Ποιοι ειρωνεύονταν τον Ιησού;

Προσωπική μας άποψη είναι πως η διαδασκαλία του  Ιωάννη του Βαπτιστή και του Ιησού εντάσσονταν σε μια προσπάθεια ανανέωσης και επαναπροσδιορισμού της ιουδαϊκής θρησκείας, που άρχισε από την εποχή των Προφητών και κορυφώθηκε την περίοδο της ρωμαϊκής κατάκτησης της Παλαιστίνης.

Ο Ιησούς δεν είχε σκοπό να ιδρύσει νέα θρησκεία και, έχουμε την εντύπωση, πως τα χριστιανικά κείμενα των πρώτων αιώνων αλλοίωσαν τη διδασκαλία του εξυπηρετώντας την ανάγκη διεθνοποίησης της νέας θρησκευτικής κίνησης.

Για το λόγο αυτό είμαστε πολύ επιφυλακτικοί με το περιεχόμενο των Ευαγγελίων, και προσπαθούμε να δούμε "πίσω απ' τις γραμμές"...

Στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής διαβάζουμε πως στο σπίτι του Ιάειρου με τη νεκρή κόρη του μπήκαν μόνο οι δυο γονείς, ο ίδιος ο Ιησούς και οι Πέτρος, Ιωάννης και Ιάκωβος.

Κι όταν ο Ιησούς είπε για την κόρη πως "δεν πέθανε αλλά κοιμάται", όλοι "κατεγέλων αυτού", δηλαδή των ειρωνευόταν και τον χλεύαζαν διότι ήξεραν πως η κόρη είχε πεθάνει.

Κι εμείς εύλογα αναρωτιόμαστε: ποιοι "όλοι" ειρωνεύονταν τον Ιησού;

Στο δωμάτιο ήταν μαζί του πέντε όλα κι όλα άτομα.

Οι δυο χαροκαμένοι γονείς μάλλον δεν θα είχαν διάθεση για ειρωνικά σχόλια.

Ποιοι μένουν λοιπόν να ειρωνεύονται και να χλευάζουν τον Ιησού;

Ήταν υπαρκτό πρόσωπο ο "Άγιος Δημήτριος";

Ο προβληματισμός μας ξεκινάει απ' το γεγονός πως ο συγκεκριμένος άγιος απουσιάζει παντελώς απ' τ' αγιολόγια της Δυτικής Εκκλησίας.

Αν δεχτούμε πως μαρτύρησε επί Διοκλητιανού, γύρω στο έτος 300, και πως υπήρξε ο σημαντικότερος άγιος της Θεσσαλονίκης την περίοδο εκείνη, δεν νοείται να είναι άγνωστος στην εκκλησία της Ρώμης.

Ενδεχομένως να υπήρξε ένας απ' τους πολλούς βαθμοφόρους του ρωμαϊκού στρατού που θανατώθηκαν στη Θεσσαλονίκη με το διάταγμα του Διοκλητιανού που επέβαλε τη θανατική ποινή σε όσους αρνούνταν να θυσιάσουν στους Θεούς της Ρώμης και να προσφέρουν λατρεία στον αυτοκράτορα.

Για κάποιους άγνωστους σε μας λόγους η τοπική εκκλησία της Θεσσαλονίκης επέλεξε να υπερτονίσει το μαρτύριο του συγκεκριμένου μέλους της, κάτι που, όπως φαίνεται, δεν έγινε αποδεκτό την εποχή εκείνη απ' τις υπόλοιπες μεγάλες Εκκλησίες.

Πάντως, το περιστατικό με τον Λυαίο και τον Νέστορα πρέπει να θεωρηθεί καθαρός μύθος.

Όχι μόνο γιατί δεν μαρτυρείται από καμία άλλη ιστορική πηγή, αλλά και γιατί είναι εντελώς αντίθετο στο χριστιανικό πνεύμα.

Ταιριάζει περισσότερο σε θεούς του πολέμου, όπως ο Άρης ή ο Μίθρας...

Οι Έλληνες ιεράρχες ζουν ακόμα στο Μεσαίωνα!

Στην εβδομαδιαία εφημερίδα "Ορθόδοξος Τύπος" (5-10-2012) διαβάσαμε άρθρο του μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμία με θέμα "Διατί αι προσευχαί της εκκλησίας ωφελούν τας ψυχάς των κεκοιμημένων".

Η απάντηση του Ιεράρχη είναι πως οι εν λόγω προσευχές "είναι πολύ σπουδαίες και αναγκαίες γιατί βοηθούν το πέρασμα της ψυχής από τα τελώνεια. Σε κάθε τελώνειο που περνάει η ψυχή μετά το θάνατό της απαιτείται απ' αυτήν λογαριασμός για κάθε αμάρτημα που έπραξε"!

Και προς απόδειξη του ισχυρισμού του επικαλείται ένα όραμα ενός Ρώσου ηγουμένου που αναφέρεται σ' ένα ρώσικο συναξάρι...

Θα μου πείτε δικαίωμα του καθενός είναι να ζει σε όποια εποχή γουστάρει.

Αλλά γιατί θα πρέπει ένας τόσο αντιδραστικός και σκοταδιστικός οργανισμός, όπως η Ελλαδική Εκκλησία, να είναι ΝΠΔΔ, και γιατί θα πρέπει αυτούς τους ανθρώπους να τους πληρώνει κι από πάνω ο δεινά φορολογούμενος Έλληνας;

"Αισχρόν γαρ εστίν γυναιξίν εν εκκλησία λαλείν"...

Στο Αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής διαβάζουμε (για μια ακόμη φορά) πως το Ευαγγέλιο είναι θεόπνευστο.

Έχουμε αναλύσει και παλιότερα πόσο αδιέξοδη για την Εκκλησία και τη θεολογία της είναι η εμμονή στη "θεοπνευστία των Γραφών".

Γιατί τα Ιερά Κείμενα της Εκκλησίας είναι ανθρώπινα δημιουργήματα, που γράφτηκαν σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, και εκφράζουν συγκεκριμένες κοινωνικές, ηθικές και πολιτικές αντιλήψεις που σήμερα έχουν σε μεγάλο βαθμό ξεπεραστεί.

Κι αναγκάζονται οι θεολόγοι να καταφύγουν σε χίλιες δυο σοφιστείες προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα...

Τις προάλλες έπεσε στα χέρια μας το έντυπο "Σκοπιά" των Μαρτύρων του Ιεχωβά (Σεπτέμβριος 2012) όπου, μεταξύ άλλων, θίγεται και η θέση των γυναικών στην Εκκλησία.

Και γίνεται μια συμπαθητική μεν πλην αστεία προσπάθεια να δικαιολογηθεί η απόλυτη θέση που εξέφρασε ο Απόστολος Παύλος στην Προς Κορινθίους Α' Επιστολή του(ιδ', 34), όπου διατάζει ρητά τις γυναίκες να σιωπούν κατά τις συνάξεις των πιστών.

Και οι μεν συμπαθείς "Μάρτυρες" προσπαθούν να αποδώσουν τις προτροπές του Παύλου στον ενθουσιασμό ορισμένων χριστιανών γυναικών που διέκοπταν τον ομιλητή για να κάνουν ερωτήσεις.

Αλλά η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική και καθόλου τιμητική για τις γυναίκες!

Ο Παύλος θεωρούσε αδιανόητο και απρεπές οι γυναίκες να λαμβάνουν το λόγο στις συνάξεις των πιστών.

Οι γυναίκες δεν είχαν κανένα δικαίωμα να κηρύττουν στους άντρες το λόγο του Θεού, ούτε φυσικά να υποβάλλουν δημοσίως ερωτήσεις, να εκφράζουν απορίες, να διατυπώνουν τη γνώμη τους.

Ήταν υποχρεωμένες να υποτάσσονται στους άντρες, και μόνο στα στενά όρια του σπιτιού τους επιτρεπόταν ν' ακουστεί η φωνή του...

Η "μυστική" διδασκαλία του Ιησού

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή υπάρχει μια φρασούλα που οι ιεροκήρυκες συνήθως την υποτιμούν.

Όταν οι μαθητές ρώτησαν τον Ιησού "τι σημαίνει η παραβολή του σπορέως", εκείνος τους απάντησε: "σε σας δόθηκε η χάρις να γνωρίσετε τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού, αλλά στους λοιπούς δίνονται με παραβολές"!

Υπάρχουν κι άλλα σημεία των Ευαγγελίων στα οποία αναφέρεται πως ο Ιησούς στα μεν πλήθη μιλούσε με γλώσσα απλή και ανεπιτήδευτη, ενώ στους μαθητές του έδινες βαθύτερες εξηγήσεις ιδιαιτέρως.

Ήταν μια γνωστή τακτική των μεγάλων διδασκάλων της εποχής εκείνης να έχουν έναν στενότερο πυρήνα μαθητών στους οποίους αποκάλυπταν τα "βαθύτερα μυστικά" της διδασκαλίας τους.

Αλλά, για να επιστρέψουμε στον Ιησού, οι σχετικές ευαγγελικές αναφορές μάς γεννούν τις εξής απορίες:

α) Η "μυστική" διδασκαλία του στους μαθητές γιατί χάθηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος της; Με αποτέλεσμα να μας είναι άγνωστο...

β) Γιατί αυτή η "μυστική" διδασκαλία δεν "άγγιξε" καθόλου τους μαθητές, τουλάχιστον μέχρι την ημέρα της Πεντηκοστής;

Μην ξεχνάμε τα συχνά παράπονα που διατύπωνε ο Ιησούς προς τους μαθητές του: "ύστερα από τόσα που είδατε, τίποτα δεν καταλάβατε;", "Πέτρο, δεν φρονείς εκείνα που αρέσουν στο Θεό αλλά στους ανθρώπους" κλπ

Έρευνα και πίστη...

Ο Θωμάς δεν είναι άπιστος.

Αλλά ούτε κι ευκολόπιστος.

Θέλει να δει και να ψηλαφίσει για να πιστέψει.

Όμως άλλο πράγμα η απιστία κι άλλο η καλόπιστη έρευνα.

Η απιστία επικαλείται τη λογική, αλλά δεν στηρίζεται αποκλειστικά σ' αυτή.

Ξεκινάει όχι για να πιστέψει αλλά για να απιστήσει.

Αναζητάει στήριγμα, ή μάλλον δικαιολογίες, της απιστίας της.

Ενώ η καλόπιστη έρευνα είναι μια φυσική τάση της ανθρώπινης ψυχής...