Ικετευτικά με παρακαλούσε
Γιώργο να τον ονομάζω στο εξής
κι όχι άλλο Αγκίμ.
Αγκίμης, λέει, πάει, πέθανε
στης Αλβανίας τις άνυδρες οροσειρές.
Τώρα εδώ
για πάντα Γιώργος έγινε.
Εγώ, για λόγους όποιους,
επέμενα στο αντίθετο, και τού 'λεγα:
δεν πειράζει, άστο το Γιώργος
καλά είναι και Αγκίμ.
Εκείνος, πάλι, φοβισμένος
όλο με σταύρωνε και μου ζητούσε
Γιώργο να τον φωνάζω.
Οπότε, για να εξηγηθώ
στη μόνη γλώσσα που θα καταλάβαινε του λέω:
εγώ σε λέω Αγκίμ
γιατί ο Θεός έτσι το θέλησε.
Ήταν απόγευμα κι ο ήλιος έγερνε
μονάχοι μας είχαμε βρεθεί
χωρίς κανέναν μάρτυρα
σ’ ένα άγριο χωράφι
κι η φύση στεκόταν ανάμεσά μας τελετουργική.
Αχ, για μια ακόμη φορά
η φύση ήταν ατέλειωτα ωραία...
εννοώ ότι η φύση ήταν μια φύση θεολογική....
2 σχόλια:
Χμ, δυστυχώς κανένας δεν έχει ασχοληθεί οσβαρά με αυτό που θίγεις, η εκκλησία ως ατραπός άλλων σκοπιμοτητων
@ Καπιταλιστικό κουμμούνι, θα διαφωνήσω. Πολλοί έχουν ασχοληθεί με το θέμα.
1. Οι έξοχοι εξ' αυτών αφορίστηκαν.
2. Μια μεγάλη μερίδα τυπικώς θρησκεύεται, αλλά ουσιαστικά αμφιβάλλει.
3. Μια τρίτη μερίδα είναι αυτοί που βγαίνουν στα τηλεοπτικά κανάλια, αλλά ακροβατώντας σε νοητικές ισορροπίες περίεργες χάνονται σε ακροδεξιούς Αρμαγεδώνες.
4. Μια τέταρτη μερίδα τα βροντοφωνάζει.
5. Μια πέμπτη μερίδα σιωπά και μιλά τις ώρες που πρέπει να μιλήσει.
Είμαι σίγουρη ότι μεσολαβούν αρκετές ακόμη 'κατηγορίες' (αν και δε μου αρέσουν ποσώς οι ταμπέλες) ανάμεσα στους προαναφερόμενους και στη μεγάλη πλειοψηφία των προβάτων και των ιδιωτευόντων.
H εκκλησία αυτή ήταν πάντα. Από την ίδρυσή της. Μια θεωρία και ένα σύστημα που στηρίζεται εξ' ολοκλήρου σε δόγμα περιμένουμε να μεταλλαχθεί σε τι; Είναι οξύμωρο εξ' ορισμού. Θα αυτοαναιρεθεί. Από πότε το δόγμα αναθεωρείται;
Δημοσίευση σχολίου