Μοναστήρια χτισμένα με αίμα...

Το 963 ο Νικηφόρος Φωκάς, θριαμβευτής κι ελευθερωτής της Κρήτης απ' τους Αγαρηνούς, στέλνει επιστολή στον πνευματικό του πατέρα Αθανάσιο Αθωνίτη: "Αγιώτατε πάτερ, η Κρήτη ανεκτήθη ... κατέστρεψα τους Αγαρηνούς δυνάμει των τελεσφόρων ευχών σου... Δέομαί σου, λοιπόν, οικοδόμησον δι' αμφοτέρους ημάς επί το άγιόν σου όρος ιερόν τι Μοναστήριον...".
Όμως ο Φωκάς το μετάνιωσε. Ο ασκητικός αυτός πολεμιστής, θαμπωμένος απ' τα κάλλη της αυτοκράτειρας Θεοφανώς, αλλά και τη λάμψη της αυτοκρατορικής δόξας, συμμετέχει στη φυσική εξόντωση του νόμιμου αυτοκράτορα Ρωμανού Β', κι ανεβαίνει στο θρόνο!
Για να εξευμενίσει τον πνευματικό του πατέρα, του στέλνει καραβιές το χρυσάφι για να χτίσει το μοναστήρι. Κι έτσι οικοδομήθηκε η Μεγίστη Λαύρα!
Λίγα χρόνια αργότερα, ένας άλλος στρατηγός-μοναχός, ο Ίβηρας (=Γεωργιανός) Ιωάννης Τορνίκιος, επιστρατεύεται απ' τον αυτοκράτορα για να καταπνίξει την επανάσταση του Βάρδα Σκληρού. Μετά την οριστική του επικράτηση στη μάχη της Παγκάλειας (979) επιστρέφει στον Άθωνα και ιδρύει με τα λάφυρα του πολέμου την περίφημη Μονή Ιβήρων...