Σε προηγούμενη ανάρτηση αναφερθήκαμε στην καταδίκη και τιμωρία του Ιησού βάσει του ρωμαϊκού νόμου. Ο οποίος, στην περίπτωση των επαναστατών, δεν άφηνε κανένα περιθώριο: θάνατος και μάλιστα σταυρικός.
Συνεπώς, ο Ιησούς θανατώθηκε αποκλειστικά απ' τους Ρωμαίους χωρίς καμία ουσιαστική συμμετοχή των αρχόντων του Ισραήλ, οι οποίοι απλά αρκέστηκαν να αποδοκιμάσουν το κίνημά του. Πάνω-κάτω όπως έκανε ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε' όταν ξέσπασε η επανάσταση στο Μωριά, που έσπευσε ν' αφορίσει τους Κολοκοτρωναίους...
Η προσπάθεια να ριφθεί στους Εβραίους η ευθύνη της σταυρικής θανάτωσης του Ιησού είναι μεταγενέστερη. Προήλθε απ' τους εκτός Παλαιστίνης χριστιανούς που θέλησαν να αποενοχοποιήσουν τη ρωμαϊκή εξουσία αλλά και να θωρακιστούν οι ίδιοι έναντι της κρατικής καχυποψίας. Ο καθένας αντιλαμβάνεται πως στη Ρώμη δεν θα είχε μέλλον μια θρησκεία που θα λάτρευε έναν που εκτελέστηκε απ' τη ρωμαϊκή διοίκηση ως επαναστάτης...
Μεταγενέστερη είναι και η ερμηνεία του θανάτου του Ιησού ως "εξιλαστήρια θυσία" για τα αμαρτήματα της ανθρωπότητας.
Μάλλον την ανακάλυψε ο Παύλος, αν και θεωρείται πολύ αρχαία η πεποίθηση πως ο Θεός εξοργίζεται με τις αμαρτίες των ανθρώπων και, προκειμένου να εξευμενιστεί και να χαλαρώσει το θυμό του, απαιτεί αίμα και ανθρωποθυσίες.
Στο χριστιανισμό όμως ο Θεός το παράκανε κάπως, καθώς δεν αρκέστηκε σε μια οποιαδήποτε ανθρωποθυσία, αλλά το "τερμάτισε" απαιτώντας ουσιαστικά τη θυσία του μονογενούς Υιού του...
Τι να πει κανείς... παρανοϊκά πράγματα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου