Όλοι ξέρουμε πως δεν υπάρχουν τροφές «καλές» και «κακές», «καθαρές» και «ακάθαρτες».Όμως η Εκκλησίας ορίζει πως κάποιες μέρες δεν πρέπει να καταναλώνουμε συγκεκριμένες τροφές
Εκ πρώτης φαίνεται παράλογο.
Γιατί, π.χ., να επιτρέπεται το ψάρι και να απαγορεύεται το κοτόπουλο;
Και σίγουρα είναι παράλογο αν κανείς μείνει στην επιφάνεια των πραγμάτων.
Η ουσία, όμως, βρίσκεται αλλού.
Η Εκκλησία, επιβάλλοντας μια τυπικά παράλογη απαίτηση αποφυγής κάποιων τροφών, μας βοηθάει να αναπτύξουμε δυο συγκεκριμένες και πολύτιμες αρετές:
Την υπακοή και την εγκράτεια...
4 σχόλια:
Η Εκκλησία δεν επιλέγει τροφές. Τις επέλεξε ο ελληνικός κι ο ρωμαϊκός λαός πολύ πριν τους Σαδουκκαίους. Είναι μία ελληνορωμαϊκή παράδοση που καπηλεύτηκε ο Χριστιανισμός... Μη τα συγχέουμε.
«Νηστείες» υπήρχαν σε όλους σχεδόν τους αρχαίους πολιτισμούς.
Οι περισσότεροι, μάλιστα, μεταξύ αυτών και ο Ιουδαϊσμός, απαγόρευε αυστηρά κάποιες τροφές ως «ακάθαρτες», π.χ. το χοιρινό.
Η χριστιανική εκκλησία δεν απαγορεύει καμία τροφή.
Το κάνει για ορισμένες μόνο περιόδους του έτους, και για συγκεκριμένες τροφές.
Σίγουρα υιοθέτησε και χρησιμοποίησε προϋπάρχουσες συνήθειες και αντιλήψεις.
Τους έδωσε όμως εντελώς άλλο νόημα και αξία.
Γι’ αυτό τονίζω πως ο απώτερος σκοπός της νηστείας είναι η άσκηση στην εγκράτεια και υπακοή...
Αρχαιότερη είναι η νηστεία των Αιγύπτιων ιερέων (που έμενε μόνο σε επίπεδο κλήρου). Η αιγυπτιακή νηστεία συνδέεται με τη ζωή στην έρημο (όπως και η περιτομή, το φαλακρό τους κεφάλι και η αυστηρή ενδυμασία με λινό ύφασμα) και την υγιεινή εκεί. Όλες οι νηστείες (ο όρος απαγόρευση είναι μυστικός ή τελετουργικός, όχι κυριολεκτικός) ίσχυαν μόνο για ορισμένες περιόδους (πχ οι Βαβυλώνιοι το έκαναν σε μεγάλες γιορτές του Βαάλ κι οι Αιγύπτιοι για την πλημμυρίδα του Νείλου, τον τεμαχισμό του Όσιρι και τη γέννα του Όρου κλπ)΄.
Ο Χριστιανισμός απλά μιμήθηκε όλα αυτά...
Προσπαθώ να αντιληφθώ τη λογική σου.
Το σκεπτικό σου είναι μάλλον το εξής:
ο χριστιανισμός πήρε τα πάντα από τις προηγούμενες θρησκείες, δεν προσέφερε τίποτα καινούργιο, άρα δεν έχει και καμία αξία...
Θέτεις, λοιπόν, το θέμα των «δανείων» του χριστιανισμού.
Δεν είναι κρυφό ότι ο χριστιανισμός έχει δύο «γονείς»: τον ιουδαϊσμό και την ελληνορομαϊκή σκέψη και θρησκεία.
Πήρε, επίσης, αρκετά στοιχεία και από άλλες θρησκείες, όπως την περσική, αιγυπτιακή κλπ
Αυτό είναι γνωστό και αναμφισβήτητο.
Τα «ξένα» αυτά στοιχεία ο χριστιανισμός τα αφομοίωσε δημιουργηκά, θα λέγαμε πως τα «εκμεταλλεύτηκε», για να αποδώσει το δικό του νόημα και περιεχόμενο.
Π.χ., για «θέωση» μιλούσαν και ο νεοπλατωνικοί και οι στωικοί και άλλοι. Μόνο που αυτοί θεωρούσαν πως ο άνθρωπος πετυχαίνει τη θέωση με τις δικές του δυνάμεις.
Ο χριστιανισμός, αντίθετα, θεωρεί τη θέωση αποτέλεσμα της «συνεργασίας» ανθρώπου και θεού.
Κοίτα Δείμε, η υιθότεση παλιαότερων στοιχείων είναι «νόμος» της πολιστικής, φιλοσοφικής και θρησκευτικής εξέλιξης.
Αυτό, όμως, δεν αναιρεί την αξία κάθε «νέου».
Ένα τελευταίο παράδειγμα: το Ισλάμ πήρε πολλά στοιχεία απ’ τον ιουδαϊσμό, τις αρχαίες αραβικές θρησκείες αλλά και απ’ τον χριστιανισμό.
Ο Δαμασκηνός, μάλιστα, θεωρούσε το Ισλάμ «χριστιανική αίρεση».
Όμως, τα δάνεια και οι ομοιότητες ούτε την όποια αξία του Ισλάμ μειώνουν ούτε μπορούμε να θεωρήσουμε το Ισλάμ, τον ιουδαϊμό και τον χριστιναισμό ένα και το αυτό...
Δημοσίευση σχολίου