Όπως έχουμε ξαναγράψει, η ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού είναι αναμφισβήτητη.
Θεωρούμε όμως σίγουρο πως ο ιστορικός Ιησούς ελάχιστη σχέση έχει με τον Ιησού των Ευαγγελίων.
Τα ευαγγελικά κείμενα είναι γεμάτα ιστορικές ανακρίβειες και αντιφάσεις, και δεν αντέχουν σε αυστηρή κριτική.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και ο τρόπος που περιγράφουν τη δίκη του Ιησού.
Η διαδικασία που ακολουθήθηκε, κατά την ευαγγελική διήγηση, έχει συνοπτικά ως εξής:
Σύλληψη, προανάκριση από Άννα και Καΐάφα, καταδίκη απ’ το Μεγάλο Συνέδριο, διαδικασία ενώπιον του πραίτορα Πιλάτου, παραπομπή στον Ηρώδη Αντίπα, ξανά στον Πιλάτο, οριστική καταδίκη, εκτέλεση θανατικής ποινής.
Κατά την ευαγγελική διήγηση η καταδίκη του Ιησού απ’ το ιουδαϊκό Μεγάλο Συνέδριο δεν αρκούσε, αλλά απαιτούνταν και η επικύρωση της απόφασής του απ’ τον εκπρόσωπο της ρωμαϊκής εξουσίας.
Αυτό όμως αντιφάσκει με την περιγραφή της θανάτωσης του διάκονου Στέφανου, όπως περιγράφεται στις Πράξεις, αλλά και του Ιακώβου του Αδελφοθέου.
Και στις δυο αυτές περιπτώσεις, οι καταδικασθέντες εκτελέστηκαν αμέσως μετά την σχετική απόφαση του Μεγάλου Συνεδρίου.
Γιατί άραγε δεν απαιτήθηκε και γι’ αυτούς "έγκριση" του Ρωμαίου Πραίτορα;
Η απάντηση είναι προφανής: ο Ιησούς δεν καταδικάσθηκε απ’ το Μεγάλο Συνέδριο αλλά απ’ τη ρωμαϊκή εξουσία ως επαναστάτης. Γι’ αυτό και του επιβλήθηκε η ποινή που οι Ρωμαίοι επέβαλαν στους επαναστάτες: σταυρικός θάνατος.
Σίγουρα, στη σύλληψη του Ιησού έπαιξαν ρόλο και οι Ιουδαίοι άρχοντες που συνεργάζονταν με τους κατακτητές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου