Αγιορείτικες αναμνήσεις (H') - Γιατί κάποιοι γίνονται μοναχοί?

Ο μοναχισμός στην αφετηρία του (4ος αιώνας μ.Χ.) ήταν στην ουσία του αντιεκκλησιαστικός και αναρχικός!

Καθώς η Εκκλησία άρχιζε να γίνεται κατεστημένο και "μακρύ χέρι" της κρατικής εξουσίας, κάποιοι επέλεξαν ν' αποσυρθούν στις ερήμους της Αιγύπτου και της Συρίας για να συνεχίσουν, μέσω της εγκράτειας και της αυτοθυσίας, την παράδοση των πρώτων χριστιανών.

Εννοείται πως η πλειοψηφία των ασκητών ανήκε στους απόκληρους της κοινωνίας. Άνθρωποι φτωχοί, αμόρφωτοι, απλοϊκοί κι αποτυχημένοι, αποκήρυσσαν τα υλικά αγαθά και τον έρωτα τα οποία, ούτως ή άλλως, δεν μπορούσαν να απολαύσουν...

Ο Άγιος Παχώμιος επέβαλε στους υποτακτικούς του αυστηρή σιωπή, ακολουθώντας τα πυθαγόρεια πρότυπα.

Πολλοί ερημίτες επέλεγαν ακραίες μεθόδους άσκησης. Κάποιοι, όπως οι λεγόμενοι "στηλίτες", έπαιρναν μόνιμες στάσεις "αιώνιας προσευχής", μ' έναν τρόπο που θυμίζει όσους πάσχουν από κατατονική ψύχωση.

Σήμερα όλα έχουν αλλάξει. Αλλά παραμένει το ερώτημα γιατί κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν το μοναχισμό, δηλαδή έναν απόλυτα μονότονο τρόπο ζωής που σκοτώνει...

Κάποιοι θα πουν πως τους τραβάει η υπέροχη φύση του Άθω. Όμως τους χειμερινούς μήνες εδώ τα πράγματα είναι άγρια και αφιλόξενα.

Άλλοι επικαλούνται τη φυσική ροπή ορισμένων ανθρώπων στη μοναξιά. 

Αυτό ακούγεται πιο λογικό, αν και θα μας χρειαστεί η βοήθεια των ψυχολόγων για να κατανοήσουμε την επιλογή τους.

Προσωπικά δεν αποδέχομαι την εκδοχή περί "πνευματικών κινήτρων του μοναχισμού". Αυτά περί "αχανούς πελάγους θείων γλυκασμών" μού προκαλούν γέλια.

Δεν τρέφω καμιά αυταπάτη. Όσοι επιλέγουν τον μοναχικό βίο, απλά έχουν χάσει τις ισορροπίες τους.

Προσπαθούν να συμβιβαστούν με τις ανεπάρκειες και τις ανασφάλειές τους. Και αγωνίζονται να βολευτούν όσο καλύτερα μπορούν στις συνθήκες τις μοναχικής ζωής.

Και, φυσικά, πίσω από τις στρατιές των μοναχών κρύβεται συνήθως η εικόνα μιας υπερβολικά θρήσκας μάνας που ατύχησε στο γάμο της...