Ανίερες συμφωνίες "αγίων"!

Την Κωνσταντίνεια δυναστεία διαδέχθηκε μια άλλη βάρβαρη δυναστεία, που ουσιαστικά μισούσε την ουσία του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού. Αυτό το μίσος προς κάθε τι ελληνο-ρωμαϊκό επέδειξαν σχεδόν όλοι οι λεγόμενοι "βυζαντινοί" αυτοκράτορες, που κατάγονταν από βάρβαρες επαρχίες, με έντονο το κόμπλεξ κατωτερότητας προς τη Ρώμη και την κλασική Ελλάδα. 

Αυτό το κόμπλεξ ήρθε και "κούμπωσε" με τη χριστιανική θρησκεία για να ισοπεδώσει σχεδόν όλα τα κλασικά δημιουργήματα του παρελθόντος.

Ιδρυτής της νέας δυναστείας ήταν ο Θεοδόσιος, που καταγόταν απ' την βάρβαρη (τότε) Ισπανία, και η χριστιανική εκκλησία τον αποκάλεσε επίσης "Μέγα" λόγω των πολύτιμων υπηρεσιών που της πρόσφερε. Γιατί κριτήριο της Εκκλησίας είναι αποκλειστικά το συμφέρον των εξουσιομανών Επισκόπων της. 

Αρχικά ανέλαβε τη διακυβέρνηση του ανατολικού κράτους και διαχειρίστηκε μάλλον αποτελεσματικά τη γοτθική απειλή. Αναγκάστηκε όμως να συνάψει μαζί τους συνθήκες ειρήνης και χιλιάδες Γότθοι εγκαταστάθηκαν ως "σύμμαχοι" στη Θράκη, Μοισία, Φρυγία και Λυδία, αλλοιώνοντας περαιτέρω την πληθυσμιακή σύνθεση των περιοχών αυτών.

Ο Θεοδόσιος βαπτίσθηκε, μάλλον καιροσκοπικά, χριστιανός το 380 μ.Χ., εξασφαλίζοντας έτσι την πολιτική στήριξη των ομοδόξων του. Συμπεριφέρθηκε με μίσος και φανατισμό έναντι όχι μόνο των άλλων θρησκειών αλλά και των διαφορετικών εκδοχών της χριστιανικής πίστης. 

Ανατρέποντας την ως τότε αρειανική παράδοση της κωνσταντίνειας δυναστεία, αυτός πόνταρε στους "Ορθοδόξους". Καθαίρεσαι τον αρειανόφιλο επίσκοπο Νέας Ρώμης Δημόφιλο και συγκάλεσε τη λεγόμενη "Β' Οικουμενική Σύνοδο" που καταδίκασε τους αρειανιστές οι οποίοι με διατάγματα του αυτοκράτορα στερήθηκαν στο εξής τα πολιτικά δικαιώματα και τις περιουσίες τους.

Ταυτόχρονα δίωξε και τους Εβραίους αλλά, κυρίως, τις εθνικές λατρείες, τις οποίες απαγόρευσε, έκλεισε τους ναούς τους, κατάργησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 394 μ.Χ. κ.λπ.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του εκδηλώθηκαν πολλές στάσεις και κινήματα. Τις αντιμετώπισε όλες "χριστιανικότατα", καταπνίγοντάς τες στο αίμα. 

Εκεί που όμως το τερμάτισε, ξεπερνώντας ακόμη και τον "άγιο" Κωνσταντίνο, ήταν στη Θεσσαλονίκη το 390 μ.Χ., που διέταξε τη σφαγή πάνω από 15.000 κατοίκων της μέσα σε μια μέρα, στον ιππόδρομο της πόλης.

Τη σφαγή αυτή δεν άφησαν ανεκμετάλλευτη οι πονηροί χριστιανοί ιεράρχες. Και κυρίως η μουσίτσα Αμβρόσιος, επίσκοπος Μεδιολάνων. 

Αυτός ο παμπόνηρος πολιτικάντης, που η Εκκλησία ασφαλώς και αγιοποίησε, πρότεινε την εξής συμφωνία στον Θεοδόσιο. Η Εκκλησία θα αναλάμβανε να αποκαταστήσει-συγχωρήσει την εξόντωση τόσων χιλιάδων ανθρώπων, επιβάλλοντάς του ολιγόμηνη στέρηση της θείας κοινωνίας, ακόμα και της εισόδου του σε ναούς. Με δυο λόγια, κατά το κοινώς λεγόμενον, του "έκαναν τη μούρη κιμά"! 

Κι ο αυτοκράτορας, ως αντάλλαγμα, θα αναλάμβανε ακόμα πιο σκληρούς διωγμούς εις βάρος των αλλόθρησκων και αλλόδοξων. 

Τώρα μιλάμε για πολύ ... χριστιανικές καταστάσεις!