Κάτι Πατέρες μα τι Πατέρες! (Β)

Υπάρχει μια κατηγορία «Πατέρων της Εκκλησίας» μας που ενώ οι ίδιοι διακηρύσσουν καταφανώς αιρετικές απόψεις, εντούτοις εμφανίζονται ως μεγάλοι ... αιρετοφάγοι! Ας αναφέρουμε ορισμένα παραδείγματα:
1) Ο Ιππόλυτος Ρώμης μας θυμίζει κάπως τον σημερινό «αγιορείτη μοναχό» Μάξιμο που περιφέρεται στις τηλεοράσεις και διαφημίζει το νέο του βιβλίο σύμφωνα με το οποίο («αγιογραφικά τεκμηριωμένο» παρακαλώ) ο Αντίχριστος γεννήθηκε ήδη και θα εμφανιστεί δημόσια το 2012!
Ο Ιππόλυτος (έζησε περί το 220 μ.Χ.) είχε κι αυτός «κολλήματα» με τον Αντίχριστο, το «κερασφόρο θηρίο» κλπ. Λίγο προ του θανάτου του έγραψε (κι αυτός) ένα βιβλίο με τίτλο «Χρονικόν». Σε αυτό προσδιόριζε χρονικά το τέλος του κόσμου στα 500 μ.Χ. Ήταν, βλέπετε, περισσότερο έξυπνος απ’ τον δικό μας Μάξιμο. Σίγουρα θα σκέφτηκε κάπως έτσι: «μέχρι τότε ποιος θα θυμάται τι έλεγα εγώ πριν από 300 χρόνια;». Έλα όμως που βρέθηκαν κάποια αποσπάσματα από το «Χρονικόν» κι ο Ιππό έγινε μεγάλη ρόμπα!
Ο Ιππόλυτος αποτελεί τη «σύνοψη» των προσώπων που πρωταγωνίστησαν στην εκκλησιαστική μας ιστορία. Γιατί εκτός από τις «τρέλες» του και τους «χιλιασμούς» του ήταν πολύ «αυστηρών αρχών» αλλά και μέγας ... σχισματικός! Το 217 μ.Χ. ουσιαστικά αυτοανακηρύχθηκε επίσκοπος Ρώμης παρά την ύπαρξη του κανονικού επισκόπου Καλλίστου... Βασικό του επιχείρημα ότι ο Κάλλιστος είχε «ευρύτητα αντιλήψεων» και συγχωρούσε εύκολα τα «βαρέα αμαρτήματα»! Μήπως ολ’ αυτά σας θυμίζουν λίγο τον σημερινό παλαιοημερολογιτισμό; Και να σκεφθείτε ότι ο Ιππόλυτος ήταν φιλόσοφος και ποτέ του δεν αποχωρίσθηκε το τριβώνιον! Αυτό και μόνο αποδεικνύει πόσο πολύ είχε ξεπέσει η φιλοσοφία στην εποχή του... Πάντως ο Ιππόλυτος δεν παρέλειψε να γράψει και ένα τετράτομο έργο με τίτλο «κατά πασών των αιρέσεων έλεγχος». Αυτό τον μάρανε...
2) Μια και μιλήσαμε για «φιλοσόφους Πατέρες» ας θυμηθούμε και λίγο τον Ιουστίνο τον Φιλόσοφο (110-165) που κι αυτός δεν έλεγε με τίποτα να αποχωριστεί το φιλοσοφικό τριβώνιο. Αυτός δεν ήταν βέβαια αιρετοφάγος αλλά την είχε την τρέλα του! Για να δικαιολογήσει μάλιστα την μεταστροφή του στον Χριστιανισμό διηγούνταν την εξής ιστορία: σε μια στιγμή ονειροπολήσεως του τον πλησίασε ένας γέρος και του αναίρεσε μία προς μία όλες τις πλατωνικές δοξασίες και ιδίως εκείνες περί αθανασίας και μετεμψυχώσεως! (Μήπως αυτή η ιστοριούλα σας θυμίζει κάπως τον Σωκράτη στον «Φαίδωνα»;).
Ο Ιουστίνος ήταν και λίγο κουτοπονηρούλης! Προσπάθησε να σηκώσει στους ώμους του το μεγάλο βάρος της αντιπαράθεσης των χριστιανών με τους φιλοσόφους. Και στο έργο του «Α’ Απολογία» πετάει κατάμουτρα στους φιλοσόφους πως ότι αληθινό κατέχουν αυτό είναι κλεμμένο από την Παλαιά Διαθήκη! Όπως ήταν επόμενο οι φιλόσοφοι εκνευρίστηκαν πολύ από την κοτσάνα. Περισσότερο όμως «τα πήρε» ο αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος! Χέστηκε απ’ τον φόβο του ο καημένος ο Ιουστίνος και την έκανε ... «γυριστή». Έγραψε, λοιπόν, δεύτερο έργο (Β’ Απολογία) κι εκεί προσπάθησε απλά να ταυτίσει τους χριστιανούς με τους φιλοσόφους της αρχαιότητας, καθώς και οι μεν και οι δε διώχθηκαν γιατί διακήρυτταν την αλήθεια. Κάθε χριστιανός, γράφει, είναι και φιλόσοφος γιατί ακολουθεί την αληθινή φιλοσοφία. Η μετατόπιση της επιχειρηματολογίας του είναι εμφανέστατη.