Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2019

Το χριστιανικό υπόβαθρο της μιζέριας μας...

Τελικά, το να είσαι μονίμως φτωχός κι απένταρος φαίνεται πως έχει πολλά πλεονεκτήματα. Γι' αυτό και οι περισσότεροι από μας νιώθουμε τόσο άνετα στη μιζέρια μας που δεν αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι για να ξεφύγουμε απ' αυτήν...
Τόσο οι θρησκείες όσο και οι αριστερές ιδεολογίες έχουν "αγιοποιήσει" τους φτωχούς και την φτώχεια. Ποιος είναι ο "εκλεκτός λαός" κατά την μαρξιστική ιδεολογία? Μα "της γης οι κολασμένοι", φυσικά. Και ποιο είναι το χριστιανικό πρότυπο της ηθικής ανωτερότητας? Μα ο φτωχός Λάζαρος, φυσικά!
Όταν ο άλλος μεγαλώνει με τη θεωρία πως κανένας πλούσιος δεν θα πάει στον παράδεισο, πως όλοι οι πλούσιοι είναι στυγνοί εκμεταλλευτές του φτωχού λαού κ.λπ., πώς περιμένουμε να μην έχει κόμπλεξ με το χρήμα και την επιτυχία? Κι όποιος είναι εσωτερικά "τσακωμένος" με κάτι, φυσικό και επόμενο είναι να μην μπορεί να το αποκτήσει ποτέ. Κι αν τυχαία το αποκτήσει θα κάνει ασυνείδητα οτιδήποτε για να επιστρέψει στην οικεία και τόσο ευχάριστη θέση της αποτυχίας και της απελπισίας. Γιατί μόνο εκεί έμαθε να αισθάνεται άνετα.
Το να είναι κάποιος φουκαράς και φτωχαδάκι έχει κι άλλα πολλά πλεονεκτήματα:
Δεν είναι μόνο πως νιώθει "άγιος" και "ευλογημένος". Ταυτόχρονα ελκύει τη λύπηση αλλά και τη συμπάθεια των άλλων. Κανείς δεν τον ζηλεύει, δεν τον φθονεί, άσε που κάποιοι μπορεί να του δίνουν συστηματικά και μια βοηθειούλα. Βάλε στην εξίσωση και τα κρατικά επιδοματάκια, όλο και κάπως θα τα κουτσοβολέψει χωρίς να δουλεύει...
Επιπλέον, απαλλαγμένος από τις ενοχές της επιτυχίας, θα μπορεί να κατακεραυνώνει το "παλιοσύστημα" και την "άτιμη κενωνία", την κυβέρνηση, όλους τους πλούσιους και επιτυχημένους, και φυσικά κανείς δεν θα τολμά ή δεν θα καταδέχεται να τον αντικρούσει.
Ο μονίμως απένταρος θα εξακολουθήσει να έχει πολλούς φίλους, όλους τους ομοίους του που δεν είναι καθόλου λίγοι. Και στο καπάκι δεν θα χρειάζεται να βάλει όρια στον εαυτού του ή να μπει στη δοκιμασία ν' αλλάξει συνήθειες και τρόπο ζωής. Γιατί ένας φτωχός δεν έχει επιλογές, άρα αποφεύγει τα δύσκολα διλήμματα και την ευθύνη...

4 σχόλια:

Γιάννης Νικολουδάκης είπε...

Ορμώμενος από το κείμενο αυτό αναδύεται κι ένα άλλο ερώτημα στο μυαλό μου: "τελικά ποιά είναι η αρετή της φιλανθρωπίας"; Αρκετοί από μας γαλουχηθήκαμε με την εντύπωση πως είναι ωραίο και επαινετό να δίνεις ελεημοσύνες οπουδήποτε δεις αναξιοπαθούντα. Το ζήτημα είναι, μετά τι γίνεται; Δηλαδή με 1 ευρώ που θα του δώσεις ή με μια τυρόπιτα που θα του πάρεις εξαντλείται το θέμα, αυτό ήταν, τελειώνει εκεί, έκανες το καθήκον σου; Και απέναντι σε ποιόν; Ωφελεί αυτή η προσφορά ή δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να διαιωνίζει μια προϋπάρχουσα κατάσταση; Και στην τελική το έκανες γι αυτόν που είδες ή για να τονώσεις το Εγώ και τη συνείδησή σου;;; Ποιός εξυπηρετείται από όλα αυτά τέλος πάντων;

Ψονθομφανήχ είπε...

Ναι, η "ελεημοσύνη" είναι ένα ολόκληρο σύστημα
διαπλεκόμενων συμφερόντων που επειδή ικανοποιεί
πολλές και αντιφατικές επιδιώξεις επιβιώνει χιλιάδες
χρόνια. Εννοείται πως έτσι δεν λύνεται κανένα κοινωνικό
πρόβλημα, αντίθετα διαιωνίζεται η απάτη, η υποκρισία και
αποφυγή εργασίας.
Η Εκκλησία έπρεπε να δώσει άλλη έννοια στην "ελεημοσύνη"
ώστε να παράγεται συγκεκριμένο και επιθυμητό αποτέλεσμα.

Γιάννης Νικολουδάκης είπε...

Ίσως εάν δεν έδινε προτεραιότητα στο "εγώ" των ευσεβών -ώστε αυτοί με τη σειρά τους να καταπραΰνονται από τις ενοχές τους με την κάθε "καλή πράξη" και "έξωθεν καλή μαρτυρία", που φέρνουν σε πέρας- τα πράγματα κυλούσαν διαφορετικά... Αλλά αν έπαυαν οι ενοχές θα κατέρρεε όλο το σύστημα με τη σειρά του! Νομίζω ότι σε αυτό το σημείο σκιαγραφείται καλύτερα η ψυχοπαθολογία του θρησκευτικού οργανισμού! Πραγματική φιλανθρωπία συνιστά να βοηθάς τον άλλον να σταθεί στα πόδια του ΜΟΝΟΣ του κι όχι να του παράσχεις "δεκανίκια" λογής λογής! Να του μαθαίνεις δεξιότητες, οι οποίες θα τον καταστήσουν ολοκληρωμένο! Πρόσεξε τώρα πάνω σε αυτό, πόσο "πονηρά" που μπορεί να λειτουργήσει η προτροπή - αντίλογος: "Μα γιατί να δοθεί βάση στο να μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του; Οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα και πρέπει να μαθαίνουμε να αλληλοβοηθιούμαστε (όπου "αλληλοβοήθεια" = δεν σου παράσχω όλες τις δεξιότητες που χρειάζεσαι για να τα βγάλεις πέρα μόνος σου προκειμένου να με έχεις ανάγκη!!!)!! Η "αλληλοβοήθεια" φυσικά νοείται και περιορίζεται, αυτομάτως, μέσα στα πλαίσια της ομάδας από το στόμα του μέλους, του οποίου εκπορεύθηκε η παραπάνω λέξη... Ο μακροπρόθεσμος σκοπός; Να έχεις πάντοτε ανάγκη την "Ομάδα"!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Αυτό ακριβώς είναι το βασικό γνώρισα κάθε σέχτας. Η απόλυτη εξάρτηση και προσκόλλληση στην ομάδα. Αν σε μάθουν να ψαρεύεις, μπορεί να σε χάσουν, ή, εν πάση περιπτώσει, ως πιο ανεξάρτητος θα είσαι και πιο δύσκολα χειραγωγίσμος. Οπότε σου πετάνε μέρα παρά μέρα ένα ψάρι για να είσαι μονίμως δεσμευμένος και ευγνώμων...