Απ' το ημερολόγιο ενός προσκυνητή - Ε' (Στα χέρια της "Αόρατης Πρόνοιας")

Αύριο πρωί, αξημέρωτα, φεύγω πάλι γι' Αγιονόρος.

Όπως σχεδόν κάθε χρόνο τέτοια εποχή.

Αλλά τούτη τη φορά έχω άλλα σχέδια.

Δεν θα βγάλω "Διαμονητήριο", ούτε θα πάω με καραβάκι μέχρι τη Δάφνη, ούτε θα μείνω σε Μοναστήρια ή Σκήτες.

Θα μπω με τα πόδια απ' τα βουνά της Χαλκιδικής.

Ακολουθώντας τα στενά μονοπάτια π' ανοίγουν τ' αγριογούρουνα στ' απάτητο δάσος.

Θέλω να νιώσω την "ξενιτεία". Να ζήσω σαν παρεπίδημος και λαθραίος ... ως μη έχων πού την κεφαλήν κλίνη.

Να σουρθώ στα βάτα σα χελώνα.

Να τρυπώσω στις σχισμές των βράχων σα σαύρα.

Να πιω νερό απ' την πηγή σαν ελάφι.

Να γυαλίσει το μάτι μου απ' την πείνα σα λύκος.

Να κοιμάμαι σε κουφάλες δέντρων.

Να βλέπω τα φωσφοριζέ μάτια της κουκουβάγιας. Και να μου σηκώνεται η τρίχα ακούγοντας το στρίγγλισμα του ποντικιού καθώς τα νύχια της θα χώνονται στο λαιμό του και το ράμφος της θα τσακίζει το κεφάλι του.

Να πλαντάξω στη μοναξιά και να ουρλάξω, στα πρόθυρα της τρέλας, στις ρεματιές και στα λαγκάδια.

Χωρίς παγούρι, ντροβά, χρήματα. Ούτε καν έναν σουγιά.

Θέλω ν' αφεθώ απόλυτα στα χέρια της Αόρατης Πρόνοιας. Σ' αυτή που εξασφαλίζει την καθημερινή τροφή στα πουλιά που δεν σπέρνουν, και ντύνει τα λουλούδια του κάμπου με ρουχαλάκια που θα ζήλευε κι ο πλουσιότερος βασιλιάς.

Θέλω να φτάσω στα όριά μου.

Να ζήσω την απόλυτη ανασφάλεια κι απελπισία, και στο τέλος ν' απολαύσω την "αγαλίασιν του σωτηρίου Του".

Θα ψάξω γι' ασκηταριά αχαρτογράφητα.

Για ερημίτες σαλούς, ανέστιους, καυσοκαλυβήτες, αναρχικούς.

Που μόνο ο Θεός ξέρει ότι υπάρχουν.

Δεν θα τους ενοχλήσω.

Θα κάτσω μόνο πίσω απ' όναν βράχο και θα τους παρακολουθώ.

Κι όταν με το καλό γυρίσω στην Αθήνα κι έχω όρεξη, θα φύγω για τα χριστιανικά κι ισλαμικά προσκηνύματα της Μέσης Ανατολής και της Αραβίας (λεφτά, ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη).

Το υπόλοιπο του καλοκαιριού αναμένεται μακρύ κι ασκητικό.

Αν θέλετε κι αντέχετε, ακολουθείστε με...