Στο Β’ μέρος αναφερθήκαμε σε κάποιους «πατέρες» της Εκκλησίας που παρίσταναν τους μεγάλους φιλοσόφους και τους ασυμβίβαστους πολέμους των αιρετικών ενώ οι ίδιοι ήταν «νούμερα» και, κυρίως, αιρετικοί πρώτου μεγέθους! Κλείνουμε την ενότητα αυτή με μια σύντομη αναφορά σε δύο ακόμη «πατέρες»:
1) Ο Τερτυλλιανός (155-222) ήταν ο πρώτος «πατέρας» που χρησιμοποίησε την λατινική γλώσσα. Αυτός, λοιπόν, ασπάστηκε την μεγαλύτερη αίρεση της εποχής του, τον Μοντανισμό με αποτέλεσμα να διακόψει απ’ το 207 κάθε σχέση με την Εκκλησία. Οι οπαδοί του («τερτυλλιανιστές») συγκρότησαν μετά τον θάνατό του δική τους Εκκλησία και συνέχισαν τη μοναχική τους πορεία μέχρι την εποχή του Αυγουστίνου. Ο Τερτυλλιανός, που λέτε, πολεμούσε με μεγάλο πείσμα τους αιρετικούς! Στο κυρίως αντιαιρετικό έργο του («Ένστασις») ισχυρίζεται ότι οι αιρετικοί δεν δικαιούνται να χρησιμοποιούν τις Ιερές Γραφές γιατί αυτές δεν τους ανήκουν... Αν έχετε υπομονή διαβάστε σε μια εγκυκλοπαίδεια τι πρέσβευαν οι Μοντανιστές και τότε θα καταλάβετε το γελοίον του πράγματος. Άμα έχουμε τέτοιους υπερασπιστές των Γραφών τι τους θέλουμε τους νοθευτές!
2) Κι επειδή μάλλον κουραστήκατε κλείνουμε, προς το παρόν, με έναν άλλο «αιρεσιομάχο», τον Θεόφιλο Αντιοχείας (έζησε περί το 180). Οι απόψεις του περί ανθρώπου ήταν βέβαια ενδιαφέρουσες αλλά σίγουρα δεν είχαν και πολύ μεγάλη σχέση με την Ορθόδοξη διδασκαλία. Ο Θεόφιλος δίνει τόσο μεγάλη αξία στον άνθρωπο που τολμά να τον τοποθετήσει αμέσως μετά τα τριαδικά πρόσωπα. Και «ξεσαλώνει» εντελώς μιλώντας για «τετράδα»: Θεός, Λόγος, Σοφία, Άνθρωπος! Προφανώς επηρεάσθηκε από τον πλατωνισμό και τη γνωστική αιωνολογία. Εκτός κι αν ισχύει μια άλλη εκδοχή: μήπως ο Τεό προέβλεψε τα άλματα της σύγχρονης βιοτεχνολογίας και φρόντισε από τότε να αποδώσει στον άνθρωπο την αξία που του αρμόζει;
1) Ο Τερτυλλιανός (155-222) ήταν ο πρώτος «πατέρας» που χρησιμοποίησε την λατινική γλώσσα. Αυτός, λοιπόν, ασπάστηκε την μεγαλύτερη αίρεση της εποχής του, τον Μοντανισμό με αποτέλεσμα να διακόψει απ’ το 207 κάθε σχέση με την Εκκλησία. Οι οπαδοί του («τερτυλλιανιστές») συγκρότησαν μετά τον θάνατό του δική τους Εκκλησία και συνέχισαν τη μοναχική τους πορεία μέχρι την εποχή του Αυγουστίνου. Ο Τερτυλλιανός, που λέτε, πολεμούσε με μεγάλο πείσμα τους αιρετικούς! Στο κυρίως αντιαιρετικό έργο του («Ένστασις») ισχυρίζεται ότι οι αιρετικοί δεν δικαιούνται να χρησιμοποιούν τις Ιερές Γραφές γιατί αυτές δεν τους ανήκουν... Αν έχετε υπομονή διαβάστε σε μια εγκυκλοπαίδεια τι πρέσβευαν οι Μοντανιστές και τότε θα καταλάβετε το γελοίον του πράγματος. Άμα έχουμε τέτοιους υπερασπιστές των Γραφών τι τους θέλουμε τους νοθευτές!
2) Κι επειδή μάλλον κουραστήκατε κλείνουμε, προς το παρόν, με έναν άλλο «αιρεσιομάχο», τον Θεόφιλο Αντιοχείας (έζησε περί το 180). Οι απόψεις του περί ανθρώπου ήταν βέβαια ενδιαφέρουσες αλλά σίγουρα δεν είχαν και πολύ μεγάλη σχέση με την Ορθόδοξη διδασκαλία. Ο Θεόφιλος δίνει τόσο μεγάλη αξία στον άνθρωπο που τολμά να τον τοποθετήσει αμέσως μετά τα τριαδικά πρόσωπα. Και «ξεσαλώνει» εντελώς μιλώντας για «τετράδα»: Θεός, Λόγος, Σοφία, Άνθρωπος! Προφανώς επηρεάσθηκε από τον πλατωνισμό και τη γνωστική αιωνολογία. Εκτός κι αν ισχύει μια άλλη εκδοχή: μήπως ο Τεό προέβλεψε τα άλματα της σύγχρονης βιοτεχνολογίας και φρόντισε από τότε να αποδώσει στον άνθρωπο την αξία που του αρμόζει;
2 σχόλια:
Εγώ πάλι λέω ότι εμείς (ο Άνθρωπος) φτιάχνουμε τους θεούς και τους δαιμόνους μας κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν μας και υπάρχει συλλογική ευθύνη για το δημιούργημά μας.
Αν υπάρχει θεός, πάσχει απ' τη βλακεία των πλαστών του. Θα έπρεπε να απαγορεύεται διά ροπάλου η δημιουργία θεών από ηλιθίους και ανήθικους.
Ο μόνος λόγος ικανός να σταθεί στην κριτική για να μην είναι ο άνθρωπος ο δημιουργός των θεών είναι κάποιες ανώτερες διάνοιες στο σύμπαν να μπορούν μέσω κάποιων (αστρικών;) πυλών να πηγαινοέρχονται από τον ένα γαλαξία στον άλλον ή το ένα παράλληλο σύμπαν στο άλλο (η φυσική λέει ότι αυτό μπορεί να γίνει θεωρητικά με τις μαύρες τρύπες, οι οποίες μπορούν να λειτουργήσουν ως πυλώνες σε άλλες διαστάσεις). Άντε, ας το καλέσουμε φιλοσοφικά "επέκεινα".
Δες και Γένεση στο κεφάλαιο που λέει "και όταν οι Υιοί των θεών είδαν τις θυγατέρες των ανθρώπων ότι ήσαν όμορφες...." κλπ. Τίποτα όμως δεν προδιαγράφει ότι οι οντότητες αυτές (θεοί) είναι αγαθές. Εξ' ου και η διαμάχη Θεού - Εωσφόρου και η τσαντίλα του Θεού με τις 10 εντολές: "Εγώ ειμί ο Κύριος ο Θεός σου, όστις εξήγαγόν σε εξ οίκου δουλείας, ουκ έσονταί σοι Θεοί έτεροι πλην εμού" (που έδειχνε και την έπαρση του Θεού στο μεγαλείο της. Ώπα, ρε Μεγάλε! Σιγά, δε σου παίρνουμε τα οφίτσια!) Κι αν στο Σύμπαν γίνεται το έλα να δεις απ' τις μάχες των "θεών"; Κι αν ο καθείς γίνεται υποχείριο ή τσιράκι του καθεμιανού στη διαμάχη του με τους άλλους;
Δημοσίευση σχολίου