Όταν η ζάλη της πρώτης μέθης πέρασε
απ’ το βαρύ κρασί του Ναζωραίου
στον γελαστό ξαναγυρίσαμε Διόνυσο
τον εκλαμπρότατο Απόλλωνα
και στο τραγούδι το γλυκό των Πιερίδων.
Βλέπεις, εμείς οι Έλληνες, από σταυρούς,
ουράνιες γεννήσεις και μέθες νηφάλιες
δεν πολυχαμπαριάζαμε....
Οι Θεοί μας από σάρκα ήτανε,
ωραίοι και μπερμπάντηδες
κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας.
Και παρά το φθόνο τον κρυφό που είχαμε γι’ αυτούς
κάπου βαθιά τους νιώθαμε δικούς μας
σχεδόν τους αγαπούσαμε...
Τα ονειροπόλα μάτια και στοχαστικά του Ναζωραίου
που μέσα τους καθρέφτιζαν κινδύνους
και ομορφιές αλλόκοτες
μας φόβιζαν.
Διόλου εμπιστοσύνη δεν του είχαμε ετούτου του Εβραίου.
Σ’ εκείνο ιδιαίτερα σκοντάφταμε
το «αναστήσας αυτόν εκ των νεκρών»
που ο Παύλος στον Άρειο Πάγο αμόλυσε ένα βράδυ
μιλώντας στους φιλοσόφους μας μπροστά...
Κι όταν ο Θεοδόσιος το λάθος έκανε το μέγα
τη νέα θρησκεία με νόμο να επιβάλει
και τους παλιούς Θεούς μας να εξορίσει
δεν μείναμε με χέρια σταυρωμένα.
Σ’ αντίσταση παθητική το ρίξαμε
και κάτω από καινούργια ονόματα
με ζέση μεγαλύτερη από πριν
στη λατρεία των παλιών Θεών επιδοθήκαμε!
Στο κάτω-κάτω Έλληνες ήσαν....
7 σχόλια:
...Και ο Άνθρωπος είπε:
ποιήσωμεν θεόν κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν μας...
Αν τοποθετηθεί το δημιούργημα πάνω από εμάς, ίσως είναι δυνατή κι αυτή η πολυσυζητημένη υπέρβαση. Αυτό θεοποιείται, εμείς εξανθρωπιζόμαστε.
Ο Παύλος μελέτησε τους Στωϊκούς προτού μιλήσει μπροστά σε τόσο δύσκολο ακροατήριο. Εκόμισε γλαύκα εις Αθήναν και πίστεψε ότι έπεισε τους Αθηναίους. Του είπαν απλώς "Αυτά που μας λες τα γνωρίζουμε, αλλά θα έρθουμε και πάλι να σε ακούσουμε".
Πόσο αφελής αυτός ο Σαούλ ή Σαύλος!
Φίλε, πρέπει να γνωριζόμαστε από κάπου -δεν γίνεται αλλιώς. Με αυτό το μπλογκ συμβαδίζουμε πνευματικά. Όταν πρωτομπήκα έγραφες γιατο αν ο χριστιανισμός αρνείται τη ζωή, πράγμα που με απασχολούσε και μένα πολύ εκείνο τον καιρό -άλλωστε αναδημοσίευσες ένα ποστ δικό μου γι αυτό το θέμα. Μετά ήταν η εποχή της αντίθεσης χριστού και χριστιανισμόύ. Τώρα, η αντίθεση χριστού και αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας. Ο συγχρονισμός μας είναι ακριβής! χεχε
Εχτές διάβαζα ένα βιβλίο του Λιαντήνη το Γκέμμα, εξαίρετο, στο οποίο αναφέρει περίπου ότι οι εβραίοι "νίκησαν" του έλληνες στην σκέψη, λόγω του ότι οι πρώτοι συμπεριφέρονταν άγρια, ενώ οι έλληνες κάθονταν και συζητούσαν τα πάντα.
υγ, αστερόεσσα, δεν νομίζω ότι ο Παύλος ήταν αφελής. Μάλλον δαιμονικά έξυπνος ήταν. Εκτός και αν το λες ειρωνικά, κάτι που η νίκη του, το διαψεύδει.
Τώρα, η αντίθεση χριστού και αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας. Ο συγχρονισμός μας είναι ακριβής! χεχε
Έκανα λάθος. Αντί χριστός βάλε χριστιανισμός:)
Aσφαλώς και είμαι ειρωνική. Δε θα έλεγα ακριβώς ότι ο Παύλος διέθετε την εκπληκτική ευφυΐα, αλλά σίγουρα γνώριζε ικανοποιητικά το ραδιουργείν. Επί του πρακτέου όμως κι αν αφαιρέσεις το ποσοστό του κόσμου που εύκολα χειραγωγείται, πόσο ο Παυλικιανισμός έπεισε όντως τους Αθηναίους; Ευτυχώς πάντα υπάρχουν αυτοί που διαφοροποιούνται από το ποίμνιο, αρνούνται το χαρακτηρισμό του δούλου και δεν μηρυκάζουν.
Είχα σχετική ανάρτηση για Index Librorum Prohibitorum:
http://asteroessa.blogspot.com/2008/05/imprimatur.html
Mόνη μου τα έλεγα και σχεδόν μόνη μου τα άκουγα. Ομοίως και αναφορά στην Υπατία σε παλαιότερη. Τα θέματα αυτά σκιάζουν. Κι είτε μας αρέσει είτε όχι, εν Ελλάδι υπάρχει θρησκευτικός φονταμενταλισμός κι η πλειοψηφία αρνείται να εκφράσει άποψη επί του θέματος θρησκεία. Φόβος αναθέματος; Νισάφι πια με τους φόβους! Πρέπει καλά και σώνει να αποδείξουμε ότι υπάρχει συνέπεια στον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό και δεν πέφτουμε σε αντιφάσεις και φιλοσοφικές αντινομίες;
Υ.Γ. Η Γκέμμα είναι καλό βιβλίο. Το Λιαντίνη τον είχα και καθηγητή.
Παρατηρώ ότι πέφτω σε αντίφαση "Πόσο ο Παυλικιανισμός έπεισε όντως..."...
Έπεισε την πλειοψηφία.
Αλλά ποτέ (ούτε και στην Αρχαία Ελλάδα) δεν ήταν η πλειοψηφία η φιλοσοφούσα. Η φιλοσοφία πάντα ήταν εξατομικευμένη.
Πολύυυυ καλό!!!
Ωρέ μπίροι και μπίρες μου,
δεν αφήνουμε κατά μέρος τις παρθένες και τα λοιπά κακά συναπαντήματα, ν' ασχοληθούμε με τις επιδράσεις τους;
Μιά ιδέα ρίχνω, μην μέ πετροβολήσετε... Δεν είμαι (πλέον) μοιχός.
Δημοσίευση σχολίου