Τετάρτη 25 Ιουλίου 2018

Απ’ τον Βάαλ και τον Διόνυσο, στην ... "άμπελο την αληθινή"!

Ο πρωτόγονος άνθρωπος ζούσε αρχικά σε αγέλες που με το πέρασμα του χρόνου έγιναν φυλές. Η ενότητα των οποίων δεν ήταν καθόλου αυτονόητη κι έπρεπε να σφυρηλατείται σχεδόν καθημερινά μέσα από πραγματικές αλλά και τελετουργικές διαδικασίες.
Η ανάγκη να εκφραστεί αλλά και να ενισχυθεί η ψυχολογική συνοχή κι η αλληλεγγύη των μελών της φυλής οδήγησε στην επιλογή κάποιων "συμβόλων ενότητας", που σταδιακά θεοποιήθηκαν κι έγιναν τα γνωστά σε μας "τοτέμ". 
Συνήθως είχαν τη μορφή και το όνομα ενός φυτού ή ζώου. Η επιλογή δεν ήταν καθόλου τυχαία. Είχε να κάνει με τη χρησιμότητα που είχε το συγκεκριμένο φυτό ή ζώο για την επιβίωση της φυλής. Ήταν οι φυσικοί σύμμαχοι-προστάτες των μελών της φυλής που συνήθως δεν έπρεπε να καταστρέφονται ή να θανατώνονται. 
Τα ζώα-τοτέμ κατά κανόνα απαγορεύεται να τρώγονται. Αλλά, με το πέρασμα του χρόνου, τα μέλη της φυλής ένιωθαν την ανάγκη να τρώνε το κρέας ή να πίνουν το αίμα του "ιερού τοτέμ" ώστε να ενώνονται μαζί του αλλά και να οικειοποιούνται τις υπερφυσικές του δυνάμεις. 
Η θυσία του "ιερού ζώου" λάμβανε χώρα αποκλειστικά στα πλαίσια αυστηρά οριοθετημένων τελετουργιών και αποτελούσε σύμβολο ενότητας και ταυτότητας της φυλής, έναν τρόπο ανανέωσης των δεσμών ανάμεσα στα μέλη της και στο θεό.
Κλασική περίπτωση τοτέμ ήταν ο ταύρος, που ταυτίστηκε με πολλές κυρίαρχες θεότητες της αρχαιότητας (Δίας, Βάαλ κ.λπ). Ο ταύρος ήταν σύμβολο δύναμης και γονιμότητας. Το ίδιο ίσχυε και με το κριάρι (θεό-αμνό), την αρκούδα, τον κροκόδειλο κ.λπ.
Στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου η θυσία του ταύρου ταυτίστηκε με τη λατρεία του θεού Διόνυσου. Οι πιστοί πίνουν ζεστό το αίμα του Ιερού Ταύρου πιστεύοντας πως πίνουν το αίμα του Θεού. Και συνεπώς ταυτίζονται μυστηριακά μαζί του. 
Παράλληλα, η λατρεία του Διόνυσου συνδέεται και με την άμπελο. Ο χυμός του σταφυλιού είναι το "αίμα της αμπέλου". Οι λάτρεις του Διόνυσου σταδιακά αντικαθιστούν το αίμα του ταύρου με το κρασί. 
Η γλυκιά ζαλάδα της μέθης αποδίδεται στη θεία επίδραση μέσα τους. Κι όσοι έρχονταν σε έξαλλη κατάσταση απ’ την υπερκατανάλωση οίνου, θεωρούνταν "εκλεκτοί του Θεού". Βλέπετε πως τότε οι άνθρωποι δεν γνώριζαν πώς επιδρά το αλκοόλ στον εγκέφαλο. Οπότε κατέφευγαν σε θεολογικές ερμηνείες...
Σε πολλούς λαούς η προσφερόμενη θυσία στους θεούς σχετίζεται και με το ψωμί. Ένα είδος θυσίας με ψωμί και κρασί πρόσφερε στους πιστούς ο Μέγας Λάμα του Θιβέτ. Στην αρχαία Αίγυπτο ένα είδος "ιερού ψωμιού" ταυτίστηκε με το σώμα του Οσίριδος και το κατανάλωναν οι πιστοί μετά την ευλογία του ιερέα. Ανάλογες τελετές συναντάμε και στους πολιτισμούς των Αζτέκων, Μάγιας κ.λπ.
Κατάλοιπο όλων αυτών των αρχαίων δοξασιών είναι η Θεία Ευχαριστία των Χριστιανών. Η μετάληψη "σώματος και αίματος Χριστού". Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε, πως σύμφωνα με την πίστη της Εκκλησίας μας ο Χριστός είναι "η άμπελος η αληθινή", κι όχι ο Διόνυσος...

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2018

Γνωριμία με το Ισλάμ (ΙΘ') - Οι "περιπέτειες" του Κορανίου

Οι δυο πυλώνες του Ισλάμ είναι ο Προφήτης και το Κοράνι. Όμως το πρόσωπο του Μωάμεθ παίζει δευτερεύοντα ρόλο. Απλώς ενεργεί στο όνομα του Θεού. Αυτό που έχει πραγματική αξία είναι η διδασκαλία του, δηλαδή ο Λόγος του Θεού, που αποτυπώνεται στο Κοράνι.
Το Κοράνι δεν είναι ένα απλό "ιερό βιβλίο", όπως η Βίβλος των Εβραίων και των Χριστιανών. Το Κοράνι είναι για τους μουσουλμάνους ό,τι είναι ο Ιησούς για τους Χριστιανούς. Δηλαδή ο "σαρκωμένος Λόγος του Θεού". 
Είναι η νέα και τελευταία "συμφωνία" μεταξύ Θεού και ανθρώπινου γένους, η οριστική και τελευταία έκφραση της θείας βούλησης, η διόρθωση και επισφράγιση των παλαιών εντολών.
Όταν ο Μωάμεθ άρχισε το έργο του υπήρχαν ήδη δύο διαμορφωμένες θρησκείες (ιουδαϊσμός και χριστιανισμός), με τα ιερά τους βιβλία, τις τελετουργίες τους κ.λπ. Αντίθετα, η παραδοσιακή αραβική θρησκεία στηριζόταν αποκλειστικά σε προφορικές παραδόσεις και θρύλους. 
Οπότε ο Προφήτης θέλησε να εξυψώσει τη νέα θρησκεία στο ύψος των δύο άλλων μονοθεϊστικών θρησκειών. Κοντά του είχε συνεχώς γραμματείς που κατέγραφαν κάθε κήρυγμα και προφητεία του σε διάστημα 22 ετών (610-632).
Το Κοράνι δεν είναι ανθρώπινο δημιούργημα, όπως τα χριστιανικά ευαγγέλια που θεωρούνται μεν "θεόπνευστα" αλλά περιέχουν εμφανώς τις προσωπικές προτιμήσεις και αδυναμίες των συγγραφέων τους. 
Το Κοράνι είναι αιώνιο και αδημιούργητο, ήταν και παραμένει αιωνίως μαζί με το Θεό, και αυτό που δόθηκε στους ανθρώπους μέσω του Προφήτη είναι ένα ακριβές του αντίγραφο.
Βέβαια, για να σοβαρευτούμε και λίγο, είχε και το Κοράνι τη δική του περιπέτεια μέχρι να λάβει την τελική του μορφή. Απλά, η "περιπέτεια" αυτή κράτησε περίπου 30 χρόνια, σε αντίθεση με τις χριστιανικές γραφές που είχαν υποστεί συνεχή κοπτοραπτική επί τρεις περίπου αιώνες μέχρι να παγιωθούν.
Ο πρώτος χαλίφης μετά τον Μωάμεθ, ο Αμπού Μπακρ (632-634), έκανε τις πρώτες προσπάθειες να συγκεντρώσει τις διάσπαρτες διδασκαλίες του Προφήτη. 
Στην περίοδο του δεύτερου χαλίφη Ομάρ (634-644) κυκλοφορούσαν τέσσερις διαφορετικές εκδοχές του Ιερού Βιβλίου. 
Ο τρίτος χαλίφης, για να αποφευχθεί η σύγχυση, επέβαλε την οριστική εκδοχή του Κορανίου, διατάζοντας να καταστραφεί κάθε διαφορετική παραλλαγή της.
Το Κοράνι διαιρείται σε "σούρες", δηλαδή κεφάλαια, που αποτελούνται από στίχους. 
Οι μεγαλύτερες σούρες είναι συνθέσεις περισσότερων προφητειών, συχνά χωρίς συνοχή, αντιφατικές, ανομοιόμορφες και κάποτε ακατανόητες. 
Στην πρωτότυπη αραβική γραφή το κείμενο είναι επιβλητικό και προκαλεί δέος, στοιχεία που χάνονται στις μεταφράσεις.
Επί αιώνες και μόνο η ιδέα της μετάφρασης του Κορανίου προκαλούσε φρίκη. 
Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας ξενίζει. Στις αρχές του 20ού αιώνα στην Αθήνα χύθηκε αίμα στην προσπάθεια μεταφοράς της Αγίας Γραφής στη δημοτική μας γλώσσα!

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2018

Η αλήθεια για τους διωγμούς των πρώτων Χριστιανών (Γ' - Τι θέλουν να κρύψουν οι Χριστιανοί?)



Λέγαμε τις προάλλες πως οι διωγμοί των Χριστιανών τους τρεις πρώτους αιώνες αφενός μεν ήταν τοπικά και χρονικά περιορισμένοι και, αφετέρου, δεν σχετίζονταν με τη σταθερή άρνηση των Χριστιανών να μετάσχουν στην αυτοκρατορική λατρεία. 
Ειδικά τον 1ο αιώνα κανείς απ' τους αυτο-θεοποιηθέντες αυτοκράτορες (Τιβέριος, Κλαύδιος, Καλιγούλας, Νέρων) δεν δίωξε τους Χριστιανούς επειδή αρνούνταν να θυσιάσουν στον αυτοκρατορικό βωμό!
Ο διωγμός του Νέρωνα ήταν τοπικός (Ρώμη) και αφορούσε μόνο την πυρκαγιά που έκαψε το 1/3 της πόλης το 64 μ.Χ. και κόντεψε να του στοιχίσει το θρόνο.
Ξέρουμε, επίσης, πως μετά το 170 μ.Χ. οι Χριστιανοί στρατεύονταν εθελοντικά. Και πως στις ρωμαϊκές λεγεώνες γίνονταν σχεδόν καθημερινά θυσίες προς τιμήν του αυτοκράτορα και των θεοτήτων της Ρώμης.
Επίσης, μετά το 200 μ.Χ. πολυάριθμοι Χριστιανοί αναδείχθηκαν στα ανώτερα διοικητικά και στρατιωτικά αξιώματα. 
Και όλοι γνωρίζουμε πως οι ανώτεροι αξιωματούχοι του Κράτους είχαν υποχρέωση όχι μόνο να ανέχονται αλλά να πρωτοστατούν στην "αυτοκρατορική λατρεία"!
Για να μην πολυλογούμε, το επιχείρημα των Χριστιανών πως οι διώξεις τους κατά τους τρεις πρώτους αιώνες είχαν καθαρά θρησκευτικό χαρακτήρα και συνδέονταν με την άρνησή τους να "θυσιάσουν στον αυτοκράτορα" δεν επιβεβαιώνεται ιστορικά και λογικά. 
Είναι μάλλον ένα συνειδητό ψεύδος για να συσκοτίσει την αλήθεια...

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2018

Γνωριμία με το Ισλάμ (ΙZ') - Ο Μωάμεθ θα μπορούσε να γίνει χριστιανός Προφήτης!

Το Ισλάμ στο ξεκίνημά του είχε δείξει σεβασμό στους "πιστούς τις Βίβλου", δηλαδή στους Εβραίους και στους Χριστιανούς. Και είχαν εξαιρεθεί, μαζί με τους Ζωροάστρες, από τις πιέσεις και οικονομικές υποχρεώσεις που είχαν επιβληθεί σε όσους επέμεναν στις παγανιστικές τους πεποιθήσεις. 

Άλλωστε, οι Χριστιανοί και Εβραίοι αποτελούσαν την κοινωνική και οικονομική ραχοκοκαλιά της προϊσλαμικής Αραβίας.

Όπως αναγνωρίζει κι ο ιστορικός Βασίλιεφ, το αντιχριστιανικό μένος των μουσουλμάνων είναι μεταγενέστερο φαινόμενο, ξένο προς τα αραβικά ήθη, αποτέλεσμα μάλλον κάποιων ιστορικών συγκυριών αλλά και του φανατισμού ξένων-μη Αράβων προσήλυτων. 

Μέχρι σχεδόν και τον 9ο αιώνα οι χριστιανικές κοινότητες στο Χαλιφάτο απολάμβαναν σχεδόν πλήρη αυτονομία. Κι εκατοντάδες χριστιανοί προσλαμβάνονταν για να στελεχώσουν την κρατική γραφειοκρατία.

Είναι γεγονός πως κι ο ίδιος ο Μωάμεθ ήρθε σε επαφή και γνώρισε έναν παρηκμασμένο Χριστιανισμό. Η κοντόφθαλμη πολιτική της Ανατολικής Εκκλησίας, με την ασυμβίβαστη καταδίκη και τις σκληρές διώξεις των Μονοφυσιτών και Νεστοριανών ουσιαστικά απέκοψε απ’ τον ρωμαϊκό κορμό τις τεράστιας σημασίας επαρχίες της Συρίας-Παλαιστίνης-Αιγύπτου.

Η ταπεινωτική μεταχείριση των λαών των νοτίων Επαρχιών τους μετέτρεψε σε εχθρούς της Αυτοκρατορίας. Κι αυτοί υποδέχθηκαν τους Άραβες ως απελευθερωτές. Κι αρκετοί απ’ τους Χριστιανούς των επαρχιών αυτών εντάχθηκε τόσο στο στρατό όσο και στη διοικητική μηχανή του Χαλιφάτου.

Το Ισλάμ θεωρήθηκε ως απλοποιημένος και μεταρρυθμισμένος χριστιανισμός. Μην ξεχνάμε πως κι ο Ιωάννης Δαμασκηνός δεν θεωρούσε το Ισλάμ νέα θρησκεία αλλά μια ακόμα χριστιανική αίρεση. 

Στα πλαίσια αυτά πολλοί χριστιανοί των κατακτηθέντων περιοχών ασπάστηκαν με μεγάλη ευκολία το Ισλάμ. Κάτι ανάλογο με τους μαζικούς εξισλαμισμούς των βαλκανικών λαών την Οθωμανική περίοδο όπου οι ιεραπόστολοι Μπεκτασήδες-δερβίσιδες στη λαϊκή συνείδηση δεν διέφεραν απ’ τους χριστιανούς καλογέρους...

Αν ο Μωάμεθ γνώριζε μια ζωντανή και ακμαία χριστιανική Εκκλησία, με ισχυρούς δεσμούς και ρίζες στις τοπικές κοινωνίες, ίσως ν’ ακολουθούσε διαφορετική πορεία. Κάποιοι πιο τολμηροί υποστηρίζουν πως κάτω από άλλες συνθήκες ο Μωάμεθ δεν θα ίδρυε το Ισλάμ αλλά θα εντάσσονταν στη χριστιανική Εκκλησία και θα προσπαθούσε να την υπηρετήσει και να τη διορθώσει.

Σε ανάλογη παρακμή βρισκόταν κι η εβραϊκή θρησκεία. Γι’ αυτό και πολλοί Εβραίοι, και κυρίως Σαμαρείτες, θεώρησαν τον Μωάμεθ ως τον αναμενόμενο Μεσσία.

Τεράστιες ιστορικές ευθύνες έχει κι ο αρμενικής καταγωγής Ρωμαίος αυτοκράτορας Ηράκλειος. Επέλεξε την μετωπική και καταστροφική σύγκρουση με την Περσία, κι επιπλέον ακολούθησε μια σκληρή κι αδιάλλακτη εσωτερική πολιτική πιέζοντας κυρίως τους Εβραίους και τις άλλες θρησκευτικές και αιρετικές μειονότητες ν’ ασπασθούν το επίσημο δόγμα. 

Όλοι αυτοί, ακόμα κι Αρμένιοι μονοφυσίτες, συσπειρώθηκαν γύρω απ’ τους Άραβες και πολέμησαν μαζί τους κατά του ρωμαϊκού στρατού στην καθοριστικής σημασίας μάχη του Ιερομίακα (636 μ.Χ) όπου χάθηκε οριστικά η Συρία.