Παρασκευή 27 Απριλίου 2018

Προ Χριστού... Χριστοί! (Α’) - Μίθρας και Όσιρις

Ο Μίθρας γεννήθηκε σε μια σπηλιά στις 25 Δεκεμβρίου. Η μητέρα του ήταν Παρθένος. Ταξίδεψε πολύ διδάσκοντας και διαφωτίζοντας τους ανθρώπους. Έσφαξε τον Ταύρο, σύμβολο της άγονης γης, η οποία καρποφορεί χάρη στο φως του Ήλιου. Οι μεγαλύτερες γιορτές προς τιμήν του γίνονταν στο χειμερινό ηλιοστάσιο και στην εαρινή ισημερία, δηλαδή Χριστούγεννα και Πάσχα. Είχε δώδεκα συντρόφους-αποστόλους (κατά τους 12 μήνες). Τάφηκε αλλά αναστήθηκε. Επονομαζόταν "Σωτήρας" και "Μεσολαβητής" και συχνά απεικονιζόταν ως αμνός. Οι πιστοί του τελούσαν ιερά μυστήρια στη μνήμη του.
Ο Όσιρις γεννήθηκε περίπου στις 27 Δεκεμβρίου. Ως βασιλιάς της Αιγύπτου εξημέρωσε τους υπηκόους του με την πειθώ και τη μουσική κι όχι με τη δύναμη της κοσμικής εξουσίας. Τον πρόδωσε ο Τυφών, η δύναμη του Σκότους, που τον σκότωσε και τον διαμέλισε. Οι πιστοί του περιέφεραν εικόνα του Όσιρι τοποθετημένο σε φέρετρο και αναφωνούσαν με χαρά "Όσιρις Ανέστη"! Κάθε χρόνο αναπαριστούσαν τα πάθη, τον θάνατο και την ανάστασή του...

Σάββατο 21 Απριλίου 2018

Γνωριμία με το Ισλάμ (ΙΓ') - Τα "πέντε καθήκοντα" κάθε πιστού

Μόλις πατάς το πόδι σου στο αεροδρόμιο της σαουδαραβικής Τζέντα, αν μη τι άλλο, οφείλεις να ξέρεις τα πέντε βασικά καθήκοντα κάθε μουσουλμάνου.

Ξεκινάω από τα "μη καθήκοντα", μια και υπάρχει σχετική σύγχιση στον δυτικό κόσμο.

Η περιτομή-κλειτοριδεκτομή δεν είναι μουσουλμανικό καθήκον. Η περιτομή στο Ισλάμ έχει την έννοια του εξαγνισμού και δεν συμβολίζει την ένωση με το Θεό, όπως στους Εβραίους. 

Η κλειτοριδεκτομή είναι μια προϊσλαμική συνήθεια που συνδέεται με πατριαρχικές αντιλήψεις.

Ούτε ο λεγόμενος "ιερός πόλεμος" (τζιχάντ), με την πολιτική-στρατιωτική έννοια, είναι μουσουλμανικό καθήκον. Πρόκειται για μια κακομεταφρασμένη φράση, που στα ελληνικά αποδίδεται καλύτερα ως "εσωτερικός αγώνας". 

Αφορά τη μεγάλη μάχη που οφείλει κάθε άνθρωπος να δώσει με τον "κακό εαυτό του". Είναι ένα δάνειο του Ισλάμ απ’ τον Ζωροαστρισμό. 

Σχετική είναι και η γνωστή φράση του ίωνα φιλοσόφου Ηράκλειτου (μάλλον ιερέα του Ζωροαστρισμού) "πόλεμος πάντων πατήρ". Που σημαίνει πως όλα τα καλά προέρχονται απ’ τον επιτυχή αγώνα του κάθε ανθρώπου ενάντια στις κακές τάσεις και ένστικτά του. Ασφαλώς και δεν εννοείται ο μιλιταριστικός πόλεμος, όπως υποστηρίζουν κάτι πολεμόκαυλοι φασίστες.

Κι ερχόμαστε, συνοπτικά, στα πέντα καθήκοντα κάθε πιστού μουσουλμάνου:

α) Ομολογία πίστης (τσαχάντα). Είναι η γνωστή φράση που ακούγεται απ’ τους μουεζίνηδες στα τζαμιά όταν καλούν για προσευχή: "Δεν υπάρχει άλλος Θεός απ’ τον Αλλάχ κι ο Μωάμεθ είναι ο προφήτης του". Το αντίστοιχο με το χριστιανικό "Σύμβολο της Πίστεως".

β) Προσευχή (σαλάτ). Πρέπει να γίνεται πέντε φορές τη μέρα και σε συγκεκριμένες ώρες ανάλογα με τη θέση του ήλιου. Ο πιστός πρέπει πρώτα να νιφτεί και να στραφεί προς τη Μέκκα.

γ) Ελεημοσύνη (ζάκατ). Αντιστοιχεί στο 10% των ετήσιων εισοδημάτων, και ουσιαστικά αποτελεί είδος έμμεσου φόρου υπέρ των φτωχών. Σε μερικά καθεστώτα, όπως του Ιράν, τα εισπραττόμενα ποσά καταλήγουν στις τσέπες του ιερατείου!

δ) Νηστεία του Ραμαζανιού. Το μουσουλμανικό ημερολόγιο είναι σεληνιακό, οπότε ο μήνας της νηστείας δεν πέφτει την ίδια εποχή. Οι πιστοί από τη δύση ως την ανατολή του ήλιου δεν πρέπει  να φάνε ούτε να πιούν νερό.

ε) Το προσκύνημα στη Μέκκα (χατζ). Είναι ο τόπος γέννησης του Μωάμεθ. Κάτι σαν τους "Αγίους Τόπους" του χριστιανισμού. 

Η Κάαμπα είναι ένα κυβοειδές οικοδόμημα σκεπασμένο με μαύρο κάλυμμα που περιέχει τον Μαύρο Λίθο, δηλαδή έναν μετεωρίτη. Κατά τους μουσουλμάνους είναι το "Σπίτι του Θεού" που έφτιαξε ο Αβραάμ με τη βοήθεια του γιου του Ισμαήλ
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά εγώ δεν βρίσκω και μεγάλες διαφορές μεταξύ χριστιανισμού και ισλάμ...

Σάββατο 14 Απριλίου 2018

Οι ομοιότητες των ... Θεών!

Την εποχή που, σύμφωνα με τη χριστιανική Εκκλησία, έζησε ο Ιησούς απ’ τη Ναζαρέτ, στον ευρύτερο χώρο της ανατολικής Μεσογείου λατρεύονταν δεκάδες θεοί που, παρά τις επιμέρους διαφορές, είχαν πολλές ομοιότητες (Απόλλων, Διόνυσος, Ηρακλής, Μίθρας, Άδωνις, Όσιρις, Όρος, Ορφέας κ.λπ). Στα ίδια βήματα κινήθηκε και η "νέα" θρησκεία...
Ας δούμε μερικά απ’ τα κοινά σημεία όλων αυτών των θρησκειών.
- Οι θεοί τους γεννήθηκαν στις 25 Δεκεμβρίου.
- Οι μητέρες τους ήταν παρθένες. 
- Γεννήθηκαν σε κάποια σπηλιά ή υπόγεια κρύπτη.
- Υπέφεραν για χάρη της ανθρωπότητας.
- Φέρουν τα προσωνύμια του Σωτήρα, Λυτρωτή, Θεραπευτή, Φωτοδότη.
- Θανατώθηκαν απ’ τις Δυνάμεις του Σκότους.
- Μετέβησαν στον Κάτω Κόσμο.
- Αναστήθηκαν και άνοιξαν το δρόμο για την ουράνια ζωή.
- Ίδρυσαν Κοινότητας όπου οι πιστοί γίνονταν μέλη τους με το Βάπτισμα.
- Τη μνήμη τους την τιμούσαν με Ιερά Γεύματα (θείες κοινωνίες)...

Δευτέρα 9 Απριλίου 2018

Χριστιανοί και Μπεκτασίδες (του θεολόγου Σταύρου Βαλλίδη) ΛΓ’ - Τους ίδιους άγιους προσκυνούσαν Χριστιανοί και Μπεκτασήδες!

Οι Χριστιανοί ιερείς, ειδικότερα στην αχανή περιφέρεια της Μ. Ασίας, μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα λόγω έλλειψης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, πολλές φορές κάλυπταν την ανάγκη για θεραπεία των ασθενών. Τους διάβαζαν ευχές ή τους έδιναν διαβασμένα φυλακτά για προστασία. «Αγιάσματα» των εκκλησιών και μοναστηριών έπιναν οι πιστοί ή ακόμη και λούζονταν με αυτά, για ίαση ή καλή υγεία. 
Η προσφορά αυτή δεν γινόταν μόνον στους Χριστιανούς συντοπίτες τους αλλά και στους Μουσουλμάνους, οι οποίοι με μεγάλη προσήλωση στο πατροπαράδοτο έθιμο, κατέκλυζαν τους ιερούς χριστιανικούς τόπους.
Στην Μ. Ασία, οι Χριστιανοί αλλά και οι Μουσουλμάνοι πίστευαν ότι κάθε Άγιος έχει ειδική θεραπευτική ιδιότητα. Ο Άγιος Ορέστης θεράπευε την ελονοσία, ο Άγιος Γεώργιος και ο Άγιος Δημήτριος τη μέση, την κεφαλαλγία η αγία Σοφία. Ιδιαίτερη εκτίμηση μεταξύ των αγίων, αποτελούσε ο Άγιος Μάμας, προστάτης των οικόσιτων ζώων. Μόλις αρρώσταινε ένα ζώο, και έβλεπαν ότι αυτό χειροτέρευε, πήγαιναν, στην εκκλησία του και άναβαν κεριά προσεύχονταν στον Άγιο παρακαλώντας τον να το υγιάνει. Αν στον ναό υπήρχε αγίασμα, έδιναν στο άρρωστο ζώο να πιεί. 
Η συνήθεια αυτή γινόταν και από τους Μουσουλμάνους, αφού ο Άγιος διεκδικούνταν και από τους Μπεκτασήδες δερβίσηδες. Επίσης θεωρούσαν Άγιο κάποιο δένδρο ή θάμνο που ήταν κοντά στον Άγιο, ενώ η μουριά θεωρείτο ιερό δένδρο και από τους Μπεκτασήδες Μουσουλμάνους αλλά και από τους χριστιανούς της Καππαδοκίας. Απαγορευόταν κάποιος να το κόψει ή να το καταστρέψει. 
Στον περίβολο του μοναστηριού του Ιωάννου Προδρόμου στο Ζιντζήντερε υπήρχε μια μουριά όπου με τις ευλογίες του ηγουμένου οι προσκυνητές αφιέρωναν μικρά κομμάτια πανιού που έκοβαν από τα ρούχα τους και τα έδεναν στα κλαδιά του δέντρου, για να μπορέσουν να τεκνοποιήσουν. Αν κάποιος ήταν άρρωστος περνούσε κοντά στο ξωκλήσι του Αγίου, και αφού έκοβε μια λωρίδα από το ρούχο του το κρεμούσε από ένα κλαδί του δένδρου. Συνήθως έκοβαν μέρος του ρούχου που σκέπαζε το πονεμένο μέρος του σώματός τους και έκαναν μια ευχή, ότι δηλ. άφηνε τον πόνο του στο Άγιο. 
Κανείς δεν πείραζε τα μικρά κορδελάκια από φόβο μη πάρει την αρρώστια που καθένα από αυτά είχε, έτσι ο θάμνος ή τα κλαδιά του δέντρου ήταν γεμάτα από αυτά. Πίστευαν ότι τα χριστιανικά ιερά και Άγιοι είχαν θετικές και μαγικές δυνάμεις. Και οι Τούρκοι της περιοχής τελούσαν αυτό το έθιμο, ειδικά οι γυναίκες επισκέπτονταν και προσκυνούσαν τους τάφους των αγίων τους. Τους παρακαλούσαν για την καλή υγεία αυτών και των οικογενειών τους, τον ανώδυνο τοκετό και την ευτυχία των οικογενειών τους, χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία αν ο Άγιος ήταν χριστιανός ή μουσουλμάνος.
Την Μεγάλη Εβδομάδα πολλοί άρρωστοι κοιμόταν αποβραδίς στην εκκλησία για να γιατρευτούν. Στο Μιστί της Καππαδοκίας μάλιστα έρχονταν άρρωστοι Τούρκοι από τα γύρω χωριά Καρατλί, Ζάνζαμα, ξάπλωναν μπροστά στο ιερό πριν τα δώδεκα Ευαγγέλια, για να γίνουν καλά. Άλλοι γεροί πάλι, στεκόταν κοντά στο παγκάρι και παρακολουθούσαν τη λειτουργία. Επίσης περνούσαν μέσα από τρύπες δέντρων και από διαμορφωμένες ρίζες που υπήρχαν έξω από την εκκλησία του αγίου για να γιατρευτούν. Όπως αναφέρεται στα Λαογραφικά Σύμμεικτα 3, το ίδιο έθιμο υπήρχε και στην Ανατολική Θράκη.
Στο αγίασμα των Σαράντα Μαρτύρων στην Κωνσταντινούπολη στην περιοχή του κάτω Μπεκτάς, οι δερβίσηδες λέγεται ότι με ευχές και τελετουργικές κινήσεις θεράπευαν τα καχεκτικά παιδιά. Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί κατέκλυζαν το προσκύνημα, ενώ την ευθύνη και την φροντίδα είχαν οι Μπεκτασήδες δερβίσηδες.
Σε ολόκληρη την Μ. Ασία το φαινόμενο να συντηρείται και να φροντίζεται χριστιανικό προσκύνημα από Μουσουλμάνους ήταν πολύ συνηθισμένο. Και σήμερα ακόμη συναντάμε κάτι παρόμοιο σε ερειπωμένους αλλά θαυματουργούς χριστιανικούς ναούς. Τρίτος κατά σειρά άγιος που οι Μουσουλμάνοικαι Χριστιανοί της Μ. Ασίας τιμούσαν περισσότερο ήταν ο Άγιος Θεράποντας ή Θεράπης που οι Μουσουλμάνοι τον θεωρούσαν δικό τους Άγιο και τον αποκαλούσαν «Αζίζ Αράπ».
Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω οι θαυματουργικές ιδιότητες των αγιασμάτων ήταν αυτές που έμειναν ανεξίτηλες μέχρι και σήμερα από τους σημερινούς κατοίκους της Μικρασίας. 
Στο χωριό Ιλαβούς κοντά στην Σπάρτα που ήταν κατοικημένο μόνον από Μουσουλμάνους, πριν από την «ανταλλαγή» υπήρχε το αγίασμα των Αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης. Το προσκύνημα αυτό το επισκέπτονταν Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, έπλεναν το πρόσωπό τους για καλή υγεία, ενώ οι γυναίκες για τεκνοποίηση. Κάτι παρόμοιο γινόταν και στο αγίασμα του Αγίου Ανδρέα στην Αντάλια.
Στο Χορόσκιοϊ που βρισκόταν, κοντά στην Μαγνησία υπήρχε το μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας. Την ημέρα της εορτής της κατακλύζονταν από πλήθος προσκυνητών που ένας αριθμός από αυτούς ήταν Μουσουλμάνοι της Μ. Ασίας. Οι Μουσουλμάνοι την Αγία, την ονόμαζαν «Καρά Κίζ». Τα θαύματα που μνημονεύονται από την Αγία, που πίστευαν ότι θεράπευε την όραση, μοιράζονται και στους αλλόθρησκους προσκυνητές Μουσουλμάνους.
Η περίπτωση της προτροπής του χότζα που λειτουργεί σήμερα στον ιερό ναό του Αγίου Γρηγορίου στο Γκέλβερι της Καππαδοκίας, και έχει μετατραπεί σε τζαμί, είναι να μη παραλείψουν οι Χριστιανοί προσκυνητές να πάρουν Αγίασμα, που κυλά μέχρι και σήμερα έξω από τον ναό σε υπόγειο βάθους δέκα μέτρων κάτω από την γη, δεν θα έπρεπε να μας δημιουργήσει καμιά απορία. Αυτό αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί μια θεϊκή ευλογία χωρίς να χωρίζει τους προσκυνητές σε Χριστιανούς και Μουσουλμάνους. 
Ο γνωστός Οθωμανός περιηγητής των αρχών του 17ου αιώνα Εβλιγιά Τσελεπή μας πληροφορεί ότι στον ναό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, υπάρχει μια πέτρινη σκάφη στην οποία πλύθηκε ο νεογέννητος Ιησούς, και συνεχίζει, «όπως είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο, ότι στραβά και ασθενικά παιδιά, όταν πλένονται στην γούρνα της Αγίας Σοφίας αμέσως γίνονται κατ 'ευθείαν καλά, σαν να αναβιώνουν από την αναπνοή του Ιησού». 
ΤΕΛΟΣ

Τρίτη 3 Απριλίου 2018

Χριστιανοί και Μπεκτασίδες (του θεολόγου Σταύρου Βαλλίδη) ΛΒ’ - Ο Άι-Γιώργης των Μπεκτασήδων

Ο Άγιος από την Καππαδοκία, μεγαλομάρτυρας και Τροπαιοφόρος είναι ο δημοφιλέστατος νεαρός έφιππος Άγιος, που τον σέβονται οι Χριστιανοί αλλά και οι Μουσουλμάνοι. 
Ως μεγαλόψυχος, ένοπλος Άγιος, ο Γεώργιος θεωρείται «αιχμαλώτων ελευθερωτής», «πτωχών υπερασπιστής» (από το απολυτίκιο του αγίου). Ο Άγιος αποτελεί τον μεγάλο προστάτη και απελευθερωτή, που κάθε καταπιεσμένη ομάδα στην περιφέρεια της Μ. Ασίας αναμένει και προσδοκεί.
Οι καταπιεσμένοι Χριστιανοί, Σιΐτες, Αλεβήδες, Μπεκτασήδες, τον λατρεύουν σαν σύμβολο του λυτρωτή, και από την πλευρά του ο καθένας προσβλέπει στην δικαίωση. Σε όλη την Μ. Ασία και σε κάθε περιφέρειά της ξεχωριστά οι κάτοικοι εξέφραζαν την ευλάβεια και τον σεβασμό στο Άγιο. Χαρακτηριστικό είναι το γνωστό στην περιοχή της Καππαδοκίας τραγούδι που εξιστορεί τα κατορθώματα του Αγίου, που σώζει την κόρη του βασιλιά από τον δράκο, και δίνει την ελεύθερη πλέον πηγή ύδατος στους κατοίκους του χωριού. 
Πολλές φορές τον Άγιο τον θεωρούσαν απελευθερωτή από τους δαίμονες. Επίσης, τελούσαν και όλα τα έθιμα, θυσία ζώου (κουρμπάνι), το πέρασμα κάτω από τη ρίζα του δέντρου, το κρέμασμα μαντιλιών στα κλαδιά του δέντρου του Αγίου κ.λπ.
Όπως, μας πληροφορεί η ερευνήτρια κυρία Ζαχαριάδου, όταν ολόκληρη η Μ. Ασία είχε πλέον καταλυθεί από τους Μουσουλμάνους, οι ντόπιοι χριστιανικοί πληθυσμοί επηρέασαν τους κατακτητές δανείζοντάς τους λατρευτικές συνήθειες ακόμη και Αγίους με προεξάρχοντες τους έφιππους στρατιωτικούς αγίους όπως τον Άγιο Γεώργιο, ή τον Άγιο Θεόδωρο. 
Έτσι δεν είναι περίεργο που ακόμη και το νόμισμα στη Μικρά Ασία συχνά έφερε μορφές -κάτι που απαγορεύεται έτσι κι αλλιώς από το Κοράνι- και μάλιστα μορφές αγίων, όπως του Αγίου Γεωργίου.
Οι Μεβλεβήδες ταύτιζαν τον Άγιο τους Kedeli με τον Άγιο Γεώργιο τον έφιππο στρατιωτικό και θαρραλέο Άγιο. Αυτός ήταν που πήγαινε στα πέρατα του κόσμου για να απελευθερώσει τους ανθρώπους από τα δεινά και τις καταπιέσεις των φλογοφόρων δράκων, αλλά και από κάθε λογής καταπιέσεις και συμφορές. Αυτό που χρειαζόταν μόνον ήταν να τον επικαλεστούν και να τον παρακαλέσουν να τους σώσει. 
Ο τεκές του κατά τους Μεβλεβήδες βρισκόταν στην Αίγυπτο. Εκεί βρισκόταν ο τάφος του, το σκήνωμα του, που αποτελούσε και τόπο λατρείας των πιστών. Μάλιστα ισχυρίζονταν ότι όταν πέθανε ο Άγιος θάφτηκε μαζί με το αγαπημένο του άλογο που και αυτό με την σειρά του ήταν λατρευτικό σύμβολο. Πίστευαν επίσης ότι το άλογο του αγίου βρισκόταν και αυτό στον παράδεισο δίπλα στον όνο του Ιησού Χριστού και την καμήλα του Μωάμεθ.
Ο Άγιος Γεώργιος ταυτίστηκε με τον ιεραπόστολο Άγιο των Μπεκτασήδων, Σαρή Σαλτίκ. Μύθους και παραδόσεις της γνωστής ιστορίας του δρακοκτόνου αγίου συναντάμε σχεδόν σε όλα τα Βαλκάνια.
Ο τεκές του Ντομούζ Ντερέ των Μπεκτασήδων στην Κεσάνη ιδρύθηκε μετά την κατάληψη των κτισμάτων, του παλαιού χριστιανικού μοναστηριού του αγίου Γεωργίου. Λέγεται ότι μετά από την ερήμωση του παρακείμενου χωριού από επιδημία πανούκλας, οι δερβίσηδες εισέβαλαν σ΄αυτό χωρίς καμιά αντίσταση. Την ημέρα του Αγίου Γεωργίου γινόταν μεγάλη γιορτή στον τεκέ, με την παρουσία Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Μέσα στον ναό υπήρχε μεγάλη εικόνα του αγίου Γεωργίου περιτριγυρισμένη από αναμμένα καντήλια.
Ακόμη και σήμερα στην περιοχή της Θράκης στο χωριό του Αράτου κατοικούν Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί αθίγγανοι. Στο χωριό υπάρχει εκκλησία στην μνήμη του Αγίου Γεωργίου. 
Όπως μας αναφέρει ο καθηγητής κύριος Βαρβούνης Μ.Γ, «Οι Χριστιανοί Τσιγγάνοι του χωριού τελούν με προσοχή και ευλάβεια τα ορθόδοξα έθιμα της λαϊκής τους λατρείας, φροντίζοντας να τους προσδίδουν ολοένα και περισσότερη λαμπρότητα. Συχνά μάλιστα στα έθιμα αυτά, ιδίως στις πιο τελετουργικές εκδοχές τους, όπως οι λιτανείες ή η περιφορά του επιταφίου την Μ. Παρασκευή συμμετέχουν ως θεατές και οι Μουσουλμάνοι του χωριού, όπως συμβαίνει και σε άλλες περιοχές της Θράκης, όπου διαπιστώνεται συμμετοχή Μουσουλμάνων και τσιγγάνων σε λαϊκά λατρευτικά έθιμα Χριστιανών ομοφύλων τους».
Η αγάπη προς τον Άγιο Γεώργιο ήταν τόσο μεγάλη από χριστιανούς και Μουσουλμάνους, που στη λαογραφία συναντάμε ένα είδος ανταγωνισμού ανάμεσα στις δύο ομάδες κατά πόσο ο Άγιος προτιμά μερικές φορές, αν και Χριστιανός, τους «ευσεβείς Τούρκους». Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω δίστιχο, που δανειζόμαστε από την λαϊκή μας παράδοση.
«Ποιός είδεν Άγιο δίγνωμο ωσάν τον Αη-Γιώργη, να παραδίνει χριστιανό στα τούρκικα τα χέρια» Στα χωριά της Καππαδοκίας η γιορτή του αγίου γινόταν και από τους Χριστιανούς και από τους Μουσουλμάνους χωρίς ιδιαίτερες αποκλίσεις. Η εορτή του Αγίου συμπίπτει με την αρχή της άνοιξης και οι Μουσουλμάνοι γιόρταζαν συγχρόνως τον ερχομό της άνοιξης και τον
Άγιο, που αποκαλούσαν Χιντίρ Ελλές.
Πλήθος θαυμάτων είναι διάχυτα στον χριστιανικό αλλά και μουσουλμανικό πληθυσμό της Μ. Ασίας.
Η παράδοση αυτή συνεχίζεται και σήμερα την ημέρα της εορτής του Αγίου στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά στη Πρίγκηπο. Οι Μουσουλμάνοι προσκυνητές συρρέουν κατά χιλιάδες, παρ όλες τις αντιδράσεις του τοπικού μουφτή που δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι η παράδοση και η λαϊκή λατρεία είναι βαθειά ριζωμένη στον Μικρασιάτη Χριστιανό και Μουσουλμάνο, είτε αυτός κρατά στα χέρια του Τουρκική είτε Ελληνική ταυτότητα.