Συγχωρώ...

... δεν σημαίνει πως ξεχνώ εκείνο που έγινε, ή πως τοποθετώ μια ψεύτικη επιγραφή πάνω σε μια κατακριτέα πράξη.
Συγχωρώ σημαίνει πως το κακό που έγινε παύει να είναι ένα νοερό εμπόδιο που δεν επιτρέπει ν' αποκατασταθούν οι σχέσεις μας.
Σημαίνει πως συμφιλιώνομαι, πως ξαναβρίσκω τον εαυτό μου και τον συνάνθρωπο.
Η συγγνώμη είναι ένας καταλύτης που δημιουργεί το απαραίτητο περιβάλλον για μια καινούργια αρχή, ένα καινούργιο ξεκίνημα.
Δεν μπορούμε να λέμε "σε συγχωρώ αλλά δεν θέλω να σε ξαναδώ"...

Οικολογική θεολογία...

Στα πλαίσια της αγιοπατερικής θεολογίας ο Θεός είναι Δημιουργός, Προνοητής και απόλυτος Κύριος της κτίσης.
Ο άνθρωπος είναι η κορωνίδα της Δημιουργίας, λειτουργεί ως διαχειριστής και φύλακάς της. Κάθε στιγμή είναι υπόλογος έναντι του Θεού για τον τρόπο που χρησιμοποιεί και διαχειρίζεται τη φύση.
Η απαίτηση των σύγχρονων κοινωνιών για "αυτονόμηση" του ανθρώπου ανοίγει το δρόμο στην κατάχρηση και εργαλειοποίηση της Δημιουργίας.
Εγκαταλείπει τη φύση στα χέρια της άπληστης καταναλωτικής διάθεσης, στην υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων προς όφελος των ισχυρών συμφερόντων...
Ο άνθρωπος χωρίς Θεό είναι το πιο επικίνδυνο ον της Δημιουργίας!

Ασκητική οικολογία...

Όταν επισκέπτεται ο Θεός την καρδιά, ο άνθρωπος γίνεται λεπτός κι απαλός με τη φύση.
Δεν αμύνεται απέναντί της.
Γίνεσαι φίλος της, κι αυτή ανταποδίδει την αγάπη, την εμπιστοσύνη της...
Εσύ, τη σέβεσαι στο στεναγμό της, στην αδυναμία της, την ποτίζεις με την προσευχή σου, με δάκρυα και ιδρώτα.
Κι αυτή σου απαντά με τους θαυμαστούς καρπούς της...
Μεταμορφώνεται το περιβάλλον σε ναό, κι οι νόμοι αντικαθίστανται απ' το θαύμα.
Αυτή είναι η ασκητική οικολογία...

Ένας Καρπενησιώτης στα Καυσοκαλύβια!

Τα Καυσοκαλύβια, μια πετρώδης και άνυδρη περιοχή στα νότια του Άθωνα, είναι ένα ακόμα "πνευματικό ξυπνητήρι" στ' ανήσυχο, ομιχλώδες κι ανταριασμένο "σήμερα"!
Οι καλύβες, τα σπήλαια και τ' ασκηταριά που κρέμονται σ' απόκρημνα μέρη, είναι οι "φωλιές" των ασκητών Πατέρων που υποβάλλονται σ' εκούσιες και παντοειδείς στερήσεις, όχι από μίσος για τη ζωή και το σώμα, αλλά από "περίσσεια ζωής"...
Τα κατανυκτικά παρεκκλήσια, σκαρφαλωμένα συχνά σε κατακόρυφους βράχους, εναλλάσσονται με μικρούς κρεμαστούς κήπους και παράτολμα ασκηταριά χτισμένα με το μόχθο και τον ίδρωτα των ερημοπολιτών ενοίκων τους.
Οι εναλλαγές της φύσης σού κόβουν την ανάσα. Οι γραφικοί όρμοι, ο πλούτος των χρωμάτων, τ' ακούσματα απ' τ' αηδόνια. Και κάτω απ' τα πόδια σου να μουγκρίζει τ' αγριεμένο Αιγαιοπέλαγος.
Η απεραντοσύνη της θάλασσας υπογραμμίζει τον προορισμό σου: να ψάχνεις για τ' απέραντα σύνορα!
Σαν είναι τρικυμισμένη σού θυμίζει την ένταση της θεϊκής αναζήτησης.
Σαν ηρεμεί, σε μεταφέρει σε "καταστάσεις" που δεν κατακτιούνται ανθρωπίνως, αλλά σου προσφέρονται "άνωθεν", ως δώρο και παρηγοριά στην ασυνθηκολόγητη άσκησή σου...
Όταν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, μπορείς να δεις το Πήλιο και τη Σκόπελο.
Όταν, όμως, η πνευματική ορατότητα είναι μεγάλη, δεν βλέπεις τίποτα απ' αυτόν τον κόσμο!
Αντικρύζεις μόνο τις νησίδες του θεϊκού μυστηρίου που κολυμπούν στον ωκεανό του ελέους του Θεού...
Τούτος ο τόπος μού φαίνεται πολύ οικείος!
Ίσως γιατί εδώ έζησαν, ασκήτευσαν κι αγίασαν πολλοί καρπενησιώτες. Όπως ο όσιος Ακάκιος (17ος αι.), ο παπα-Ιωνάς κι ο μαθητής του ιερομόναχος Πελάγιος (18ος αι.).
Εδώ ενισχύθηκε πνευματικά κι ο οσιομάρτυρας Ρωμανός ο Καρπενησιώτης πριν μαρτυρήσει στην Πόλη στις 9 Γενάρη του 1694.
Εδώ βρίσκεις κι έργα των περίφημων αγιογράφων, απ' τη Φουρνά Ευρυτανίας, Διονυσίου και Παρθενίου.
Τι να τράβηξε άραγε τόσους Καρπενησιώτες σε τούτη εδώ την "ακρόπολη της ησυχίας";

Πάσχα στ' Αγιονόρος!

Η μυθική εικόνα του αυστηρού ασκητισμού της Αθωνικής Πολιτείας ανήκει στο παρελθόν.
Απ' το 1925 μέχρι το 1970 τα μοναστήρια του Άθωνα μαράζωναν, μετατρέπονταν σιγά αλλά σταθερά σε γηροκομεία.
Απ' το '70 και μετά, τα πράγματα αλλάζουν. Εκατοντάδες νέοι άνθρωποι, οι περισσότεροι προερχόμενοι από εκκλησιαστικές οργανώσεις, με πτυχία και ντοκτορά, έδωσαν νέα πνοή και δύναμη στ' Αγιονόρος.
Δισεκατομμύρια κρατικών και κοινοτικών επιδοτήσεων σπαταλήθηκαν για να συντηρηθούν και αναπαλαιωθούν ετοιμόρροπα κτίρια. Αρκετά απ' τα χρήματα ακολούθησαν και ύποπτες διαδρομές μέσω εικονικών τιμολογίων...
Παντού άνοιξαν δρόμοι, κυκλοφορούν πλέον εκατοντάδες αυτοκίνητα, τα περισσότερα μεγάλου κυβισμού, δρομολογήθηκαν σκάφη μεγάλα και πολυτελή, χιλιάδες επισκέπτες καταφθάνουν κάθε χρόνο.
Η φυσιογνωμία του Όρους αλλοιώνεται.
Συχνά βλέπεις τα πλήθη των επισκεπτών σε μιαν αγιονορείτικη αγρυπνία να περνούν την ώρα τους κουτσομπολεύοντας, φωτογραφίζοντας και συζητώντας για το πού θ' αναπαυθούν και τι θα γευματίσουν...
Κι η νέα ελίτ των πτυχιούχων μοναχών, που κρατά σήμερα τα ηνία του Όρους, δεν φαίνεται ν' αφομοιώνεται στ' αγινορείτικο πνεύμα.
Οι παλιοί μοναχοί έφταναν στον Άθωνα σε μικρή ηλικία. Εδώ διαμορφώνονταν, εδώ αποκτούσαν μια φιλοσοφία με κυρίαρχα στοιχεία την ταπεινοφροσύνη και τον σεβασμό της προσωπικότητας.
Οι νέοι "ντοκτοράδες" μπορεί να έχουν γνώσεις, καλές προθέσεις και θεοσέβεια, αλλά δύσκολα θα φτάσουν στα ύψη της απλότητας και ταπεινότητας των παλαιών.
Πού να βρεις σήμερα έναν Θεόδωρο, που στα εβδομήντα του, μόλις ξέσπασε μπόρα μάς έδωσε την ομπρέλα του να προστατευτούμε. Κι όταν εμείς αρνηθήκαμε, την έκλεισε και την πέταξε στον γκρεμό!
"Ή όλοι στεγνοί ή κανένας"...

Ισχύει, και με ποιες προϋποθέσεις το "μην κρίνετε για να μην κριθείτε"; (Δ')

Το ρήμα "κρίνω" έχει δύο έννοιες:
α) διατυπώνω γνώμη, εκφέρω άποψη, και
β) εγκαλώ, κατηγορώ, καταδικάζω κάποιον.
Η κριτική ικανότητα, με την πρώτη έννοια, είναι το βασικό χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο απ' τα ζώα.
Αλίμονο αν το ευαγγέλιο, μας στερούσε απ' αυτό το δικαίωμα.
Ο Χριστός δεν ήθελε να μας απαγορεύσει να κρίνουμε τους άλλους.
Άλλωστε, κι ο ίδιος, και οι απόστολοι, και οι Πατέρες της Εκκλησίας ήταν έντονα επικριτικοί σε όλα όσα θεωρούσαν "κακώς κείμενα".
Το νόημα της ευαγγελικής ρήσεως είναι "αγαπητά μου παιδιά, όταν διατυπώνετε οποιαδήποτε κρίση για τους άλλους, ακόμα κι αν είναι αληθινή και δίκαιη, δεν πρέπει να το κάνετε με αρνητική διάθεση. Δεν πρέπει να είστε κακοπροαίρετοι, ούτε να έχετε σαν σκοπό την εκμηδένιση ή την ισοπέδωση της προσωπικότητας του άλλου. Πρέπει να κρίνετε μόνο με καλή πρόθεση και διάθεση. Μόνο για να διορθωθεί κάποιο ελάττωμα του συνανθρώπου σας, κι όχι για να τον κατακρεουργήσετε".
Δυστυχώς, πολλοί επίσκοποι και κληρικοί, για να κρίψουν την ανεπάρκειά τους, κι επειδή ο εγωισμός τους δεν επιτρέπει να παραδεχθούν κάποια λάθη τους (ούτε καν να ανεχθούν μια δίκαιη κριτική) παραποίησαν την ευαγγελική ρήση, τη μετέτρεψαν σε "μη ΜΕ κρίνετε ίνα μη κριθείτε", την ανήγαγαν σε "κανόνα της εκκλησίας", κι από κανόνα την έκαναν κανόνι και πυροβολούν μ' αυτή στο κεφάλι οποιοδήποτε μέλος της ενορίας τους τολμήσει να διατυπώσει διαφορετική άποψη!

Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως

Μια απ' τις πιο σκληρές φράσεις που ακούστηκαν ποτέ ενάντια στο Χριστιανισμό ήταν αυτή του Νίτσε: "Αν παρατηρήσεις, θα δεις πως οι χριστιανοί δεν έχουν χαρά"!
Κι είναι πολύ σκληρή και τραγική γιατί είναι πολύ αληθινή!
Η εκκλησιαστική μας ατμόσφαιρα έχει βαρύνει πολύ.
Η καταχνιά, η μελαγχολία και η κατάθλιψη κυριαρχούν...
Πολλοί κληρικοί, μοναχοί, ακόμα και λαϊκοί, παίρνουν ύφος βαρύ κι ασήκωτο. Κι έτσι νομίζουν πως εξωτερικεύουν τον "πνευματικό τους αγώνα".
Θεωρούν την κατήφεια "γνώρισμα γνήσιας πνευματικής ζωής".
Κι ας κατέγραψε ο Πέτρος ο Δαμασκηνός την "σοβαρότητα" μεταξύ των αμαρτημάτων που πρέπει να αντιμετωπίσει έγκαιρα ο κάθε πιστός.
Ο Σταυρός για τους χριστιανούς είναι σύμβολο πάθους αλλά και σωτηρίας.
Προσφέρει λύπη και ταυτόχρονα χαρά.
Είναι η περίφημη "χαρμολύπη", που τόσο παραστατικά περιέγραψαν οι Πατέρες της Εκκλησίας.
Για να φτάσουμε στην Ανάσταση πρέπει να περάσουμε απ' τη διαδικασία των παθών!
Ένα τόσο επίκαιρο μήνυμα στις μέρες μας...