Τα Μετέωρα με τα μάτια μιας Βορειοευρωπαίας καλονής...

Οι ψηλοί και λείοι βράχοι μοιάζουν με γιγάντιους χαυλιόδοντες μπηγμένους στη γη. Ή με τεράστιους σταλαγμίτες. Ή πέτρινους φαλούς με τα μοναστήρια στις κορυφές τους σε θέση βαλάνου...
Απ' τα ριζά των βράχων μέχρι τις απάτητες κορφές τους βρίσκονται αναρίθμητες σπηλιές και τρύπες. Σ' αυτές κούρνιαζαν κάποτε σμήνη ερημιτών! Έφθειραν τους βράχους με τα γόνατά τους. Οι γκρεμοί αντηχούσαν απ' τα βογγητά τους, καθώς συχνά χτυπούσαν τα στήθη τους με μεγάλες πέτρες. Πολλοί φορούσαν αλυσίδες και σιδερένιες ζώνες γύρω απ' τα λιπόσαρκα κορμιά τους.
Στην πραγματικότητα δεν πρόσφεραν τίποτα στην ανθρωπότητα. Κι όμως, υπήρχε κάτι μεγαλειώδες στην απολυτότητα και σταθερότητα της πίστης τους...
Όταν συνοδεύεσαι από γυναίκα, και μάλιστα με βορειοευρωπαϊκή κουλτούρα, αξίζει τον κόπο να αφουγκραστείς τις εντυπώσεις της, να δεις το χώρο με τα μάτια ενός ανθρώπου αμέτοχου της παράδοσης της "καθ' ημάς ανατολής"...
Η κυρία βρίσκει όλους τους Έλληνες αγίους φριχτά άσχημους! Και τους καλόγερους ακόμη πιο άσχημους, βρόμικους και ηλικιωμένους...
Οι παλιοί ασκητές των Μετεώρων, όπως τους βλέπει με έκπληξη στα λευκώματα, της μοιάζουν με αρουραίους και ποντίκια, που τρώνε ρίζες και ζουν σε τρύπες!
Δεν μπορεί να καταλάβει με ποιο σκεπτικό έπειθαν τον εαυτό τους πως ζώντας μ' αυτό τον άχρηστο τρόπο, θ' αγίαζαν...