"Καλέ θεούλη,
εμείς είμαστε καλά.
Κάνε καλέ θεούλη,
νάχουν όλα τα παιδάκια
ένα ποταμάκι γάλα
μπόλικα αστεράκια
μπόλικα τραγούδια.
Κάνε καλέ θεούλη,
νάναι όλοι καλά
έτσι που κι εμείς
να μην ντρεπόμαστε
για τη χαρά μας".
Το απόσπασμα αυτό από το ποίημα "Πρωινό άστρο" του Γιάννη Ρίτσου επέλεξαν οι δάσκαλοι του 132ου Δημοτικού Γκράβας για πρωινή προσευχή καθώς η πλειονότητα των παιδιών ήταν αλλοδαποί και το καθένα πίστευε στο δικό του Θεό.
Στο ίδιο σχολείο δίνονταν επί πέντε συνεχή χρόνια μαθήματα μητρικής γλώσσας στους μετανάστες μαθητές και μαθήματα ελληνικής γλώσσας στους γονείς τους.
Στις τελευταίες κρίσεις του Υπουργείου Παιδείας η διευθύντρια του σχολείου απομακρύνθηκε και ο νέος διευθυντής έκρινε σκόπιμο να τερματίσει τις "καινοτόμες δράσεις του σχολείου" επικαλούμενος "άνωθεν εντολή"!
2 σχόλια:
Το ποίημα του Ρίτσου -που δεν το γνωρίζω ολόκληρο- εμπεριέχει όλη την ουσία των καλοθελητών πιστών: θέλουν να απαλήνουν τον ανθρώπινο πόνο. Μόνο αυτό. Οι μισαλόδοξοι πιστοί, που σηκώνουν σημαίες και φωνάζουν συνθήματα (όπως κάνει το Κράτος, και μέσω αυτού, το σχολείο) παραβλέπουν αυτόν τον κανόνα της καλοσύνης, μετατρέποντας την θρησκεία (που είναι μία και μόνο μία) σε ιδεολογία (δηλαδή σε πολλές -που γεννά αντιμαχίες μεταξύ τους).
Αλλά αυτή η πρακτική, δεν ξέρω κατά πόσο είναι ένδειξη παρακμής ή το αποτέλεσμα της παρακμής της θρησκείας, όπως την εννοούσε ο Νίτσε, λέγοντας πως ο θεός είναι νεκρός. Τώρα που το σκέφτομαι είναι μάλλον και τα δύο μαζί: όπως το λέει ο Νίτσε πάλι (δεν ξεμπερδέυεις με αυτόν τον άνθρωπο χεχε): αιώνες μετά αφότου πέθανε ο Βούδας, οι άνθρωποι έβλεπαν και φοβούνταν την σκιά του. Και μεις εδω πρέπει να βρισκόμαστε: στο μεταίχμιο ανάμεσα στην νεκροφάνεια και τον πραγματικό θάνατο της χριστιανοσύνης.
Ότι πεθαίνει θέλει να σκοτώσει τα πάντα γύρω του. Με άλλα λόγια, ο χριστιανισμός με αυτές τις πρακτικές, μας δέιχνει τις θανατηφόρες πληγές του.
Πρέπει να βοηθούμε τους "αναχωρούντες".
Υπέροχη ιδέα ...
Κρίμα όμως . Παρακμή και απογοήτευση !
Προωθώ το κείμενο στο blog μου ...
Δημοσίευση σχολίου