Ισχύει, και με ποιες προϋποθέσεις το "μην κρίνετε για να μην κριθείτε"; (Δ')

Το ρήμα "κρίνω" έχει δύο έννοιες:
α) διατυπώνω γνώμη, εκφέρω άποψη, και
β) εγκαλώ, κατηγορώ, καταδικάζω κάποιον.
Η κριτική ικανότητα, με την πρώτη έννοια, είναι το βασικό χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο απ' τα ζώα.
Αλίμονο αν το ευαγγέλιο, μας στερούσε απ' αυτό το δικαίωμα.
Ο Χριστός δεν ήθελε να μας απαγορεύσει να κρίνουμε τους άλλους.
Άλλωστε, κι ο ίδιος, και οι απόστολοι, και οι Πατέρες της Εκκλησίας ήταν έντονα επικριτικοί σε όλα όσα θεωρούσαν "κακώς κείμενα".
Το νόημα της ευαγγελικής ρήσεως είναι "αγαπητά μου παιδιά, όταν διατυπώνετε οποιαδήποτε κρίση για τους άλλους, ακόμα κι αν είναι αληθινή και δίκαιη, δεν πρέπει να το κάνετε με αρνητική διάθεση. Δεν πρέπει να είστε κακοπροαίρετοι, ούτε να έχετε σαν σκοπό την εκμηδένιση ή την ισοπέδωση της προσωπικότητας του άλλου. Πρέπει να κρίνετε μόνο με καλή πρόθεση και διάθεση. Μόνο για να διορθωθεί κάποιο ελάττωμα του συνανθρώπου σας, κι όχι για να τον κατακρεουργήσετε".
Δυστυχώς, πολλοί επίσκοποι και κληρικοί, για να κρίψουν την ανεπάρκειά τους, κι επειδή ο εγωισμός τους δεν επιτρέπει να παραδεχθούν κάποια λάθη τους (ούτε καν να ανεχθούν μια δίκαιη κριτική) παραποίησαν την ευαγγελική ρήση, τη μετέτρεψαν σε "μη ΜΕ κρίνετε ίνα μη κριθείτε", την ανήγαγαν σε "κανόνα της εκκλησίας", κι από κανόνα την έκαναν κανόνι και πυροβολούν μ' αυτή στο κεφάλι οποιοδήποτε μέλος της ενορίας τους τολμήσει να διατυπώσει διαφορετική άποψη!