε με το πείσμα των διάφορων χριστιανικών ομάδων που δεν ήθελαν τη νόθευση του δικού τους ευαγγελίου με ξένες προσμίξεις ...