Επίλογος Χριστουγέννων («Βηθλεεμίτες»!)

Ο Οκταβιανός Αύγουστος έδωσε εντολή να απογραφούν όλοι οι κάτοικοι της αχανούς ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο καθένας στον τόπο της γέννησής του.
Κίνησε κι ο Ιωσήφ (που σήμερα τον εορτάζει η Εκκλησία μας) με τη Μαρία να πάνε στη Βηθλεέμ.
Το κοριτσάκι ήταν σε προχωρημένη κατάσταση, με την κοιλιά στο στόμα που λένε, αλλά κανείς δεν τους άνοιγε το σπίτι του να τους φιλοξενήσει για μια βραδιά.
Αν οι τσέπες του Ιωσήφ ήταν γεμάτες χρυσάφι όλοι θα σκοτώνονταν να τον εξυπηρετήσουν...
Δυστυχώς, όμως, οι μάγοι με τα δώρα τους ήρθαν αργότερα κι ο καημένος ο μαραγκός δεν είχε μία.
Ευτυχώς, την παρτίδα την έσωσαν τα γαϊδούρια και τα γελάδια της σπηλιάς!
Το φαντάζεστε να γεννιόταν σήμερα ο Χριστός στην Αθήνα που δεν έχουμε όνους και βοοειδή;
Γιατί τα δίποδα, είμαστε σαν τους Βηθλεεμίτες κι ακόμα χειρότεροι...
Κάπου η Παλαιά Διαθήκη γράφει πως ο Θεός έδωσε εντολή στον Μωυσή να του χτίσει ένα θυσιαστήριο, αλλά με πέτρες όχι πελεκημένες!
Το εδάφιο αυτό προβλημάτισε πολλούς ερμηνευτές.
Κατά την άποψή μας η εξήγηση είναι πολλή απλή: ο Θεός θέλει τους τόπους λατρείας του απλούς, απέριτους και φυσικούς.
Όχι εξεζητημένα αρχιτεκτονήματα, φαραωνικά κτίρια, τίγκα στο χρυσάφι και στη χλιδή...

Με κόλασε (πάλι) Χριστουγεννιάτικα ο «τριπλόκαμος όφις»!

Εντάξει, το καταλαβαίνω, οι γυναίκες στις εκκλησίες είναι περισσότερες απ’ τους άντρες, αλλ’ αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει και να καταλαμβάνουν το πέταλο των αντρών! Σόρυ, μπερδεύτηκα απ’ το ποδόσφαιρο, το κλίτος των αντρών ήθελα να πω!
Πας το πρωί στην εκκλησία γεμάτος κατάνυξη και ιερό ζήλο, πιάνεις το στασιδάκι σου, πας να κάνεις μια μετάνοια και πέφτεις στις αγαλμάτινες γάμπες της κυρίας με το διχτυωτό!
Θα μου πεις και τι να κάνουν οι καημένες οι κυρίες.
Όσες έρχονται καθυστερημένα, να κάτσουν όρθιες στο αριστερό μέρος που τους ανήκει. Όπως στη Ρωσία.
Πέρυσι τα Χριστούγεννα κάποιος φίλος μου είχε πάει στη Μόσχα. Εκεί οι εκκλησίες δεν έχουν καθόλου καθίσματα και η χριστουγεννιάτικη ακολουθία ξεκινάει στις 12 τα μεσάνυχτα και τελειώνει στις 9 το πρωί! Ο καημενούλης έλιωσε σαν το κεράκι απ’ την ορθοστασία!
Δεν ξέρω, αλλ’ αυτό το κακό με τους «τριπλόκαμους όφεις» που έρχονται στην εκκλησία ντυμένες λες και μόλις βγήκαν από σεξ-σοπ, πρέπει να αντιμετωπιστεί ριζικά.
Πριν 1600 χρόνια, ο Άγιος Χρυσόστομος, αρχιεπίσκοπος Κων/πολης, είχε βάλει πλέγμα στο γυναικωνίτη της Αγια-Σοφιάς γιατί ένας νεαρός διάκονος είχε κοιτάξει από μεγάλη απόσταση (τότε οι άνθρωποι είχαν καλύτερη όραση) μια ωραιότατη κυρία και σκανδαλίστηκε...
Υ.Γ. 1: Σαν σήμερα, Χριστούγεννα, πριν πολλά χρόνια, είχα εκκλησιαστεί στο ναό που λειτουργούσε ένας κολλητός μου ιερέας, βράχος ηθικής και ογκόλιθος πίστεως. Τον περιμένα στο τέλος να ξεντυθεί κλπ και φύγαμε μαζί. Δεν είχαμε κάνει ούτε 100 μέτρα και μας προφταίνει μια μεσόκοπη κυρία φωνάζοντας «πάτερ, ελάτε γρήγορα πίσω στο ναό, έγινε μεγάλο θαύμα, ο ... και...»!
Ο δικός μου την κοίταξε με συμπάθεια και της είπε: «κυρία μου, σήμερα έγινε το πιο μεγάλο θαύμα της ιστορίας, ο Θεός γεννήθηκε ως άνθρωπος, κι εσύ μου μιλάς για τόσο ασήμαντα πράγματα;»!
Και συνεχίσαμε το δρόμο μας ατάραχοι...
Υ.Γ.2: Αν ήμουν ιερέας μετά τον ύμνο των Χριστουγέννων θα έβαζα σήμερα το τραγούδι του Τερζή «στα υπόγεια είν’ η θέα»!
Πράγματι, ο Θεός αναπαύεται στα απλά και ταπεινά πράγματα!
Για να γεννηθεί ο Υιός του η ανθρωπότητα του πρόσφερε τη γαστέρα μιας φτωχής, άσημης, αμόρφωτης και ορφανής κοπελίτσας, ενώ η φύση του πρόσφερε μια σκοτεινή και παγωμένη σπηλιά...

Το Άστρο της Βηθλεέμ...

Ακόμα δεν μπόρεσα να εξηγήσω για ποιο λόγο μπήκε στα Ευαγγέλια ο μύθος του Άστρου της Βηθλεέμ. Το πράγμα «μπάζει» από παντού:
- Η σύνδεση της γέννησης του Χριστού με κάποιο αστρικό φαινόμενο, ουσιαστικά δικαιώνει την αστρολογία και, κατ’ επέκταση, τη μαντεία και τη μαγεία.
- Είναι αδιανόητο η γέννηση του Χριστού να συνδέεται με τη σφαγή χιλιάδων αθώων νηπίων απ’ τον Ηρώδη.
- Παραμένει ανερμήνευτο πώς η υποτιθέμενη αυτή γενοκτονία (γιατί μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί η γενική σφαγή χιλιάδων νηπίων) δεν διασώθηκε από κανέναν ιστορικό, ούτε καν απ’ την εβραϊκή παράδοση.
Παρ’ όλα αυτά, στο άστρο της Βηθλεέμ διακρίνω έναν πολύ ισχυρό συμβολισμό:
Σύμφωνα μα τα Ευαγγέλια, οι τρεις μάγοι ακολουθούν τον δρόμο που τους δείχνει το αστέρι. Αλλά καθώς μπαίνουν στην Ιουδαία το αστέρι εξαφανίζεται. Κι οι μάγοι χάνονται, μένουν μετέωροι, απελπίζονται.
Έτσι συμβαίνει και με μας.
Στην αρχή της πνευματικής μας προσπάθειες τα σημάδια της παρουσίας του Θεού είναι έντονα. Μας δείχνουν σταθερά το δρόμο.
Έρχεται όμως κι η ώρα που πρέπει ν’ απογαλακτισθούμε. Να αποδείξουμε την πνευματική μας ωριμότητα. Και τότε το «αστέρι» χάνεται απ’ τον ορίζοντά μας. Ο Θεός μοιάζει να κρύβεται. Κι εμείς, χωρίς πυξίδα, βολοδέρνουμε στα άγρια κύματα της αμφιβολίας και της δυσπιστίας...

Καλά Χριστούγεννα!

Το ξέρω, είναι χιλιοειπωμένο αλλά εγώ θα το επαναλαμβάνω μέχρι να το εμπεδώσουμε:
Πού γεννήθηκε ο Χριστός;
Μήπως στο πολυτελές ΙΑΣΩ;
Μήπως στις ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες των ανακτόρων, που γεννιόντουσαν οι άλλοτε πορφυρογέννητοι βασιλείς μας;
Όχι βέβαια!
Γεννήθηκε σ’ ένα στάβλο, χωρίς θέρμανση, νερό, μαίες και γιατρούς.
Και ποιος τον φρόντιζε σαν πατέρας του;
Μήπως κανένας Βασιλιάς, μεγιστάνας, στρατηγός, υπουργός, μεγαλέμπορος;
Όχι βέβαια!
Ένας κακομοίρης μαραγκός.
Και η μάνα του ποια ήταν;
Μήπως κανένα υψηλόβαθμο στέλεχος επιχειρήσεων ή καμιά σουφρατζέτα φεμινίστρια;
Όχι βέβαια!
Μια ορφανή, πάμφτωχη και άσημη κοπελίτσα ήταν. Σεμνή κι υπάκουη («γένοιτο κατά το ρήμα σου!).
Πάμε παρακάτω...
Πολλοί από μας ζητάμε απ’ το Θεό διάφορα κουφά: να μας δώσει πλούτο, αξιώματα, καλές δουλειές, γαμπρούς και νύφες με κομπόδεμα...
Κι αγανακτούμε που δεν βρίσκουμε ανταπόκριση.
Κατ’ αρχήν, ας δούμε τη ζωή του ίδιου του Χριστού και της οικογενείας του: του Ιωσήφ, της Μαρίας, του ετεροθαλή αδελφού του Ιακώβου. Και καπάκι ας μελετήσουμε τη ζωή των περισσότερων αγίων της Εκκλησίας μας.
Τι βλέπουμε; Ότι οι άνθρωποι αυτοί έζησαν μέσα στη φτώχεια, στην ορφάνια, στον κατατρεγμό, στην εξορία. Και οι περισσότεροι είχαν πολύ σκληρό τέλος.
Μ’ άλλα λόγια, δεν είδαν άσπρη μέρα στη ζωή τους!
Πώς, λοιπόν, εμείς έχουμε το θράσος να ζητάμε πλούτια και δόξες και πολυτέλειες;
Κι εδώ μπαίνει ο μεγάλος πειρασμός:
Όσοι πιστεύουν στο Θεό είναι καταδικασμένοι να χάσουν την παρούσα ζωή;
Θα περάσουν απ’ τον κόσμο τούτο χωρίς να γευτούν τις χαρές του;
Κατ’ αρχήν, θέλω να σας καθησυχάσω: κανείς από μας δεν πρόκειται να ζήσει τόσα βάσανα όσα οι άγιοι εκείνοι άνθρωποι. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχουμε τις πνευματικές προϋποθέσεις για να τα αντέξουμε.
Απλά, θα τους έχουμε ως πρότυπα υπομονής και εγκαρτέρησης.
Απ’ την άλλη, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε κάνα-δυό πραγματάκια: εκτός από ανάξιοι των ευεργεσιών του Θεού, είμαστε και ανίκανοι διαχειριστές τους!
Υπάρχει περίπτωση κάποιος από μας να αποκτήσει πλούτη και αξιώματα, και να τα χρησιμοποιήσει για το κοινό καλό;
Ο Θεός ξέρει και τι είμαστε και μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε!
Ας αρκεστούμε, λοιπόν, στη σοφία του και σ’ όσα εκείνος μας επιτρέψει να απολαύσουμε.

Οι Καμπάνες της Κυριακής ΙΔ’ (Η παραβολή του Μεγάλου Δείπνου)

Μεγάλο τραπέζι ετοίμασε για χάρη μας ο Θεός!
Και μας καλεί να δειπνήσουμε μαζί του.
Η πρόσκληση δεν είν’ ομαδική. Όχι «καλούνται οι κλάσεις...», ή «να προσέλθουν όλοι οι υποψήφιοι...».
Τον καθένα μας τον καλεί προσωπικά!
Στην Εκκλησία δεν υπάρχουν ούτε μαζικά προσκλητήρια ούτε συλλογικές ευθύνες.
Δεν είμαστε πρόβατα αλλά πρόσωπα.
Ατομική η πρόσκληση, ατομική η απόφαση κι ατομική η ευθύνη...
Πάμε τώρα παρακάτω...
Πιάνουμε στα χέρια μας τις ατομικές και τιμητικές προσκλήσεις, κι αντί να ενθουσιαστούμε αρχίζουμε τα σούξου-μούξου!
Εγώ, λέει ο ένας, αγόρασα καινούργιο σπίτι και θέλω να το χαρώ!
Εγώ, λέει ο άλλος, πήρα καινούργιο αμάξι και θα πάω μια βόλτα μέχρι τη Χαλκίδα να το στρώσω!
Κι εγώ, λέει ο τρίτος, έπιασα καινούργια γκόμενα κι είμαστε πάνω στα μέλια! Απ’ το κρεβάτι σηκωνόμαστε μόνο για τουαλέτα...
Ε, πώς να μην τα πάρει στο κρανίο κι ο Θεός;
Και καλεί στη θέση μας όλους τους αμαρτωλούς!
Που τρέχουν μ’ ευγνωμοσύνη στο παλάτι του.
Κι επειδή έμεινε ακόμη χώρος στην τραπεζαρία, καλεί και τους εγκληματίες!
Αυτοί, στην αρχή διστάζουν από συστολή, αλλά Εκείνος με τη βία τους καθίζει στο τραπέζι του!
Κι εμείς οι Χριστιανοί μένουμε στην απέξω. Να «στρώνουμε» τ’ αμάξια μας και τις γκόμενες...
Υ.Γ.: Είναι παρατηρημένο πως εκεί που προσεύχεσαι, νιώθεις καμιά φορά μια ανεξήγητη κατάνυξη. Μια ευφορία κι εσωτερική γαλήνη.
Το συζήτησα μ’ ένα κολλητό μου καλογέρι.
Εκείνος γέλασε και μου ’δωσε την κατάλληλη απάντηση:
«Αυτό που νιώθουμε είναι ένα σοκολατάκι που μας το δίνει ο Θεός για να καταλάβουμε τι μεγάλο ζαχαροπλαστείο μας περιμένει κει πάνω»...

Τι τραβάμε κι εμείς οι καημένοι οι Θεολόγοι! (Ευτυχώς μας σώζει ο Άγιος Κόπρις)

Δεν είν’ να βρεθείς σε παρέα και να πεις πως είσαι θεολόγος.
Στην πέφτουν όλοι και σε αλαλιάζουν στις ερωτήσεις!
Πώς το ένα, γιατί το άλλο... ησυχία δεν βρίσκεις.
Σε προηγούμενο ποστάκι η Χριστίνα (η μπλόγκερ Butterfly) ρωτούσε γιατί ο Θεός επιτρέπει να πεθαίνουν άνθρωποι από πείνα κι από δίψα.
Και χθες το απόγευμα, σ’ ένα καφέ, κάποιος άλλος με ρωτούσε πώς γίνεται ο Θεός έναν να τον κάνει πλούσιο για να τον δοκιμάσει, και κάποιον άλλον να τον κάνει φτωχό, πάλι για να τον δοκιμάσει. Και τι τη θέλει τη δοκιμασία ο Θεός, αφού ως παντογνώστης ξέρει το αποτέλεσμα;
Την επίσημη αντιπροσωπεία του Θεού στη γη να είχαμε, τόσες ερωτήσεις δεν θα μας έκαναν.
Και το ωραίο είναι πως περιμένουν και απάντηση, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της δικής τους λογικής.
Δεν γίνονται αυτά ρε παιδιά. Ούτε σε όλα τα ερωτήματα υπάρχουν απαντήσεις, ούτε δα κι η ανθρώπινη λογική εμπνέει καμία ιδιαίτερη εμπιστοσύνη. Ας απαντήσει πρώτα στο ερώτημα ποιο έγινε πρώτο, η κότα ή το αυγό, και μετά το ξανασυζητάμε...
Ευτυχώς, πάντως, που υπάρχει κι ο καημένος ο Άγιος Κόπρις (που η μάνα του τον γέννησε μέσα στις κοπριές) και μας βγάζει απ’ τη δύσκολη θέση.
Κάποτε, σε μια μεγάλη σύναξη ασκητών, συζητιόταν ένα λεπτό θεολογικό ζήτημα. Ο κάθε γέροντας είχε και τη δική του άποψη.
Όταν ήρθε κι η σειρά του Κόπρη να μιλήσει, όλοι κρεμάστηκαν απ’ τα χείλη του.
Εκείνος έκανε ν’ ανοίξει το στόμα του, κάτι να πει, αλλά πριν προλάβει να βγάλει λέξη, άρχισε να χαστουκίζει τον εαυτό του.
«Αλλοίμονό σου Κόπρη, αλλοίμονό σου Κόπρη», έλεγε.
Οι άλλοι γέροντες παραξενεύτηκαν, και τον ρωτούσαν γιατί χτυπιέται.
Κι εκείνος τους απάντησε:
«Εγώ παραμέλησα εκείνα που ο Θεός μού παρήγγειλε να κάνω, και τώρα προσπαθώ να εξηγήσω εκείνα που δεν μου ζήτησε»...