Η εκκλησιά μας οφείλει:

- να ανοίγεται στην κοινωνία με λόγο εκκλησιαστικό (που ενώνει) κι όχι πολιτικό (που διχάζει).
- να είναι διαλλακτική και ανεκτική. Η αδιαλλαξία και η μισαλοδοξία εκτρέφουν τον φανατισμό, τον ρατσισμό και τα μίση.
- να συμφιλιώνει σε κάθε βήμα της τη θρησκεία με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
- να αποφεύγει μεγαλομανείς συμπεριφορές, να δίνει πρώτη το παράδειγμα της σεμνότητας.
- να αποφεύγει τη δημαγωγία, τις αφοριστικές αποστροφές, την κινδυνολογία, τη ρήξη με τις δημοκρατικά εκλεγμένες πολιτικές εξουσίες και με το μεγάλο μέρος του λαού που ακολουθεί το πνεύμα του διαφωτισμού.
- να μην ταυτίζει τον χριστιανισμό με το ελληνικό έθνος και λαό, και να αποφεύγει τις εθνικιστικές εξάρσεις.
Να μην ξεχνά ποτέ πως ο ρόλος της είναι:
- πνευματικός-σωτηριολογικός. Προετοιμάζει τους πιστούς για τη μέλλουσα ζωή μέσα από την ευσέβεια, την αρετή, την πίστη και την αγάπη.
- κοινωνικός και πρωτίστως φιλανθρωπικός.
- ενωτικός. Όχι μόνο έναντι των μελών της αλλά και κάθε συνανθρώπου μας, οποιουδήποτε θρησκεύματος ή εθνικότητας. Να ακολουθεί το "τριαδικό δόγμα": επιείκεια, ανεκτικότητα, καταλλαγή.
- συλλογικός. Οι αποφάσεις της να λαμβάνονται όχι μόνο με τη συμμετοχή των επισκόπων αλλά και του λαού.
- αξιοκρατικός. Τα στελέχη της να επιλέγονται με αδιάβλητα και αντικειμενικά κριτήρια.