Ο Τερτυλλιανός είχε πει το απίστευτο: "Πιστεύω γιατί είναι παράλογο"!
Ο Δανός φιλόσοφος και θεολόγος Κίρκεγκορ όρισε την πίστη ως "άλμα στο παράλογο".
Κι ο Πασκάλ είχε πει πως "Ο πόνος είναι η φυσική κατάσταση του Χριστιανού".
Δεν ξέρω αν όλ' αυτά τιμούν τον Χριστιανισμό, αλλά αξίζει ν' ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με το θέμα "πόνος", μια και κοντεύει να μετατρέψει το Χριστιανισμό σε σκέτο μαζοχισμό...
Ο Πλάτωνας στο Φαίδωνα ορίζει τη φιλοσοφία ως "μελέτη θανάτου", με την έννοια του ελέγχου των επιθυμιών και της απάρνησης των σωματικών απολαύσεων.
Αν η ψυχή απαλλαγεί απ' το κάθε τι υλικό, δηλαδή φθαρτό, απαλλάσσεται κι απ' την τυραννία του θανάτου.
Αλλά ο Πλάτωνας δεν φθάνει μέχρι του σημείου να μιλήσει για "λυτρωτική δύναμη του πόνου", για "χαρά του πόνου", για την "δια του πόνου και πάθους ταπείνωση", για "πόνο που κατεργάζεται τη σωτηρία μας" κλπ
Ο Ντοστογιέφσκι μπορεί να είναι σπουδαίος συγγραφέας, αλλά σίγουρα το κοσμοείδωλό του δεν είναι ισορροπημένο.
Η ασκητική εσωτερικότητα που προτείνει υπερβαίνει τα όρια του φυσιολογικού ανθρώπου.
Ο Κίρκεγκορ, απ' την άλλη, ήταν ένας άνθρωπος καταθλιπτικός, βαθιά επηρεασμένος απ' τους αλλεπάλληλους θανάτους των συγγενικών του προσώπων αλλά και το ψυχιατρικά βεβαρημένο οικογενειακό του ιστορικό.
Ο Χριστιανισμός, ως μια παραλλαγή του σκοταδιστικού πλατωνισμού-πυθαγορισμού, ελκύει όλες τις ψυχολογικά στερημένες και διαταραγμένες προσωπικότητες.
Και τις οδηγεί στους σκοτεινούς λαβυρίνθους της αυτοενοχοποίησης και του μαζοχισμού.
"Θέλω να υποφέρω και να εξαγνίσω τον εαυτό μου με τον πόνο", λέει ο Ντμίτρι Καραμαζώφ του Ντοστογιέφσκι.
Αλλά εμείς δεν ζούσε ούτε στις καταθλιπτικές Σιβηρίες και Δανίες, ούτε στις απάνθρωπες συνθήκες της αιγυπτιακής ή παλαιστινιακής ερήμου.
Είμαστε Έλληνες, λατρεύουμε τη φύση και την Άνοιξη, και δεν θα κάνουμε το χατίρι των ψυχασθενών θρησκόληπτων να πετάξουμε τις ζωές μας στα σκουπίδια ζώντας με ... "μνήμες θανάτου"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου