Απ’ τον αρχαίο θεό Μήνα στον ... άγιο Μάμα της Καππαδοκίας!

Οι αρχαίοι Καππαδόκες λάτρευαν τη Μεγάλη Θεά Μα, που ήταν ταυτόχρονα μητέρα-δημιουργός και θεά του πολέμου. 

Προς τιμή της κάθε άνοιξη και φθινόπωρο οργανώνονταν εκστατικές-διονυσιακές τελετές. Στους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους η Μα ταυτίστηκε και με άλλες θεότητες όπως την Περασία Άρτεμη.

Μαζί με τη Μα λατρευόταν κι ο όμορφος βοσκός Άτις, που ονομαζόταν και Μήνας, συνοδευόμενος από δύο λιοντάρια. 

Το στερεότυπο του θεού Μήνα διέσωσαν κι οι Χριστιανοί, που λάτρευαν στην ίδια περιοχή έναν άλλον άγιο, τον Μάμα (σαφής ο συσχετισμός με τον Μήνα) που επίσης συνοδεύεται από ένα λιοντάρι...

Μιας και μιλάμε για θρησκείες, θα ήταν παράλειψή μας αν δεν κάναμε μια σύντομη αναφορά στους τρεις "μεγάλους" Καππαδόκες "πατέρες" της Εκκλησίας.

Οι δύο εξ αυτών, Βασίλειος ο "Μέγας" και Γρηγόριος Ναζιανζηνός, σπούδασαν στην Αθήνα, έγιναν κολλητοί φίλοι, επηρεάστηκαν απ’ το νεοπλατωνικό ασκητισμό και επεχείρησαν μια χοντροκομμένη προσαρμογή της ελληνικής φιλοσοφίας στη χριστιανική πίστη. 

Ο τρίτος της "παρέας" ήταν ο Γρηγόριος Νύσσης, αδελφός του Βασίλειου! 

Τι να πω... παντού οικογενειοκρατία. 

Ο Ιησούς ήταν δεύτερος ξάδελφος του Ιωάννη Βαπτιστή. Πρώτος επίσκοπος Ιερουσαλήμων ήταν ο Ιάκωβος, αδελφός του Ιησού. 

Κι ο Μέγας Βασίλειος, επίσκοπος Καισαρείας, έκανε επίσκοπο Νύσσης τον αδελφό του Γρηγόριο...

Πάντως, ο Γρηγόριος Νύσσης μπορεί να θεωρείται "Πατέρας της Εκκλησίας", αλλά στην πραγματικότητα είναι καραμπινάτος αιρετικός! 

Ουσιαστικά έφτιαξε μια δική του θεολογία, μια σύνθεση πλατωνικής, στωικής και ωριγενικής φιλοσοφίας. 

Πίστευε πως στα "έσχατα" όλοι οι αμαρτωλοί θα αποκατασταθούν, ακόμα κι ο Διάβολος, και ολόκληρη η Πλάση θα επανέλθει στο αρχικό της κάλος, όπως ακριβώς βγήκε απ’ τα χέρια του Θεού...