Σε προηγούμενη ανάρτηση είδαμε πώς το χριστιανικό δόγμα του αμαρτήματος και της θυσίας έχουν τις ρίζες τους στις πρωτόγονες φυσιολατρικές θρησκείες. Αλλά το ίδιο ισχύει και με το χριστιανικό δόγμα της "αναγέννησης".
Σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία, όλοι οι άνθρωποι συλλαμβάνονται και γεννιούνται στην αμαρτία. Κανένας δεν μπορεί να εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών αν δεν ξαναγεννηθεί "εν ύδατι και αγίω πνεύματι"!
Η χριστιανική Βάπτιση δεν είναι παρά αντιγραφή-παραλλαγή των αρχαίων παγανιστικών τελετών μύησης.
Και στους πρωτόγονους λαούς υπήρχαν "δύο γεννήσεις". Με την πρώτη, τη "σαρκική", ο άνθρωπος απλώς έρχεται στον κόσμο. Με τη δεύτερη, μπαίνει στη φυλή, γίνεται μέλος των πολεμιστών της, η ύπαρξή του περνάει σε ένα ανώτερο επίπεδο. Με την τελετή μύησης ο αναγεννημένος άντρας μπαίνει σε ένα καινούργιο στάδιο ζωής.
Οι ανθρωπολόγοι έχουν καταγράψει πολλά και διάφορα τελετουργικά μύησης. Αλλά κάποια μοτίβα είναι κοινά.
Ο μυημένος πρέπει πριν αναγεννηθεί, να "πεθάνει", να αποβάλει την παλιά του ζωή, να καθαρθεί. Το "λούσιμο", αρχικά με αίμα και μετά με νερό, ήταν κλασική μέθοδος καθαρμού.
Η εξαφάνιση στο δάσος (που συμβολίζει το θάνατο) και η επανεμφάνιση συνήθως μετά τρεις μέρες (που συμβολίζει την αναγέννηση) είναι κλασική μέθοδος μύησης. Ο μειούμενος πρέπει να ξεπεράσει το φόβο του θανάτου. Η μακρά νηστεία, η σιωπή και η μοναξιά είναι μέρος της σχετικής διαδικασίας.
Βλέπουμε δηλαδή σχεδόν όλα τα στοιχεία που συνθέτουν και το χριστιανικό μυστήριο της Βάπτισης, ως τελετή μύησης των νέων πιστών.
Το ίδιο συμβαίνει και με το χριστιανικό μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, πολύ διαδεδομένο στον παγανιστικό κόσμο. Η βρώση του "σώματος και αίματος" του θεού, ως προϋπόθεση ένωσης με αυτόν, συναντάται σε όλα τα αρχαία Μυστήρια.
Το ίδιο ισχύει και με τους μύθους που θέλουν αναρίθμητους αρχαίους θεούς, συνήθως γεννημένους από παρθένες μητέρες, να θανατώνονται στην προσπάθειά τους να σώσουν την ανθρωπότητα.
Η ιδέα του Θεού-Σωτήρα είναι πανάρχαια και παγκόσμια. Απλά, αυτό δεν είναι ευρύτερα γνωστό γιατί η χριστιανική Εκκλησία εδώ και αιώνες επιδίδεται σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να εξαφανίσει ό,τι προδίδει τα κοινά σημεία της με τις αρχαίες παγανιστικές θρησκείες...
4 σχόλια:
Ζούσε στο Καπιλαβάστου, ένα βασίλειο κοντά στο σημερινό Νεπάλ, ο βασιλιάς Σουντχόντανα, απόγονος της βασιλικής φυλής Σάκυα, οι οποίοι αποκαλούνταν Γκαουτάμα. Ήταν ένας σοφός βασιλιάς και τον σέβονταν όλοι. Η γυναίκα του, η Μάγια-Ντέβι, ήταν όμορφη και αγνή. Ο σύζυγός της, την τιμούσε για την αγιωσύνη της.
Ήταν παντρεμένοι για 20 χρόνια και δεν είχαν παιδιά. Όπως πριν από τη γέννηση κάθε ενσάρκωσης δίνονται προμηνύματα, έτσι έγινε και πριν από τη γέννηση του Βούδα.
Ένα βράδυ, η βασίλισσα είδε ένα όνειρο: τέσσερις άρχοντες κουβαλούσαν το κρεβάτι της στην κορυφή των Ιμαλαίων. Εκεί ένας λευκός ελέφαντας, το μεγαλειώδες και πανίσχυρο πνεύμα της σοφίας, ήρθε προς αυτήν και ακούμπησε με την προβοσκίδα του τη δεξιά πλευρά της. Ήξερε ότι το παιδί που θα έφερνε στον κόσμο θα ήταν ένα εξαιρετικό πλάσμα. Όταν κατάλαβε η Μάγια-Ντέβι ότι έφτανε η ώρα να γεννήσει, ζήτησε από το σύζυγό της να πάει στο σπίτι των γονιών της και εκείνος αμέσως συγκατένευσε με προθυμία στο αίτημά της. Καθώς ήταν στο δρόμο για το πατρικό της με τη συνοδεία της, συνάντησαν ένα θεσπέσιο δάσος. Καθώς η Μάγια-Ντέβι περνούσε μέσα από αυτό, άνθισαν ένα πλήθος από αρωματικά λουλούδια πάνω στα δέντρα και αμέτρητα πουλιά κελαηδούσαν πάνω στα κλαδιά.
Η βασίλισσα σταμάτησε, θέλοντας να περπατήσει μέσα σ’αυτό και καθώς άπλωσε το χέρι της για να κρατηθεί από το κλαδί ενός δέντρου, αυτό λύγισε για να μπορέσει να το πιάσει. Η ώρα είχε έρθει πια και τέσσερις άγγελοι του Μπράχμα άπλωσαν ένα χρυσό δίχτυ για να δεχτούν το θείο βρέφος και το έφεραν μπροστά στη μητέρα του λέγοντας: «Χαίρε βασίλισσα, γιατί γεννήθηκε από εσένα ένας πανίσχυρος γιος». Όλοι οι κόσμοι πλημμύρισαν με φως και τα ουράνια πλάσματα αγάλλονταν για χάρη του νόμου, επειδή η δημιουργία που είχε παγιδευτεί στον ωκεανό του πόνου τώρα πια θα απελευθερωνόταν.
Ο βασιλιάς αναλογιζόμενος τη σημασία αυτών των σημείων, πότε ήταν περιχαρής και πότε λυπημένος. Εκεί κοντά ζούσε ένας φημισμένος Βραχμάνος, όχι μόνο για τη σοφία του, αλλά και για την ικανότητά του να ερμηνεύει τα στοιχεία. Ο βασιλιάς λοιπόν τον κάλεσε να δει το βρέφος. Όταν εκείνος το είδε, έκλαψε και είπε στο βασιλιά: «Ο βασιλιάς, όπως το ολόγιομο φεγγάρι, θα έπρεπε να αισθάνεται μεγάλη χαρά, γιατί απέκτησε έναν εξαιρετικά ευγενικό γιο. Οι πνευματικοί οιωνοί φανερώνουν ότι το παιδί που γεννήθηκε τώρα, θα φέρει την απελευθέρωση σ’ολόκληρο τον κόσμο. Είτε θα γίνει ένας βασιλιάς των βασιλιάδων που θα κυβερνήσει σ’όλες τις χώρες της γης, είτε θα γίνει στ’αλήθεια ένας Βούδας. Έχει γεννηθεί για χάρη όλων των ζωντανών πλασμάτων. Η αγνή διδασκαλία του, θα είναι σαν ακτή που δέχεται τα ναυαγισμένα πλοία. Η δύναμη του διαλογισμού του θα είναι σαν μια ήρεμη λίμνη, κι όλα τα στεγνωμένα από την ξηρασία της ηδονής πλάσματα, θα πίνουν ελεύθερα νερό από αυτήν. Οι βαριές πύλες της απελπισίας θ’ανοίξουν και θα σωθούν όλα τα πλάσματα που είναι παγιδευμένα στο εγωιστικό μπέρδεμα της αφροσύνης και της άγνοιας. Ο βασιλιάς του Ντάρμα έχει έρθει για να ελευθερώσει από τα δεσμά όλους τους φτωχούς, εξαθλιωμένους, τους αβοήθητους». Οι γονείς ονόμασαν το παιδί Σιντάρτα, που σημαίνει αυτός που εκπληρώνει κάθε επιθυμία ή αυτός που εκπληρώνει το σκοπό του.
Στον εορτασμό των γενεθλίων του, ένας γέρος ερημίτης με το όνομα Ασίτα, επισκέφθηκε το παλάτι και προφήτευσε πως το παιδί όταν μεγάλωνε, θα γινόταν είτε μεγάλος ηγεμόνας είτε άγιος. Κατέβηκε από τα βουνά, πήρε το παιδί στην αγκαλιά του και είπε: "Είναι ο ασύγκριτος". Ύστερα έκλαψε, γιατί γνώριζε πως ήταν πολύ γέρος για να διδαχθεί τη διδασκαλία που θα κήρυττε στο μέλλον ο Βούδας.
υπάρχει όμως μια ουσιαστική διαφορά: αντί για λευκό κρίνο
έχσουμε λευκό ελέφαντα! Δεν είναι και λίγο!
Εμένα μου έκανε εντύπωση η ομοιότητα του γέρου ασκητή με τον Συμεών που πήρε τον Ιησού βρέφος στην αγκαλιά του και είπε: "ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον"!
Ποιος αντέγραψε ποιον τελικά; Ποιοι συνέγραψαν τα Ευαγγέλια; Αμφιβάλλω αν ήταν μαθητές του Ιησού όλοι αυτοί! Μάλλον λόγιοι της εποχής, οι οποίοι ξέρανε τα πέριξ και τους μύθους που κυκλοφορούσαν εδώ και εκεί!
έτσι φαίνεται...
Δημοσίευση σχολίου