Βρέθηκε πάλι στο γνώριμο σ' αυτόν καπηλειό της Αλεξάνδρειας. Σ' ένα απ' αυτά που σύχναζαν τα αποβράσματα και οι μεθύστακες της πόλης.
Στο στενό σοκάκι οι πουτάνες μόστραραν τα κάλλη τους κι οι Άγγλοι ναύτες προσπαθούσαν να ξεδιψάσουν πίνοντας ακόμα και τα ούρα τους...
Ήταν μόνος. Ζωντανός ή νεκρός δεν είχε και τόση σημασία. Ποιος νοιάζεται για ένα μυξιάρικο χαμένο ανθρωπάκι;
Οι κουρασμένες ανθρώπινες ψυχές, τα τελευταία σκιάχτρα της μέρας, ήταν τα γκρίζα αξιοθέατα εκείνης της υγρής νύχτας.
Ο ίδιος ήταν ένας μοναχικός ταξιδιώτης, ένας αγύρτης, ένα συμπυκνωμένο τίποτα... ήταν η εποχή που άρχιζε η κατάδυσή του στα πιο βαθιά νερά της Μεσογείου.
Άρχισε να αντιλαμβάνεται πως οι ανθρώπινες σχέσεις κινούνται σαν μαστουρωμένα ανθρωπάκια μέσα σ' έναν γυάλινο και πολύ εύθραυστο πύργο. Αρκεί ένα απλό στραβοπάτημα, ένα τρελό μεθύσι, ένα ξέφρενο γαμήσι, ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα, μια κουβέντα, ένα δευτερόλεπτο αργοπορίας, ένα λάθος χτένισμα, ένα ξινό χαμόγελο, μια εσφαλμένη ερώτηση, μια απότομη απάντηση για να κατεδαφίσουν ολοσχερώς αυτόν τον θαυμαστό πύργο...
Ήταν μόλις 17 ετών -το 1803- όταν το καράβι του κατέφυγε για προστασία στον ταρσανά της Μονής Βατοπεδίου. Ο μικρός Ιωάννης, χωρίς να διστάσει, ζήτησε αμέσως απ' τον ηγούμενο να τον κρατήσει ως δόκιμο.
(Το 1998 το Πατριαρχείο τον ανακήρυξε άγιο. Γιορτάζεται στις 2 Μαρτίου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου