Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

Ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία των κομπλεξικών!

Όπως γράψαμε και παλιότερα, ο αρχέγονος Χριστιανισμός απευθυνόταν στα εκατομμύρια εξαθλιωμένων και συφοριασμένων ανθρώπων που ζούσαν στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία τον 1ο αι. μ.Χ.
Σε ανθρώπους που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, που ήταν καταδικασμένοι να γεννηθούν και να πεθάνουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, χωρίς να απολαύσουν τίποτα στη μίζερη ζωή τους.
Φυσικό ήταν οι άνθρωποι αυτοί να είναι γεμάτοι κόμπλεξ, απωθημένα και νευρώσεις. Κι ο Χριστιανισμός για να τους δελεάσει υιοθέτησε και "αγιοποίησε" όλα τα χαμερπή απωθημένα τους.
Έτσι εξηγείται γιατί ο Χριστιανισμός αναδείχθηκε σε θρησκεία που μισεί τη χαρά της ζωής. Όσο κι αν προσπάθησε στους επόμενους αιώνες να αμβλύνει κάπως τις αρχικές ακρότητές του, δεν μπορεί να κρύψει τις ρίζες του.
Πάρτε για παράδειγμα την ευαγγελική περικοπή της περασμένης Κυριακής. Παραβολή του "άφρονα πλούσιου" την λέει η Εκκλησία.
Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια σύντομη ερμηνευτική προσέγγιση αυτής της παραβολής.
Τα χωράφια ενός πλούσιου ανθρώπου, λέει το Ευαγγέλιο, έδωσαν κάποια χρονιά μεγάλη σοδειά. 
Ωραία. Και πού είναι το κακό; 
Η Εκκλησία δεν προσεύχεται κάθε Κυριακή στο Θεό να μας δώσει "ευφορία των καρπών της γης"; Ε, ο Θεός ευλόγησε τον πλούσιο και του πρόσφερε μεγάλη ευφορία. Αν ήθελε να τον τιμωρήσει θα του έριχνε ξηρασία και θα κατέστρεφε ολοσχερώς την παραγωγή του.
Πάμε παρακάτω: Πώς αντέδρασε ο "πλούσιος"; Με τον πιο λογικό τρόπο. Έφτιαξε νέες αποθήκες για να τοποθετήσει τα παραγόμενα προϊόντα. Τι έπρεπε να κάνει; Να τα πετάξει στις χωματερές; 
Τι έκανε στη συνέχεια ο άνθρωπος αυτός; Νιώθοντας ασφαλής με τον πλούτο της παραγωγής του, χαλάρωσε, ξεαγχώθηκε και είπε να χαρεί τη ζωή του. 
Με ποια λογική οι Χριστιανοί θεωρούν αυτή την απόλυτα φυσιολογική αντίδραση ως "παράλογη" και "αμαρτωλή"; Δηλαδή τι έπρεπε να κάνει; Να θαφτεί ζωντανός σε κάποιον τάφο, να πάει να ζήσει γυμνός σε μια σπηλιά ή να γίνει στυλίτης; 
Θα μου πείτε, θα έπρεπε να μοιράσει μέρος του περισσεύματος στους φτωχούς. 
Μα η παραβολή δεν λέει πως δίπλα του υπήρχαν πεινασμένοι άνθρωποι και αυτός αδιαφόρησε. Μάλλον το αντίθετο συνέβαινε. Γιατί, προφανώς, εξίσου μεγάλη παραγωγή θα είχαν και όλα τα γειτονικά χωράφια, άρα και οι φτωχότεροι θα είχαν εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή επιβίωση.
Είναι προφανές πως το "έγκλημα" του "πλούσιου" της παραβολής ήταν η απόφασή του να ζήσει μέσα στις υλικές απολαύσεις. Ενώ ο Χριστιανισμός θέλει τον άνθρωπο να σέρνεται γονατιστός μπροστά στις εικόνες, να φοράει δέρματα ζώων, να αυτομαστιγώνεται, να μην ξέρει πώς είναι το αιδοίο της γυναικός...
Είναι ακριβώς αυτό που έλεγε ο Νίτσε. 
Ο Χριστιανισμός εκφράζει τον πρωτόγονο φθόνο του φτωχού για τον πλούσιο. Του ανέραστου για τον σεξουαλικά χορτασμένο, του αποτυχημένου για τον επιτυχημένο. Αυτού που δεν μπορεί να ηρεμήσει όσο σκέφτεται πως κάπου παραδίπλα υπάρχουν άνθρωποι ευτυχισμένοι. Που θέλει να τους δει να υποφέρουν. Κι αν αυτό δεν συμβεί στην παρούσα ζωή, φαντασιώνεται πως θα βράζουν αιωνίως στα καζάνια μιας μέλλουσας ζωής! 
Ο Χριστιανισμός μετέτρεψε σε "αρετές" όλα τα ανικανοποίητα απωθημένα των κομπλεξικών!
Υ.Γ.: Παραβλέπω τον τρόπο που εκφράζεται ο Θεός στην παραβολή. Η λέξη "άφρων" είναι υβριστική και σημαίνει "ανόητος". Δεν τον είχα για τόσο ανάγωγο τον Θεό των Χριστιανών...

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Οι Παγανιστές άλωσαν από μέσα τον Χριστιανισμό!

Ο Λιβάνιος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της Αντιόχειας, σπουδαίος ρήτορας, σύγχρονος και φίλος του αυτοκράτορα Ιουλιανού (4ος αιων.).
Έμεινε πιστός μέχρι τέλους στις θρησκευτικές παραδόσεις των Ελλήνων προσπαθώντας όμως να μην προσβάλλει τους χριστιανούς αυτοκράτορες, και κυρίως τον Θεοδόσιο Α’ .
Στην εποχή του Λιβανίου οι χριστιανοί φασίστες είχαν ξεσαλώσει. Αγωνίζονταν παθιασμένα να εξαλείψουν πλήρως την ελληνική θρησκεία και τον πολιτισμό. Φαιοχίτωνες χριστιανοί με την καθοδήγηση επισκόπων και την σιωπηρή συναίνεση του παλατιού περιφέρονταν στην ύπαιθρο γκρεμίζοντας ναούς, στάδια, ωδεία, ασκληπιεία, αμφιάρεια, μαντεία...
Το 392 μ.Χ. έβαλαν χέρι και κατέστρεψαν τον ωραιότερο ναό που είχε ποτέ χτιστεί ως τότε, το Σεράπειον της Αλεξάνδρειας. Ο επίσκοπος (και "άγιος") Θεόφιλος, με τη βοήθεια του στρατού, εξόντωσε τους υπερασπιστές του ναού και δεν άφησε πέτρα πάνω σε πέτρα.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 415 μ.Χ. αφιονισμένος όχλος τζιχαντιστών-χριστιανών κατακρεούργησαν την φιλόσοφο Υπατία.
Ο Λιβάνιος τα έβλεπε όλ’ αυτά και σπάραζε η ψυχή του. Δεν ήταν αφελής να πιστεύει πως τα τερατουργήματα των χριστιανών γίνονταν χωρίς αυτοκρατορική κάλυψη. Αλλά προσπάθησε να σώσει ό,τι μπορούσε. Στην επιστολή του προς τον Θεοδόσιο του προτείνει να διασώσει τους εθνικούς ναούς και να τους μετατρέψει σε δημόσιες υπηρεσίες. Τελωνεία, εφορείες, οχυρά. Είχαν δαπανηθεί τεράστιοι πόροι για την οικοδόμησή τους και δεν θα έπρεπε να κατεδαφιστούν.
Φυσικά οι εκλίσεις τους αγνοήθηκαν. Οι Χριστιανοί συνέχισαν να σαρώνουν τα πάντα και ήταν θαύμα το πώς γλύτωσε ο Παρθενώνας της Αθήνας...
Γεγονός πάντως είναι πως οι Εθνικοί δεν ήταν διατεθειμένοι να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων για να διαφυλάξουν τα ιερά τους. Ουσιατικά εγκατέλειψαν τον αγώνα αμαχητί. Πριν χάσουν τη θρησκεία τους είχαν χάσει την ψυχή τους. Ελάχιστοι έδειξαν πολεμικήί διάθεση και ακόμα πιο λίγοι προτίμησαν την αξιοπρέπεια της αυτοκτονίας...
Όμως οι Εθνικοί αντιστάθηκαν με έναν άλλον τρόπο: κράτησαν τις παραδόσεις και πρακτικές τους, οι οποίες πέρασαν στη νέα θρησκεία και σήμερα θεωρούνται "χριστιανικές παραδόσεις" ενώ είναι εξώφθαλμα παγανιστικές.
Αλλά με τα θέματα αυτά θα ασχολοηθούμε άλλη φορά...

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016

Θεοτόκος, Χριστοτόκος ή Θεανθρωποτόκος?

Από τον 1ο αιώνα οι Χριστιανοί δεν μπορούσαν να διαχειριστούν αποτελεσματικά τις δύο φύσεις του Ιησού: τη θεία και την ανθρώπινη. Γι’ αυτό και οι διάφορες χριστιανικές ομάδες υποστήριζαν διαμετρικά αντίθετες απόψεις.
Μια ομάδα, οι Εβιωνίτες, έλεγαν πως ο Ιησούς ήταν 100% άνθρωπος, φυσικό τέκνο του Ιωσήφ και της Μαρίας, που κατά τη στιγμή της Βάπτισης ο Θεός τον έχρισε Μεσσία.
Μια άλλη ομάδα, οι Δοκηταί, υποστήριζαν ακριβώς το αντίθετο. Ο Ιησούς ήταν 100% Θεός και έπαιρνε ανθρώπινη όψη μόνο φαινομενικά και για καθαρά πρακτικούς λόγους για να φέρει εις πέρας την αποστολή του.
Αυτές οι απόψεις, με διάφορες παραλλαγές, κυριαρχούν και στους επόμενες αιώνες.
Στις αρχές του 4ου αιώνα ο Άρειος υποστήριξε πως ο Ιησούς ήταν το "τελειότερο κτίσμα" του Θεού, αλλά Θεός δεν ήταν. Τελικά, τον καημενούλη τον Άρειο τον ξεκοίλιασαν οι μπράβοι του Αθανασίου και "καθάρισαν με το νόμο" αποδίδοντας το φονικό σε "θεία τιμωρία"...
Έναν αιώνα αργότερα ο Νεστόριος δίδασκε τους "δυο Χριστούς". 
Τον έναν, 100% άνθρωπο, τον γέννησε η Μαριάμ, την οποία ονόμαζε "Χριστοτόκο" ή "Ανθρωποτόκο". Κατά τον Νεστόριο ο άνθρωπος-Χριστός ήταν τόσο αφοσιωμένος στο Θεό ώστε τράβηξε σα μαγνήτης τον Υιό και Λόγο του Θεού, που μπήκε μέσα του, τον κατοίκησε, κι έτσι προέκυψε ο "Χριστός-Υιός του Θεού". 
Τον Νεστόριο δεν μπόρεσαν να τον ξεκοιλιάσουν οι "Ορθόδοξοι". Απλά τον εξόρισαν σε μια περιοχή του σημερινού Σουδάν...
Κι ερχόμαστε τώρα στους Μονοφυσίτες, που ανήκουν κι οι Αρμένηδες. Αυτοί, αντιδρώντας στη διδασκαλία του Νεστόριου, κι εκφράζοντας την ανατολίτικη θεο-πληξία, υποστήριξαν πως απ’ τα σπλάγχνα της Θεοτόκου ο Ιησούς ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, αλλά στη συνέχεια η θεία φύση, ως σαφώς ισχυρότερη, απορρόφησε πλήρως και εξαφάνισε την ανθρώπινη. Γι’ αυτό και οι Μονοφυσίτες ονομάζουν τη Μαριάμ "Θεοτόκο".
Η επίσημη ρωμαϊκή Εκκλησία προσπάθησε να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Ήθελε να είναι και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ. Πήγε να κόψει το καρπούζι στη μέση, να τους έχει όλους ικανοποιημένους αλλά τα έκανε θάλασσα.
Το επίσημο ρωμαϊκό δόγμα για δύο φύσεις που είναι ενωμένες χωρίς να μπορούν να διασπαστούν, χωρίς να μπουρδουκλώνονται μεταξύ τους και να αλληλοαναιρούνται, χωρίς να συγχέονται και να απορροφά η μία την άλλη, είναι για τα πανηγύρια. 
Άλλωστε, και μόνο το γεγονός πως η ρωμαίικη εκκλησία υιοθετεί το μονοφυσίτικο όρο "Θεοτόκος" αποδεικνύει την τρικυμία στο κρανίο της. Αν ήταν συνεπής με το δόγμα της θα την έλεγε "Θεανθρωποτόκο"!
Προσωπικά πιστεύω πως ο Ιησούς ήταν 100% άνθρωπος. 
Αλλά αν θέλουμε να τον κάνουμε και Θεό, ε... τότε οι Μονοφυσίτες έχουν απόλυτο δίκαιο. Δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξει η θεία φύση με την ανθρώπινη χωρίς να την εκμηδενίσει.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

Οι δογματικοί φανατισμοί διέλυσαν το Ρωμαίικο!

Κρίσιμη καμπή της αρμένικης ιστορίας ήταν η λεγόμενη "Δ’ Οικουμενική Σύνοδος" που έγινε το 451 μ.Χ. στη Χαλκιδώνα.
Η Σύνοδος αυτή, όπως και η εικονόφιλη Εβδόμη, ήταν καθαρά αυτοκτονικές. Η απόρριψη του μονοφυσιτισμού και της εικονομαχίας, εκτός από ανόητες θεολογικά επιλογές, ήταν και πολιτικά αυτοκαταστροφικές. Το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος ήρθε σε σύγκρουση με τους δυναμικότερους υπηκόους του. Και έμεινε με τους καλογέρους στο χέρι, που λένε...
Τη Σύνοδο στη Χαλκηδώνα συγκάλεσε ένας ιλλυρικής καταγωγής αυτοκράτορας, ο Μαρκιανός, μια προσωπικότητα πολύ μισητή για τους Αρμένηδες που εκείνη την εποχή πολεμούσαν μόνοι και αβοήθητοι τους Πέρσες στο Αβασαϊρ. Έκαναν έκκληση στον Μαρκιανό για βοήθεια, κι εκείνος ο ελεεινός όχι μόνο αρνήθηκε αλλά ουσιαστικά τους πρόδωσε κάνοντας πλάτες στον Πέρση Βασιλιά Εσδιγκέρ Β’.
Αυτός ο τρισάθλιος Ρωμαίος αυτοκρατορας μάζεψε στη Χαλκιδώνα 636 επισκόπους που καταδίκασαν τον μονοφυσιτισμό.
Οι Αρμένιοι ποτέ δεν δέχθηκαν τις αποφάσεις αυτής της Συνόδου. Κι όταν ο Σλάβος Ιουστινιανός ("Ουτπράβα" ήταν το κανονικό του όνομα) συγκάλεσε νέα αντιμονοφυσίτικη Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, οι Αρμένιοι αντέδρασαν άμεσα συγκαλώντας δικιά τους Σύνοδο Επισκόπων το 554 μ.Χ. που απέρριψε οριστικά τη δυφυσίτικη θεολογία.
Το 651 μ.Χ. ο Ρωμαίος αυτοκράτωρας Κώνστας Β’, ένας απ’ τους πολλούς Αρμένιους εξωμότες που έγιναν κολαούζοι του ρωμαϊκού ιμπεριαλισμού, εισέβαλε στην Αρμενία με 100.000 στρατό και υποχρέωσε τους συμπατριώτες του να ομολογήσουν πίστη "στις δύο φύσεις". 
Φυσικά, μόλις ο στρατός απομακρύνθηκε, επέστρεψαν κι οι Αρμένηδες στην παλιά τους πίστη.
Με κάτι τέτοια γκρεμίστηκε το κύρος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και καλλιεργήθηκε στις ψυχές των Αρμενίων μια ψυχρότητα, αποστροφή και μίσος για κάθε ρωμέικο.
Ένας πατριάρχης τους, στις αρχές του 7ου αιώνα, συμβούλευε: "Καμιά σχέση με τους Ρωμαίους που προσκύνησαν τη Χαλκιδώνα. Μην πάρετε από τα χέρια τους ούτε βιβλίο ούτε εικόνα ούτε πρόσφορο"...
Επόμενο ήταν όταν εισέβαλε στον Καύκασο ο Τούρκος Σουλτάνος Αρπ Ασλάν να βρει τον δρόμο ορθάνοιχτο. Ο Ρωμαίος αυοκράτορας Ρωμανός βγήκε να τους πολεμήσει στ’ αρμένικα εδάφη, στα Μανάζκερτα (Μάτζικερτ), κοντά στη λίμνη Βαν. 
Ο Ρωμανός ήταν μισός Αρμένης και μισός Βούλγαρος. Γι’ αυτό κι οι Αρμένιοι τον λένε "Ντιουζέν", δηλαδή "Διγενή". 
Όλοι γνωρίζουμε για την κρίσμη μάχη του 1071 μ.Χ., την ήττα των Ρωμαίων του Διογένη, την αιχμαλωσία του, την απελευθέρωσή του με καταβολή λίτρων και την τύφλωσή του απ’ τους πολιτικούς αντιπάλους του στη Βασιλεύουσα.