Αγιορείτικες αναμνήσεις (Α') - Πις μιλέτ!

Το ψυχανεμίζομαι.

Είναι η τελευταία φορά που επισκέφτομαι το Άγιο Όρος.

Το έχω πλέον απομυθοποιήσει πλήρως, κι έχω ξενερώσει!

Το ξέρω καλά πως οι πορφυροντυμένοι ηγούμενοι δεν είναι παρά αδίσταχτοι μπίζνεσμεν.

Που δεν διστάζουν να φαγωθούν μεταξύ τους σα λυσασμένα σκυλιά για πρωτοκαθεδρίες, προνόμια, τίτλους και φυσικά... κτήματα.

"Πις μιλέτ!", που λένε κι οι Τούρκοι. Δηλαδή... "Ήμαρτον Θεέ μου!".

Ο τσακωμός κι η διχόνια υπάρχεουν απ' την πρώτη μέρα που ο Αθανάσιος ο Αθωνίτης προσπάθησε να μαντρώσει τους σκόρπιους ασκητές σε οργανωμένα μοναστήρια, δηλαδή στρατόπεδα συγκέντρωσης!

Παρ' όλ' αυτά διατηρώ ακόμα κάποια ψίγματα σεβασμού για το χώρο.

Χωρίς να το επιδιώκω, μιλάω χαμηλόφωνα και περπατάω χωρίς να βιάζομαι.

Περπατάω μόνος σε μέρη με παράξενα ονόματα, παρμένα από το σχήμα τους ή από ιστορίες παλιές, οι περισσότερες φαντάστικές.

Αντικρίζω τα ερπείπια της "Νέας Θηβαϊδας". Την απόδειξη της αλαζονίας των τσάρων της Ρωσίας.

Απ' τα τέλη του 18ου αιώνα Ρώσοι μοναχοί είχαν κατακλύσει τ' Αγιονόρος.

Αλλά σαν άρχισαν οι Ρωσοτουρκικοί Πόλεμοι, πολλοί αναγκάστηκαν να γυρίσουν στην πατρίδα τους.

Τ' Αγιονόρος ανήκε στην οθωμανική επικράτεια κι όλοι ήξεραν πως ο θυμός των Τούρκων γίνεται κοφτερό γιαταγάνι και μυτερό παλούκι...

Ήρθε αργότερα κι η Οχτωβριανή Επανάσταση και τα σάρωσε όλα.

Να κι ο "Λάκος του Σκοτωμένου", στο δρόμο απ' την Καρυές προς την Ξηροποτάμου.

Λένε πως στο σημείο αυτό κύκλωσαν οι σερδάρηδες τον Μέμο, έναν φοβερό οθωμανό ληστή. Και τον χτύπησαν με τα μαχαίρια τους δίχως έλεος.

Ο Μέμος τους ξέφυγε κρατώντας τα έντερά του με τις παλάμες του.

Έφτασε μέχρι την πόρτα του μοναστηριού κι εκεί ... παρέδωσε το πνεύμα.