Ο Δάντης, ο μεγάλος Ιταλός ποιητής βάζει στην κόλαση έναν Πάπα, έναν άγιο ασκητή που ανακλήθηκε απ' το μοναστήρι του για ν' αναλάβει τον "θρόνο του Αποστόλου Πέτρου, αλλά εκείνος, μόλις είδε τις ραδιουργίες και τη διαφθορά της εκκλησιαστικής εξουσίας, παραιτήθηκε και γύρισε στο κελί του...Ο Δάντης θεώρησε την πράξη του αποτέλεσμα "δειλίας", τον έκρινε ως "μεγάλο αμαρτωλό" και τον "έριξε" στις φωτιές της κόλασης να ψήνεται αιωνίως!
Ο Καβάφης βλέπει τα πράγματα τελείως διαφορετικά:
"Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο το ΟΧΙ να πουν...
Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο το ΝΑΙ"...
Και κάπου αλλού:
"Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως θες
τούτο φρόντισε, τουλάχιστον, όσο μπορείς:
μην την εξευτελίζεις"...
Ένα κραυγαλέο "ΟΧΙ" είπε κι ο Πέτρος. Όχι σαν εκείνο του Πάπα του Δάντη. Αλλά ένα "όχι" προδοσίας. Αρνήθηκε τον ίδιο τον Δάσκαλό του.
Από δειλία, φόβο και ανασφάλεια...
Κι όταν συνειδητοποίησε τι έκανε, έκλαψε, ντράπηκε, αισθάνθηκε απέχθεια για την πράξη του...
Αλλά τον ξαναρνήθηκε το Δάσκαλο! Δεν σεβάστηκε την εντολή Του να πορευθούν και να διδάξουν όλα τα έθνη.
Ο Πέτρος δεν μπόρεσε να βγει απ' το εβραϊκό του καβούκι. Να δει τον χριστιανισμό σαν παγκόσμιο κίνημα. Έβλεπε το κήρυγμα του Ιησού σαν ένα απλό συμπλήρωμα της παράδοσης του λαού του.
Ο Παύλος, αντίθετα, αν και φανατικός Εβραίος, ήταν φορέας της ρωμαϊκής και ελληνιστικής παγκοσμιοποίησης. Ήταν αυτός που μετέτρεψε μια λαϊκή θρησκεία κάποιων ψαράδων σε κτήμα ολόκληρης της ανθρωπότητας!
Κι όμως, ο Δάσκαλος τον Πέτρο διάλεξε να βάλει ως πέτρα και θεμέλιο της Εκκλησίας του.
Συμπέρασμα πρώτο: Η πίστη του Πέτρου ατσαλώθηκε μέσα απ' την προδοσία, την άρνηση, την αποστασιοποίηση απ' τη γοητεία και την καταλυτική σπορά του Δασκάλου!
Πρέπει να προδώσεις για να κλάψεις πικρά, να αισθανθείς ντροπή και να μετανιώσεις για να είσαι έτοιμος, επιστρέφοντας, να γίνεις αποδεκτός και αντάξιος διάδοχος (κι όχι κλώνος) του Δασκάλου σου.
Συμπέρασμα δεύτερο: Ο Σωκράτης προδόθηκε απ' τον Πλάτωνα, κι εκείνος απ' τον Αριστοτέλη. Ο Λούθηρος ήταν αποστάτης της παπικής εξουσίας, ο Μαρξ της αστικής του καταγωγής, ο Νίτσε της μαθητείας του στον Σοπενάουερ, ο Έγελος στον Καντ κι ο Χάιντεγκερ στον Νίτσε. Ο Προμηθέας ήταν ο μεγάλος αρνητής της τιτανικής οικογένειας κι ο Παύλος αρνητής του χριστομάχου ιουδαϊσμού!
Ο καλός δάσκαλος είναι καταδικασμέμος να λεηλατηθεί, να κατακρεουργηθεί, να φαγωθεί, να χωνευτεί, ν' αμφισβητηθεί και ν' απορριφθεί!
Το μεγάλο "ΟΧΙ" των μαθητών του, θεμελιώνει και το μεγάλο τους "ΝΑΙ"...
1 σχόλιο:
Άλλο φιλοσοφική "προδοσία" και άλλο θρησκευτική "προδοσία". Η φιλοσοφική προδοσία είναι αρετή: ο Χέγκελ παραπονιόταν ότι δεν είχε μαθητές (είχε έναν μόνο και αυτός δεν τον καταλάβαινε) και ο Νίτσε ρητά περιφρονούσε τους "οπαδούς", αυτούς που ονόμαζε κυριολεκτικά και ρητά, μηδενικά.
Εϊναι στην φύση της φιλοσοφίας να "προδίδεται". Οι θρησκείες όμως είναι καταδικασμένες, ή να παραμένουν οι ίδιες ή να ακυρώνονται. Γιατί ενώ στην φιλοσοφία, τα κείμενα και οι σκέψεις τίθονται αλλά δεν αποδεικνύονται (για να χρησιμοποιήσουμε μαθηματικούς όρους), στην θρησκεία είναι στην ουσία η αναπαραγωγή ενός και του ίδιου κειμένου. Άντε να αλλάζει λίγο η ερμηνεία του, όπως στην περίπτωση του Λούθηρου. Θρησκεία είναι η αποκάλυψη της αλήθειας. Φιλοσοφία είναι η διερεύνηση της αλήθειας (που ακόμα και αυτή αμφισβητείται αν υπάρχει).
Η ανάρτησή σου έχει νόημα μόνο αν θεωρήσουμε ότι ο Ιησούς και η Παπική εκκλησία, έπαιζαν τον ρόλο των διδασκάλων και όχι τον ρόλο των φορέων της απόλυτης αλήθειας. Κάτι φυσικά που δεν μπορεί να ισχύσει, παρά για λίγο στον Ιησού, που και αυτό αναίρεσε πολύ γενναιόδωρα ο Παύλος. Ωστόσο για την παπική εκκλησία δεν μπορεί να ισχύσει καθόλου. Γιατί, όσο ριζοσπαστικές και αν ήταν οι λουθηρανικές θέσεις, δεν πάυει να θεωρούσε και αυτός, όπως και η Εκκλησία, ότι οι Διαθήκες είναι θεόπνευστα έργα.
Πάρα ταύτα, εξαιρετική ανάρτηση, και μπορεί να δημιουργήσει ενδιαφέρουσες συζητήσεις.
Δημοσίευση σχολίου