Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2018

Η θυσία του Ιησού κατάλοιπο των αρχαίων ανθρωποθυσιών!

Είδαμε ήδη πως η ιστορία των θρησκειών είναι μια ιστορία ψευδαισθήσεων. 
Όλα είναι σχήματα που κατασκευάζει το ανθρώπινο μυαλό, που τείνει μονίμως να αποδίδει τα πάντα με ανθρώπινες μορφές.
Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν διαχώριζε τον εαυτό του απ’ τον εξωτερικό κόσμο. 
Τότε ήταν απόλυτα φυσικό να επιλέξει ένα μεγαλόσωμο ζώο του περιβάλλοντός του και να του αποδώσει τιμές ως "ευεργέτη της φυλής", "πανάρχαιο πρόγονο" ή "τοτέμ"!
Όταν άρχισε να καλλιεργεί τη γη και βλέποντας, π.χ., τα σιτηρά να αναγεννιούνται κάθε χρόνο και να σώζουν τους ανθρώποις απ’ την πείνα, ήταν φυσικό να πιστέψει πως υπάρχει κάποιο "πνεύμα των σιτηρών" που κάνει κάθε χρόνο αυτή τη δουλειά. Την ίδια στιγμή, τρώγοντας το σιτάρι ή το ζώο-τοτέμ, ήταν φυσικό να αισθάνεται ενοχή, πως προκαλεί την δίκαιη οργή των πνευμάτων που ζουν σε αυτά, οπότε για να εξιλεωθεί έπρεπε να προσφέρει μια αντίστοιχη θυσία για να κατευνάσει τις ευεργετικές (αλλά και καταστροφικές) δυνάμεις της φύσης. Έτσι καταλήγουμε στο φαινόμενο των τελετουργικών ανθρωποθυσιών.
Ακόμα και στην Εβραϊκή Βίβλο ("Παλαιά Διαθήκη" των Χριστιανών) βλέπουμε κατάλοιπα αυτής της πρωτόγονης αντίληψης. 
Ο Θεός-Ιεχωβά αυτοαποκαλείται "ζηλότυπος" που απαιτούσε τη θυσία των πρωτοτόκων. Που σταδιακά αντικαθίστανται με την προσφορά κάποιου υποκατάστατου, π.χ. ζωοθυσία, προσφορά καρπών κ.λπ.
Το φαινόμενο των ανθρωποθυσιών στον μεσογειακό χώρο είχε ουσιαστικά εξαλειφθεί πριν τους ρωμαϊκούς χρόνους. 
Αλλά στη Νότια Αμερική περιγράφονται από Ευρωπαίους φρικτές ανθρωποθυσίες τον 16ο αιώνα (κυρίως μικρών παιδιών και αιχμαλώτων πολέμου) απ’ τους Αζτέκους κ.λπ.
Η έννοια του αμαρτήματος και της θυσίας πέρασε και στον Χριστιανισμό, ασφαλώς με μια πιο φιλοσοφημένη και φιλάνθρωπη μορφή. 
Πλέον το "αμάρτημα" δεν έχει να κάνει με την προσβολή των "πνευμάτων της φύσης" αλλά με την "παρακοή στο θέλημα του Θεού". Και η θυσία αναφέρεται περισσότερο στην καταστολή των φυσικών ορμών και ενστίκτων μας. 
Όμως το "πρωτόγονο πνεύμα" επιβιώνει και στον Χριστιανισμό, αφού για τον εξιλασμό των ανθρώπινων αμαρτημάτων έπρεπε να θυσιαστεί και να πεθάνει πραγματικά κι όχι συμβολικά ο ίδιος ο μονογενής Υιός του Θεού!

2 σχόλια:

Γιάννης Νικολουδάκης είπε...

Είναι αυτό που λέω εγώ για τους "ευσεβιστές"! Πως κάνουν δηλαδή "προβολή" των συμπλεγμάτων τους στο Θεό και στις εντολές Του. Εάν κάποιος επιχειρούσε μια ψυχαναλυτικού τύπου προσέγγιση θα έφτανε στο συμπέρασμα ότι έχουν "καθηλώσεις πρωκτικού τύπου". Είναι άνθρωποι που αισθάνονται ανασφαλείς εάν δεν έχουν μια "πυξίδα", έναν νόμο με τον οποίο να πορεύονται στη ζωή τους! Είναι εκείνοι που βλέπουν το Θεό ως ένα "φιλεύσπλαχνο μπάτσο" που κάθεται στα σύννεφα. Θεωρούν ότι τηρώντας τις εντολές έχουν το Θεό στο "τσεπάκι" τους κι ότι επομένως, με τη σειρά Του, Εκείνος, "οφείλει" ν' αγαπάει περισσότερο αυτούς, παρά τους άλλους... τους "κοσμικούς"! Οι εντολές που τηρούν λογίζονται στο υποσυνείδητό τους σαν ένα είδος "θυσίας", ότι προσφέρουν τον εαυτό τους (τα "θέλω", τις ενορμήσεις τους) "θυσία" στο Θεό. Όταν τα καταφέρνουν να τηρούν τις εντολές θεωρούν ότι η "θυσία" επετεύχθη, επομένως ότι είναι ευάρεστοι ενώπιον του Θεού κι ότι Εκείνος οφείλει να τους ευλογήσει!

Ψονθομφανήχ είπε...

Τέλειο! Το προσυπογράφω!