Το άδοξο τέλος του Βούδα!

Ο Βούδας απέρριπτε τη μνησικακία και την εκδικητικότητα.

Ιδανικό τύπο ανθρώπου θεωρούσε αυτόν που "έχει καεί, έχει σβηστεί κι έχει προλάβει να κρυώσει"!

Ζητούσε απ’ τους μαθητές του ν’ αγαπάνε ακόμα και τον εχθρό τους:

"Όταν ληστές και δολοφόνοι σάς ακρωτηριάζουν με ένα πριόνι, όποιος θυμώσει δεν τηρεί τις εντολές μου. Απ’ το στόμα σας μην ξεφύγει λέξη κακίας, αλλά να παραμένετε φιλικοί, γεμάτοι αγάπη, χωρίς κρυφή εμπάθεια! ... Θα φωτίσουμε ολόκληρο τον κόσμο με ευθυμία γεμάτη αγάπη".

Εδώ ανοίγω μια παρένθεση, για να τονίσω πως το αυτάρεσκο επιχείρημα των Χριστιανών πως πρώτος ο Ιησούς κήρυξε την αγάπη προς τον εχθρό, δεν ισχύει.

Και δεν είναι μόνο ο Βούδας, που το έκανε 5-6 αιώνες προ Χριστού.

Στην Μπαγκαβάτ Γκιτά ("Το Θεϊκό Τραγούδι"), που γράφτηκε πριν τον Βούδα και ουσιαστικά αποτελεί μια σύνοψη των Βεδών, ακούμε τον προφήτη Κρίσνα να λέει: "Μου είναι ακριβός (= αγαπητός) ο άνθρωπος που η αγάπη του είναι ίδια και για τους εχθρούς του και για τους φίλους του).

Κλείνω παρένθεση...

Πάντως, μη νομίζετε πως οι Βουδιστές είναι και τίποτα .... αγιοπαίδια!

Πολλοί εγκληματίες και φυγόστρατοι κρύβονται στα μοναστήρια τους.

Για να μην μιλήσω για τις πολιτικές σκοπιμότητες που κάποιες φορές εξυπηρετούν... τα "καλά" τα δικά μας.

Κυκλοφορούν και πολλές ιστορίες για "σεξουαλικές αταξίες", ειδικά κάποιων "περιφερόμενων επαιτών" που ... "η καρδιά τους λερώθηκε απ’ τον πόθο μιας γυναίκας σχεδόν ακάλυπτης".

Στην Ελλάδα λέμε "να φυλάγεσαι απ’ τα πισινά του μουλαριού κι απ’ τα μπροστινά του καλογέρου"!

Ε, λοιπόν, ο Βούδας την πάτησε απ’ τα "μπροστινά" του γουρουνιού.

Σύμφωνα με την παράδοση, όταν ήταν γύρω στα 80, του πρόσφερε κάποιος χοιρινά αμελέτητα, ο Βούδας τα έφαγε, έπαθε δυσεντερία και πάει καλιά του ο άνθρωπος...