Πρώτες εντυπώσεις στον Άθωνα ...

Κάτω απ’ τα πόδια μας το απέραντο γαλάζιο. Μοναδική συντροφιά ο παφλασμός των κυμάτων, το σφύριγμα του αέρα, το κελάηδισμα των πουλιών…

Πάνω μας ο ουρανός. Αν και λιγότερο ψηλαφητός, μοιάζει πιο αληθινός από τη γη! Καμιά φορά η «αλήθεια» είναι πιο πειστική απ’ την πραγματικότητα…

Σε τούτο το μέρος βλέπω ελαττώματα και δεν σκανδαλίζομαι…

Γίνομαι μάρτυρας λαθών, μα δεν χάνω την ελπίδα μου…

Η μόρφωση δεν αποτελεί πλέον προνόμιο…

Οι συγκρίσεις αποφεύγονται…

Έννοιες όπως χρήμα, ιδιοκτησία, διασκέδαση, ανταγωνισμός, συμφέρον … εκφυλίζονται!Συμμετέχω στην καλύτερη … θεολογική σχολή!

Οι σαύρες διδάσκουν ταπεινότητα. Το γαϊδουράκι μας υπομονή. Τα μυρμήγκια εργατικότητα, τα πουλιά δεν σταματούν τις ψαλμωδιές τους…

Η έλλειψη προσωπικών επιλογών, η απουσία της γυναικείας παρηγοριάς, με κάνει να νιώθω πιο έντονο το αγκάλιασμα του σύμπαντος κόσμου!

Εδώ τα ανθρώπινα μέτρα εκτείνονται στα έσχατα όριά τους! Νιώθεις απαλλαγμένος από κάθε τι που σε υποδουλώνει στην ύλη, που σε παγιδεύει στη φυλακή της χρονικότητας…

Στη σκήτη με υποδέχθηκε ο πατήρ Βλάσιος. Τον είχα γνωρίσει πριν 20 χρόνια, όταν πρωτοεπισκέφτηκα το Όρος. Γίναμε φίλοι … ίσως και κάτι περισσότερο … αδέλφια! Είναι ένα πραγματικό αγριοπούλι, ένα ακλάδευτο δέντρο, μια παρουσία που δένει απόλυτα με το τοπίο, που ομορφαίνει το περιβάλλον…

Κάποια στιγμή ήρθε δίπλα μου και με ρώτησε:

- Ήρθα πολύ μικρός εδώ πέρα … έχω ξεχάσει πως είναι οι γυναίκες … πες μου σε παρακαλώ.

- Ε … να … πιο κοντές από μας, δεν έχουν γένια, η φωνή τους είναι πιο λεπτή … και τα σχετικά.

- Αααα! Κατάλαβα! Σαν την Αγία Παρασκευή που έχουμε στο εικονοστάσι μας…

- Ναι, αγαπημένε μου Βλάσιε … ακριβώς έτσι! Και τον αγκάλιασα τρυφερά …

Τις πρώτες μέρες ο Βλάσιος ήταν αυστηρός μαζί μου! Μου απαγόρευε να σκοτώνω τους σκορπιούς και τα φίδια! «Μη φοβάσαι … δεν πρόκειται να σε πειράξουν!».

Όταν με είδε να κυνηγάω ένα ποντίκι που έτρωγε τα λιγοστά λαχανικά μας, φώναξε: «Μη το καημένο! Δεν φταίει σε τίποτα … απλά, του λείπουν οι καλοί τρόποι»!