Ξενάγηση σ’ έναν δερβίσικο τεκέ!

Όπως είπαμε, τα μοναστήρια των Σούφι λέγονται "τεκέδες". Ο χώρος διακρίνεται σε δύο κύρια μέρη.

Το πρώτο το λένε "μαγειρείο"! Είναι ο περίβολος που μαθητεύουν οι αρχάριοι μοναχοί. Ο όρος είναι μεταφορικός. Όπως στην κουζίνα μπαίνουν διάφορα ωμά υλικά και κάτω απ’ την επίβλεψη του έμπειρου μάγειρα μετατρέπονται σε γευστικότατες τροφές, έτσι και μια ομάδα απαίδευτων ατόμων υπό την καθοδήγηση του έμπειρου πνευματικού ("σεΐχη") μετατρέπονται σε μύστες των βαθύτερων αληθειών!

Ο δεύτερος χώρος είναι τα "κελιά". Σε αυτά μένουν οι δερβίσηδες, ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, επιδίδονται σε νηστεία-μετάνοια-προσευχή και αγρυπνία.

Κάποιες συγκεκριμένες βραδιές της βδομάδας οργανώνουν ειδικές τελετές μυσταγωγίας και κατάνυξης.

Απαγγέλλονται αποσπάσματα απ’ το Κοράνι, ψαλμοί και ποιήματα, ακούγεται μουσική και όλ’ αυτά συνοδεύονται από ελεύθερες χορευτικές κινήσεις.

Οι Σούφι δεν μένουν κολλημένοι στο ξερό τυπικό της θρησκείας. 

Αναζητούν το βαθύτερο-εσωτερικό νόημα των ιερών κειμένων, απορρίπτουν κάθε διάκριση φύλου, θρησκείας, καταγωγής, εθνικότητας, κοινωνικής τάξης. 

Στους τεκέδες τους δέχονται ακόμα και γυναίκες χωρίς μαντίλες που μετέχουν ισότιμα στις μυσταγωγίες τους. Κάποιες γυναίκες έφτασαν ακόμα να γίνουν και "σεϊχισσες"! 

Οι Σούφι αναγνωρίζουν πως όλες οι θρησκείες κι οι Εσωτερικές Σχολές έχουν πολλά κοινά: "Δεν έχω μία θρησκεία ή παράδοση, ανήκω στον "Αγαπημένο"!

Διακρίνεις επιδράσεις ακόμα κι απ’ τον Ηράκλειτο ("Ερεύνησε τον εαυτό σου!"). Και φυσικά απ’ τον Πλωτίνο ("Επέστρεψε στον εαυτό σου!", "Η Πηγή βρίσκεται στον εαυτό σου, κι ό,τι βλέπεις στον κόσμο, αυτός το δημιούργησε!")...

Στην είσοδο του τεκέ διαβάζω: "Έλα! Έλα όποιος κι αν είσαι. Έλα! Ας είσαι άπιστος ή λατρεύεις τα είδωλα. Έλα! Ετούτο το κατώφλι δεν είναι της απόγνωσης..."