Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

Μισεί τη ζωή ο Χριστιανισμός; (Γ' Η άποψη του Νίτσε)

Ο Νίτσε κατηγόρησε τον χριστιανισμό ότι πότισε δηλητήριο τον έρωτα και τη χαρά με αποτέλεσμα ο έρωτας να μην πεθάνει μεν αλλά να εκφυλιστεί σε αμάρτημα. Ότι στη χριστιανική αρετή επικράτησαν πλατωνικές και πλωτινικές τάσεις εναντίον του σώματος, περιφρόνησης της χαράς και αδυναμίας να πούμε «ναι» στη ζωή και στις απαιτήσεις της … Αποκάλεσε, μάλιστα, τον χριστιανισμό «βαμπιρισμό» καθώς πίστευε ότι ρουφά το αίμα και τη δύναμη της ζωής και κάνει τον άνθρωπο αναιμικό και καχεκτικό!
Μια άλλη μομφή του Νίτσε κατά του χριστιανικού ήθους είναι ότι αυτό αποτελεί «ήθος δούλων» που πηγάζει απ’ τη μνησικακία των αδυνάμων! Η αγάπη, η συμπόνια, η συγγνώμη, η αλληλεγγύη είναι «αρετές των αδυνάμων», δηλαδή αυτών που δεν έχουν τη δύναμη να θέτουν τον εαυτό τους ως σκοπό ή να θέτουν από μόνοι τους σκοπούς!
(προσεχώς: μισεί ο χριστιανισμός το ανθρώπινο σώμα;)

2 σχόλια:

Haris είπε...

Βεβαια δεν έμεινε μόνο σε αυτά. "Μείνετε πιστοί στην γη" ελεγε. Ο Νίτσε, όχι μόνο αρνήθηκε την ελπιδοφόρα μεταφυσική του χριστιανισμού, αλλά δημιούργησε μια δική του (στην ουσία αναβίωσε την μεταφυσική των ινδουικών θρησκειών) την "αιώνια επιστροφή". Φυσικά αυτή η μεταφυσική, αντί να αρνείται την ζωή για χάρην μιας "άλλης", στην ουσία είναι απόλυτη κατάφαση της ζωής, αφού "κάθε στιγμή θα έρχεται αιώνια", οπότε κάθε σου πράξη παίρνει αιώνια αξία.

Πότε θα μας πεις την δική σου άποψη επιτέλους;

Ν.Α. Λάμπης είπε...

«Δεν είχατε ψάξει να βρείτε τον εαυτό σας και τότε βρήκατε εμένα. Και πιστέψατε σε μένα. Έτσι κάνουν όλοι οι πιστοί, γιαυτό κι η πίστη αξίζει τόσο λίγο...»
"Τάδε έφη Ζαρατούστρα"
υπό Φ.Ν.