Παραμονές Χριστουγέννων ...

Ο άνθρωπος έχει αγριέψει. Κλείνει σφιχτά τα μάτια του, σφραγίζει ερμητικά τ' αυτιά του. Προσκυνά τα σύγχρονα είδωλα και τα κνώδαλα της γης. Έκστασις φρενών και παραφροσύνη!

Κατάντησε ένα μάτσο χάλια, έρμαιο της σχιζοφρένειάς του, της ανασφάλειας και των φοβιών του. Η ιδιότητα του ανθρώπου δεν αποτελεί πλέον τιμητικό γεγονός.

Αποστρέφεται τον Θεό. Τον θεωρεί σκληρό και αυταρχικό. Απαιτεί τόσα πολλά απ' τους ανθρώπους που είναι πολύ δύσκολο να τον αποδεχτείς και να τον ακολουθήσεις.

Αλλά για ποιον Θεό μιλάμε άραγε; Μήπως γι' αυτόν που κάθεται σε χρυσοποίκιλτο θρόνο δορυφορούμενος από τάγματα αγγέλων και αρχαγγέλων, ή γι' αυτόν που γεννήθηκε από μια πάμπτωχη κοπέλα μέσα σε έναν στάβλο;

Την Παναγία μην την βλέπετε τώρα στις εκκλησίες μέσα στα μεγαλεία, τα πορφυρά φορέματα, τα χρυσά εικονίσματα με το πρόσωπό της κρυμμένο από ρολόγια και δαχτυλίδια. Ήταν μια φτωχή εβραιοπούλα, ένα πεντάρφανο κοριτσάκι, αδύναμο, φτωχό, ανίσχυρο, χωρίς καμία κοινωνική καταξίωση.

Το μεγάλο μήνυμα των Χριστουγέννων είναι η ταπεινοφροσύνη, η μόνη που μπορεί να μας προσφέρει την ψυχική μας υγεία και ισορροπία. Αλλά όταν λέμε "ταπεινοφροσύνη" δεν εννοούμε ούτε την αναξιοπρέπεια και τον αυτοεξευτελισμό ούτε την υποκριτική ταπεινολογία και ταπεινοσχημία.

Υγιής ταπεινοφροσύνη είναι να αντιληφθούμε πως για ένα μέρος της αλήθειας δεν αρκεί η ανθρώπινη σοφία και γνώση. Ο άνθρωπος δεν επαρκεί από μόνος του να την ανακαλύψει, γι' αυτό πρέπει να είναι έτοιμος να τη δεχτεί "άνωθεν", χωρίς το φιλτράρισμα της λογικής και της επιστήμης.

Αλλ' αυτό προϋποθέτει ανθρώπους φιλαλήθεις και έντιμους με τον εαυτό τους. Απαιτεί μια πολύ λεπτή "χειρουργική επέμβαση" στον εγωισμό μας και, φυσικά, τις ανάλογες αντοχές...