Ο πραγματικός Θεός ...

Τα μεγάλα άλματα της ανθρώπινης ιστορίας συνδέθηκαν με αντίστοιχες τεχνικές και επιστημονικές ανακαλύψεις. Η επιστήμη ήταν εκείνη που μετέβαλε ριζικά τις υλικές συνθήκες του ανθρώπινου βίου, προκαλώντας αντίστοιχες ανατροπές σε ιδεολογίες, θρησκείες, φιλοσοφικές θεωρίες κλπ. Το δωδεκάθεο του Ολύμπου, λ.χ., κατέρρευσε μόλις ο άνθρωπος κατόρθωσε να προσεγγίσει τις κορυφές του Ολύμπου όπου διαπίστωσε ότι εκεί υπήρχαν μόνο πάγοι και πέτρες. Κανένα ίχνος από τα παλάτια των Θεών δεν βρέθηκε και διαψεύσθηκαν όλα όσα ο Όμηρος και οι αρχαίοι ποιητές εξυμνούσαν και περιέγραφαν. Ο καθένας αντιλαμβάνεται τι μεγάλο σοκ υπέστησαν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης από την τόσο καταλυτική διάψευση των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων.

Όμως το γκρέμισμα των δώδεκα Θεών δεν ξερίζωσε και τις πραγματικές αιτίες του θρησκευτικού φαινομένου. Η αγωνία του ανθρώπου μπρος στο θάνατο, την αρρώστια και τη δυστυχία παρέμενε αμείωτη κι έτσι, αμυνόμενος, «ύψωσε» τους Θεούς του ακόμη πιο ψηλά, στους ουρανούς, πιστεύοντας πως ποτέ δεν θα κατόρθωνε ο ίδιος να φτάσει μέχρι εκεί ώστε να επαναληφθεί το «φαινόμενο του Ολύμπου». Σήμερα όμως τα διαστημόπλοια, οι πύραυλοι, τα διαστημικά λεωφορεία αλλά κυρίως τα ισχυρά τηλεσκόπια, μας βοηθούν να έχουμε εικόνα των εσχατιών του σύμπαντος και να γνωρίζουμε καλά πως πουθενά εκεί δεν υπάρχει παράδεισος, κόλαση, θρόνοι του Θεού, Χερουβείμ, Σεραφείμ κλπ. Και πάλι όμως ο άνθρωπος δεν εξουδετέρωσε την "πρώτη ύλη" της θρησκείας, την αρρώστια, τον πόνο και τον θάνατο, κι έτσι (αμυνόμενος πάλι) προσέδωσε πνευματική (και συνεπώς άυλη και αόρατη) μορφή σε Θεούς, θρόνους, βασιλείες των ουρανών κλπ. Τώρα ένιωθε σίγουρος πως η επιστήμη δεν θα διέψευδε ποτέ τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις.

Στη ζωή όμως αυτή ένα είναι βέβαιο: ποτέ μη λες ποτέ! Βέβαια η επιστήμη δεν πρόκειται ποτέ να αποδείξει την ύπαρξη ή την ανυπαρξία των στοιχείων του «πνευματικού κόσμου», μπορεί όμως να χτυπήσει στη ρίζα του το θρησκευτικό φαινόμενο με τη μορφή που το γνωρίσαμε ως τα σήμερα. Πώς γίνεται αυτό; Μα εξαλείφοντας τις γενεσιουργούς αιτίες όλων των θρησκειών, δηλ. τον πόνο, την αρρώστια και τον θάνατο! Μια τέτοια εξέλιξη θα ανατρέψει τα πάντα. Θα γκρεμίσει όλα τα «καταφύγια ιδεών», τα «πνευματικά λιμάνια» και τις ψευδαισθήσεις που τα συνοδεύουν.

Βέβαια, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που έχουν ήδη «βολευτεί». Και επειδή κάθε «ξεβόλεμα» είναι οδυνηρό, αντιδρούν. Αντιλαμβάνονται τους «κινδύνους» από τα επιτεύγματα της σύγχρονης επιστήμης (βιοϊατρικής, γενετικής κλπ) και αρχίζουν να αμύνονται. Με δύο κυρίους τρόπους:

Α) Αρνούμενοι τις πραγματικές δυνατότητες της επιστήμης. Υποστηρίζοντας πως όσα γράφονται ή λέγονται σχετικά είναι «φήμες της πιάτσας», «ευχολόγια, φαντασιώσεις, μύθοι»! Και συνεπώς τίποτε ουσιαστικό δεν μπορεί να προσφέρει η επιστημονική έρευνα, κανένας κίνδυνος για τα «ιδεολογικά τους λιμάνια» δεν υφίσταται και μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Πρόκειται για την κλασική μέθοδο του «στρουθοκαμηλισμού»! Βασικό τους επιχείρημα ότι η επιστήμη «δεν έχει ακόμη δώσει απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα», πως ακόμη «πολλές πτυχές του γονιδιόματος παραμένουν άγνωστες» κλπ. Ασφαλώς και η επιστήμη βρίσκεται στα πρώτα βήματα της εξερεύνησης του μυστηρίου που λέγεται «άνθρωπος». Όμως έκανε ήδη μια πολύ καλή αρχή και στη συνέχεια οι εξελίξεις αναμένονται ραγδαίες. Όσοι λοιπόν αντιδρούν με τη μέθοδο της «στρουθοκαμήλου» δεν έχουν παρά απλά να ελπίζουν πως όσο οι ίδιοι ζουν οι επιστημονικές εξελίξεις δεν θα προφθάσουν να τους διαψεύσουν. Αν και κατά βάθος γνωρίζουν πως «όταν έχεις βρει το κλειδί είναι ζήτημα χρόνου να ανακαλύψεις την κλειδαρότρυπα και να ανοίξεις την πόρτα»!

Β) Ο δεύτερος τρόπος αντίδρασης είναι πιο ειλικρινής αλλά και πιο ωμός! Όσοι τον ακολουθούν δεν ματαιοπονούν επιχειρώντας να βγάλουν ανίκανη την επιστήμη. Δεν τρέφουν αυταπάτες για το τι τους περιμένει και σπεύδουν να το δηλώσουν. Αντιγράφω ένα απόσπασμα από την ομιλία του Νικόλαου Χατζηνικολάου (σημερινού μητροπολίτη Μεσογαίας) στην στρογγυλή τράπεζα που διοργάνωσε στο ξενοδοχείο Κάραβελ ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών στις 10-2-1999 με θέμα «Βιοϊατρική-βιοηθική»:«Κάθε προσπάθεια διόρθωσης της μορφής της ζωής (γενετική βελτίωση της φύσης και του ανθρώπου) φανερώνει μη αποδοχή των νόμων του Θεού και προσπάθεια υποβιβασμού του έργου της δημιουργίας Του. Αυτός, όπως ταπεινά διατυπώνει η Αγία Γραφή, όταν ολοκλήρωσε τη δημιουργία «είδε τα πάντα, όσα εποίησεν, και ιδού καλά λίαν». Στο πνεύμα του θεϊκού λόγου όλα ήταν πολύ καλά. Στο διεστραμμένο όμως από την αλαζονεία μυαλό του ανθρώπου, η φύση του Θεού παίρνει ... λίαν καλώς. Ενώ η ανθρώπινη δημιουργία διεκδικεί τομ άριστα»!

Καταλάβατε; Το πρόβλημά τους είναι μην τυχόν και βγει «σκάρτος» ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης. Που, σημειωτέον, «έγινε ρόμπα» από τον Θεό της Καινής Διαθήκης! Ε λοιπόν, ναι! Ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης καθόλου καλόν δεν έπλασε τον κόσμο! Και χρειάζεται όχι απλώς επισκευή αλλά εκ θεμελίων ανατροπή και ανοικοδόμηση! Όσοι, δε, έχουν οικοδομήσει τη ζωή τους σε έναν Θεό «διεκπεραιωτή ατομικών υποθέσεων» (κάτι σαν τα Κ.Ε.Π.) καλό θα ήταν ν΄αρχίζουν να υποστέλλουν τις σημαίες τους. Ο «Θεός των ατομικών ρουσφετιών» («κάνε μας καλά», «βρες μου μια καλή δουλειά ή έναν καλό γαμπρό») είναι ετοιμοθάνατος. Ίσως και να ήρθε η ώρα να ανακαλύψει ο άνθρωπος τον πραγματικό Θεό...