Τελικά, ποια ομολογία ισχύει; Του τυφλού ή του Θωμά;

Στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής ο τυφλός της Ιεριχούς κάνει δυο σημαντικές ομολογίες πίστεως.

Η πρώτη αφορά τη θαυματουργική δύναμη του Ιησού.

Αν δεν πίστευε πως ο Ιησούς μπορούσε να τον θεραπεύσει, δεν θα απαντούσε "να μου δώσεις το φως μου" στην ερώτηση "τι θέλεις να σου κάνω;".

Θα του ζητούσε απλά ένα χρηματικό βοήθημα ή ένα πιάτο φαγητό.

Η δεύτερη ομολογία είναι πιο σημαντική.

Τον προσφωνεί "υιό Δαυίδ" κι όχι "Υιό Θεού".

Τον αναγνωρίζει δηλαδή ως άνθρωπο κι όχι ως Θεό!

Αλλά ο Ιησούς δεν σπεύδει να τον διορθώσει.

Δεν του λέει "Υιός Θεού είμαι άνθρωπέ μου, κι όχι υιός Δαυίδ".

Αντίθετα, επιβεβαιώνει την συγκεκριμένη ομολογία και την επιβραβεύει με το "η πίστη σου σέσωκέ σε"...

Η ελευθερία του Θεού...

Νομίζω πως η ευαγγελική περικοπή της Κυριακής δεν αναφέρεται στον πλούτο και στα υλικά αγαθά.

Σε αυτά αναφερόταν η παραβολή του άφρονα πλούσιου.

Εδώ, ο "άρχων της συναγωγής" (ο "νεανίσκος" κατά τον Ματθαίο) δεν είναι άνθρωπος του ... φάε, πίε και ευφραίνου.

Είναι μετρημένος, καλοπροαίρετος, εγκρατής.

Το πραγματικό του πρόβλημα δεν είναι η προσκόλληση στον πλούτο αλλά η ανασφάλειά του.

Ο πλούτος που είχε τού εξασφάλιζε την παρούσα ζωή.

Αλλά αυτός ήθελε να εξασφαλίσει και τη μέλλουσα!

Ήταν ο κλασσικός τύπος ανθρώπου που αναζητάει βεβαιότητες και σιγουράτζες.

Τόσο στην παρούσα όσο και στη μέλλουσα ζωή.

Ο Ιησούς διέβλεψε το εσωτερικό του πρόβλημα.

Και ξέροντας πως η ανασφάλεια δεν σε αφήνει να πετάξεις πάνω από ορισμένο ύψος, του προτείνει ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που έψαχνε.

Αντί για ασφάλεια του προσφέρει την απόλυτη ανασφάλεια.

Τον καλεί να βιώσει το ρίσκο της ελευθερίας του Θεού...

Η έπαρση της γνώσης...

Ο "νομικός", δηλαδή ο θεολόγος της ευαγγελικής περικοπής, προσπαθεί να παγιδεύσει τον Ιησού.

Να τον αναγκάσει να δηλώσει πως θεωρεί το μωσαϊκό νόμο ξεπερασμένο και ατελή.

Υποκρίνεται πως σέβεται τον Ιησού.

Γι' αυτό τον αποκαλεί "διδάσκαλο".

Και υποβάλλει ερωτήσεις όχι γιατί δεν γνωρίζει τις απαντήσεις, αλλά για να φέρει σε δύσκολη θέση τον συνομιλητή του.

Ο νομικός είναι δοχείο γνώσεων αλλά όχι σκεύος αρετής.

Ξέρει πως από μια άστοχη απάντηση, ο Ιησούς θα μπορούσες να βρεθεί αντιμέτωπος με πολύ σοβαρές κατηγορίες. Που ο μωσαϊκός νόμος τιμωρούσε ακόμα και με θάνατο δια λιθοβολισμού.

Δεν γνωρίζουμε αν οι προθέσεις του νομικού έφταναν μέχρι αυτού του σημείου.

Σίγουρα όμως ήθελε να πουλήσει πνεύμα, να κάνει επίδειξη γνώσεων και σοφίας.

Να θεωρηθεί πως μπορεί να παγιδέψει και να τρικλοποδιάσει και τον χαρισματικότερο συνομιλητή...

Απ' τον "θρησκευτικό μαζοχισμό" στην ευαγγελική ισορροπία....

Τα ηθικά διδάγματα του Χριστιανισμού, όπως και των περισσότερων θρησκειών, θα μπορούσαν να επιδράσουν θετικά στη διαμόρφωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της κοινωνικής συνύπαρξης.

Περνούν όμως σχεδόν απαρατήρητα και απορρίπτονται από τους περισσότερους για λόγους καθαρά επικοινωνιακούς.

Γιατί ποιος θα πάρει στα σοβαρά σήμερα μια ηθική συμβουλή ή υπόδειξη όταν συνοδεύεται με την απειλή της κολάσεως ή της μετά θάνατον ανταπόδοσης;

Αντίθετα, αν ο λόγος της εκκλησίας και θεολογίας ήταν σύγχρονος, ρεαλιστικός και ορθολογικός, το ευαγγελικό μήνυμα θα μπορούσε να βρει μεγάλη απήχηση και να ανακουφίσει πολλούς ανθρώπους.

Ας αναφέρουμε μερικά παραδείγματα:

1) Η ευαγγελική υπόδειξη να προτιμάμε να ζούμε άγνωστοι και ο κόσμος να μας θεωρεί ασήμαντους, κρύβει μεγάλη σοφία.

Αν ακολουθήσουμε στη ζωή μας τη συμβουλή αυτή:

- δεν θα φυλακιστούμε στην ψεύτικη εικόνα που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε για τον εαυτό μας

- δεν θα προκαλούμε το φθόνο και τον ανταγωνισμό των άλλων

- δεν θα ζούμε διαρκώς με το άγχος της διάκρισης και της φιλοπρωτίας.

2) Η εντολή περί ταπείνωσης δεν έχει καμιά σχέση με μαζοχιστική "αυτομαστίγωση", αυτοπεριφρόνηση κλπ. Όλ' αυτά δημιουργούν κόμπλεξ μειονεξίας και ενοχές.

Η ταπείνωση, αντίθετα, σχετίζεται με την αυτογνωσία.

Ο ταπεινός άνθρωπος συνειδητοποιεί πως:

- γνωρίζει ελάχιστα συγκριτικά με όσα αγνοεί

- υπάρχουν πολλοί καλύτεροί του, αλλά και αρκετοί κατώτεροι

- δεν επιδιώκει πάσει θυσία να ηγηθεί και να επιβάλει την άποψή του.

Εξασφαλίζεται έτσι η πολυπόθητη ψυχική ηρεμία, και ο άνθρωπος γίνεται πιο ισορροπημένος και κοινωνικός καθώς δεν προκαλεί στους γύρω του απέχθεια και αποστροφή. 

3) Η αυτοκυριαρχία δεν σημαίνει αλλοίωση της ανθρώπινης φύσης ούτε δαιμονοποίηση η εξαφάνιση των ενστικτωδών ροπών και κλίσεων. Όποιοι επιχειρούν κάτι τέτοιο οδηγούνται σε ψυχοσωματικές διαταραχές.

Αυτοκυριαρχία σημαίνει έλεγχος και ικανοποίηση με μέτρο και σύνεση των ενστίκτων μας.

Η σύγχρονη χριστιανική εκκλησία πρέπει επιτέλους να απαρνηθεί το μεσαιωνικό και σκοταδιστικό της παρελθόν, να επαναπροσδιορίσει τις έννοιες και να αναπροσαρμόσει τον τρόπο προσέγγισης και διάδοσης του ευαγγελικού μηνύματος...