Ο Ελληνο-ρωμαϊκός κόσμος χαρακτηριζόταν αυτάρεσκα ως "οικουμενικός".
Όμως, πέρα απ' τ' ανατολικά σύνορα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ζούσαν εκατομμύρια άνθρωποι με τις δικές τους θρησκείες, φιλοσοφίες, πολιτισμούς...
Μεταξύ τους υπήρχαν και χιλιάδες Χριστιανοί, μόνο που χρησιμοποιούσαν άλλα ονόματα.
Έτσι, λ.χ., οι Χριστιανοί της Ινδίας λέγονται ακόμα και σήμερα "Θωμαϊστές", γιατί θεωρούν πως την Εκκλησία τους ίδρυσε ο Απόστολος Θωμάς.
Αρχαία και αρκετά ζωντανή ήταν και η Εκκλησία της Περσίας.
Από τον 4ο αιώνα άρχισε να στοχοποιείται ως "δούρειος ίππος" των Βυζαντινών και διώχθηκε.
Αλλά απ' τα μέσα του 5ου αιώνα η ειρήνη αποκαταστάθηκε και ίσως η Περσία να εξελισσόταν στη δεύτερη χριστιανική αυτοκρατορία αν δεν κατακτούσαν την περιοχή οι Άραβες στα μέσα του 7ου αιώνα.
Η Αντιόχεια ήταν η κοιτίδα του Ανατολικού Χριστιανισμού. Να διευκρινίσουμε πως για τις Ανατολικές Χριστιανικές Εκκλησίες, η Κωνσταντινούπολη κι η Ρώμη θεωρούνται "Δύση"!
Πολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες προκάλεσαν σταδιακά τη διοικητική και θρησκευτική αποξένωση της Αντιόχειας. Η Εκκλησία της ήταν ανεκτική στις διαφορετικές θεολογικές προσεγγίσεις και δεν επέβαλε βίαια την ομοφωνία στους κόλπους της.
Άλλωστε, δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως την εποχή εκείνη όλες οι πολιτικές, φορολογικές και τοπικιστικές διεκδικήσεις έπαιρναν "θεολογικό" χαρακτήρα...
Στα βυζαντινο-περσικά σύνορα, στη ρωμαϊκή πόλη της Έδεσσας, λειτουργούσε επί 200 χρόνια μια μεγάλη Θεολογική Σχολή, γνωστή ως "Σχολή των Περσών".
Την έκλεισε το 489 ο Ζήνων για δογματικούς λόγους. Οι περισσότεροι καθηγητές της βρήκαν καταφύγιο στην περσική πόλη Νισίβι.
Έκτοτε, η Εκκλησία της Ανατολής χαρακτηρίστηκε "αιρετική" και "Νεστοριανή" και διακόπηκε κάθε σχέση μαζί της.
Αλλά εκείνη συνέχισε το δικό της μοναχικό κι αυτόνομο δρόμο, χωρίς ποτέ να θεωρήσει τα δικά της "πιστεύω" ως "μοναδικά", "αλάθητα" κι "ανώτερα" των υπόλοιπων χριστιανικών Εκκλησιών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου