Από την περίοδο, ήδη, της οθωμανικής κυριαρχίας στους Αγίους Τόπους άρχισε να αμφισβητείται ο ελληνορωμαίικος χαρακτήρας του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.Τις τελευταίες δεκαετίες το πρόβλημα έγινε οξύτερο καθώς η πλειονότητα της Αγιοταφικής Αδελφότητας είναι ελληνικής καταγωγής, το ποίμνιο, όμως, είναι στην συντριπτική του πλειοψηφία Παλαιστίνιοι και Ιορδανοί.
Έτσι, με κάθε ευκαιρία, μπαίνει το ζήτημα της "αραβοποίησης" του Πατριαρχείου.
Το πρόβλημα περιπλέκεται περισσότερο λόγω της σύνδεσής του με το ευρύτερο "μεσανατολικό ζήτημα".
Η διοίκηση του Πατριαρχείου λειτουργεί με βάση τον ιορδανικό νόμο του 1958 αλλά βρίσκεται στη ντε φάκτο ισραηλινή κυριαρχία.
Οι πατριάρχες πρέπει να προστατεύουν τα δίκαια του αραβόφωνου ποιμνίου τους και, ταυτόχρονα, να μην έρχονται σε σύγκρουση με τα ισραηλινά συμφέροντα...
Η ιδανική και πλέον ορθόδοξη λύση θα ήταν οι ελληνόφωνοι και αραβόφωνοι ορθόδοξοι χριστιανοί να αποτελούν ένα ενιαίο ποίμνιο, και οι καταλληλότεροι απ' αυτούς, χωρίς καμία φυλετική διάκριση, να γίνονται κληρικοί, επίσκοποι και Πατριάρχες.
Κάτω, όμως, απ' τις επικρατούσες γεωπολιτικές συνθήκες φαίνεται πως η καλύτερη λύση είναι η εξής:
Να διατηρηθεί ο ελληνοορθόδοξος χαρακτήρας του Πατριαρχείου με την ταυτόχρονη δημιουργία αυτοκέφαλων ορθόδοξων εκκλησιών στην Παλαιστίνη και στην Ιορδανία που θα ποιμένονται από Άραβες κληρικούς και επισκόπους, κάτω από την υψηλή εποπτεία του Πατριαρχείου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου