Σάββατο 27 Αυγούστου 2016

Τι πραγματικά ήταν οι πρώτοι Χριστιανοί; (Β’ - Μια απέραντη "παιδική χαρά"!)

Ο Χριστιανισμός μοιάζει πολύ με την Αριστερά. Από την πρώτη στιγμή χαρακτηρίζεται από πολυδιάσπαση και πολυσυλλεκτικότητα. Ποτέ δεν υπήρξε ένας Χριστιανισμός, όπως δεν υπήρξε και μία Αριστερά.
Ειδικά τους τρεις πρώτους αιώνες, πριν δηλαδή αρχίσει να επιβάλλεται ένα ενιαίο δόγμα, ο Χριστιανισμός ήταν κυριολεκτικά "παιδική χαρά". Ο καθένας έλεγε ό,τι ήθελε. Κι αν είχε λίγο λέγειν και ήξερε να κάνει και κανένα "μαγικό", αποκτούσε πολλούς και φανατικούς οπαδούς...
Πλούσιες πληροφορίες για τον "παρδαλό" πρώιμο χριστιανισμό λαμβάνουμε απ’ τα λεγόμενα "απόκρυφα" κείμενα. Περιλαμβάνουν "απόκρυφες" ιστορίες που δεν τις αναγνώρισε η επίσημη Εκκλησία αλλά έχουν διαποτίσει ως το μεδούλι την χριστιανική παράδοση.
Π.χ. τα περισσότερα απ’ όσα η Εκκλησία διδάσκει για τη γέννηση, τα εισόδια στο Ναό και το θάνατο της Μαριάμ, τα αντλεί από συγκεκριμένα "απόκρυφα ευαγγέλια". Αλλά και η βυζαντινή εικονογραφία αντλεί ένα μεγάλο μέρος της θεματολογίας της (γέννηση Ιησού, κόλαση κ.λπ.) από απόκρυφες πηγές.
Εντύπωση προκαλεί πως οι πρώτοι Χριστιανοί σχεδόν αδιαφορούσαν πλήρως για το πρόσωπο της Μαριάμ αλλά και για τη γέννηση και την παιδική ηλικία του Ιησού.
Ο Παύλος αναφέρεται σχεδόν αποκλειστικά στον σταυρικό θάνατο και στην ανάσταση του Χριστού (ούτε καν του Ιησού).
Ο Ματθαίος και ο Λουκάς παραθέτουν δυο εντελώς διαφορετικές γενεαλογίες του Ιησού.
Ο Ματθαίος αναφέρει πως η γέννηση του Ιησού έγινε σε μια "οικεία" της Βηθλεέμ. Ακολουθεί η προσκύνηση των μάγων και η φυγή της αγίας οικογένειας στην Αίγυπτο.
Ο Λουκάς, αντίθετα, μιλάει για γέννηση σε "φάτνη", για επίσκεψη ποιμένων και ακολουθεί η επίσκεψη στο Ναό και η επιστροφή στη Ναζαρέτ. Εδώ δεν υπάρχει φυγή στην Αίγυπτο....
Αξίζει να αναφερθεί και μια τρίτη εκδοχή για τη γέννηση του Ιησού. Την αναφέρει ο Ιουστίνος στα μέσα του β’ αιώνα: η Μαριάμ γέννησε σε ένα σπήλαιο έξω απ’ τη Βηθλεέμ! Προφανώς η εικόνα αυτή είναι κλεμμένη απ’ τις αντίστοιχες γεννήσεις σε σπήλαια του θεού Μίθρα και του Δία, αλλά η ασυμφωνία των πρώτων χριστιανών βγάζει μάτι!
Την τρίτη αυτή εκδοχή προβάλει και το απόκρυφο "Πρωτευαγγέλιο Ιακώβου". Που επιπλέον τονίζει πως η Μαριάμ παρέμεινε παρθένα και μετά τον τοκετό. Αυτό, με απλά λόγια, λέγεται "θεοποίηση του παρθενικού υμένος". Λες κι αν έσπαγε η μεμβράνη θα χεζόταν η φοράδα στο αλώνι...
Εντύπωση προκαλεί το επίσημο ευαγγέλιο του Μάρκου, που μάλλον απηχεί τη διδασκαλία της φράξιας του αποστόλου Πέτρου. 
Δεν κάνει καθόλου λόγο για ευαγγελισμούς της Θεοτόκου, για υπερφυσικές γεννήσεις, σφαγές νηπίων και άλλα κουραφέξαλα, και μπαίνει κατευθείαν στο ψητό, δηλαδή στη Βάπτιση του Ιησού. 
Πρόκειται για την πίστη μιας ακμαίας χριστιανικής ομάδας του 1ου αιώνα, των Εβιωνιτών. Αυτοί έλεγαν πως ο Ιησούς ήταν ένας απλός άνθρωπος, τέκνο του Ιωσήφ και της Μαρίας, που κατέστη Μεσσίας την ημέρα της Βάπτισης. Μάλιστα, στο ευαγγέλιό τους, που δυστυχώς δεν σώζεται, ταυτίζονται γέννηση-βάπτιση-θεοφάνια. 
Στα ιερά κείμενά τους φαίνεται ο Θεός να λέει "αυτός είναι ο υιός μου ο αγαπητός, αυτός είναι ο εκλεκτός μου" και στο καπάκι να συμπληρώνει "εγώ τον γέννησα σήμερα".
Έτσι εξηγείται γιατί οι πρώτοι Χριστιανοί γιόρταζαν την ίδια μέρα τη γέννηση και τη βάπτιση του Ιησού. Η γιορτή διασπάστηκε τον τέταρτο αιώνα για να μεταφερθούν τα Χριστούγεννα τη μέρα που γιόρταζε ο θεός Μίθρα ως "ανίκητος ήλιος"...

Σάββατο 20 Αυγούστου 2016

Φρυγικός μυστικισμός

Η περιοχή που σήμερα λέμε Μικρά Ασία κάποτε λεγόταν Φρυγία. Ήταν ο τόπος που γεννήθηκαν, εδραιώθηκαν και εξαπλώθηκαν οι περισσότερες μυστηριακές θρησκείες της Ανατολικής Μεσογείου.
Η βίαιη θρησκευτική έκσταση ήταν ενδημικό φαινόμενο της Φρυγίας. 
Ακόμα κι οι πρώτοι Χριστιανοί στην περιοχή αυτοί, οι λεγόμενοι "Μοντανιστές", κάτι σαν τους σημερινούς Χιλιαστές, συνήθιζαν να πέφτουν σε έκσταση και να προφητεύουν διάφορες ανοησίες. 
Αλλά και οι δερβίσηδες, οι μυστικιστές του Ισλάμ, που με την περιστρεφόμενη κίνησή τους πέφτουν σε βαθιά έκσταση, εδώ μεγαλούργησαν για αιώνες...
Εκείνη όμως η λατρεία που κατεξοχήν θεωρείται "ντόπια" είναι της Μεγάλης Μητέρας, που διαδόθηκε στον υπόλοιπο κόσμο με διάφορα ονόματα όπως Ρέα, Κυβέλη κ.λπ.
Αυτή η Θεά ερωτεύτηκε κι ένα νεαρό βοσκό τον Άττη, που τυχαίνει να είναι και γιος της. Η σχετική μυθολογική πλοκή κυκλοφορούσε σε πολλές εκδοχές με έρωτες, θανατικά, ευνουχισμούς, αναστάσεις νεκρών κ.λπ.
Η λατρεία του Άττη, που διαδόθηκε σ’ όλη τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, διαρκούσε 13 μέρες, πριν και μετά την εαρινή ισημερία. Δηλαδή κατά τον ίδιο χρόνο που οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί γιορτάζουν το δικό τους Πάσχα.
Πρόκειται για μια κλασική λατρεία της γονιμότητας που περιλάμβανε και ομαδικά όργια. Τα οποία έβλεπαν οι χριστιανοί και φρίκαραν. Και μέσω της στρατευμένης ιστοριογραφίας μάς τα πλασάρουν ως δείγμα "ρωμαϊκής παρακμής" ενώ ήταν απλά η ιεροτελεστία προς τιμή της Κυβέλης και του Άττη...
Ο Άττης, όπως κι ο φοινικικός Άδωνις, ο αιγυπτιακός Όσιρις, ο ασιατικός Διόνυσος, ο χριστιανικός Ιησούς,  είναι η προσωποποίηση-θεοποίηση του θανάτου και της ανάστασης της φύσης. Της χειμερινής παρακμής και της ανοιξιάτικης φούντωσης.
Οι πιστοί του Άττη πενθούν και θρηνούν το θάνατό του. Τα πάθη του θεού συμβολίζονταν μ’ έναν άντρα καρφωμένο στον κορμό ενός δέντρου. Και κάτω απ’ αυτό ήταν ένας αμνός, ο "Κριός της εαρινής ισημερίας". 
Το πεύκο συμβόλιζε το πτώμα του θεού. Το έκοβαν, το στόλιζαν με βιολέτες και το έφερναν στο ναό. Ταυτόχρονα απείχαν από κάθε είδους σεξουαλική πράξη, πολυφαγία κ.λπ. Εκδήλωναν τη θλίψη και την οδύνη τους αυτομαστιγούμενοι, όπως οι σιίτες μουσουλμάνοι που βλέπουμε κάθε χρόνο στους δρόμους του Πειραιά.
Οι ιερείς χαράκωναν τα κορμιά τους και οι νεοφώτιστοι αυτοευνουχίζονταν. Αυτό μας θυμίζει μια ανάλογη έντονη τάση των πρώτων χριστιανών, που την καταδίκασε η Α’ Οικουμενική Σύνοδος.
Στις 25 Μάρτη ο Άττης κάθε χρόνο ανασταίνεται. Ακολουθούν ξέφρενοι πανηγυρισμοί και ξεφαντώματα. Αυγά βάφονται κόκκινα και μοιράζονται. 
Και φυσικά ακολουθεί θυσία ταύρου, γνωστή ως "ταυροβόλιον". Το έθιμο αυτό της ταυροθυσίας επιβιώνει ακόμα και σήμερα σε κάποιες περιοχές στα Μεσόγεια Αττικής κάτω απ’ τη μύτη των τοπικών παπάδων και δεσποτάδων...
Αξίζουν δυο λόγια για την ταυροθυσία της φρυγικής λατρείας, που είχε έντονο σωτηριολογικό χαρακτήρα.
Κάτω απ’ το σημείο της σφαγής του ζώου ανοιγόταν ένας λάκκος που έμπαινε ο μυούμενος πιστός. Πάνω τοποθετούσαν μια σχάρα απ’ όπου περνούσε το αίμα του ζώου και έρενε τον μυούμενο. 
Έτσι μεταδιδόταν στον πιστό η σφύζουσα δύναμη του ιερού ζώου, τον αναγεννούσε, τον καθιστούσε άφθαρτο και αθάνατο, τον ταύτιζε με το Θεό. Ήταν σαφώς ένα είδος "θέωσης". 
Ύστερα, τον έβγαζαν απ’ το λάκκο του φορούσαν ένα γιορταστικό φόρεμα και στο κεφάλι στεφάνι και τον τιμούσαν σα θεό, σαν έναν "άλλον Άττη"...
Βέβαια, οι ιερείς του Άττη δεν υστερούσαν καθόλου απ’ τους χριστιανούς συναδέλφους τους. 
Ο Φιλόστρατος αναφέρει πως κάποιοι ιερείς της Κυβέλης συγκροτούσαν θιάσους (δηλαδή μοναστικές αδελφότητες) γύριζαν τα χωριά κουβαλώντας σ’ ένα γαϊδούρι το άγαλμα της Θεάς, ντύνονταν με γυναικεία ρούχα, τραγουδούσαν, χόρευαν, ασχημονούσαν, ζητιάνευαν και εξαπατούσαν τους αγράμματους χωρικούς με προφητείες, εξορκισμούς, νεκροφανείες.
Ήταν ένα μάτσο ακόλαστων και βρωμοκίναιδων παπάδων...

Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

Το μυστήριο του Ιησού (ΚΕ)’ - Οι συγγενείς του Ιησού.

Το γενεαλογικό δέντρο του Ιησού που παραθέτουν δύο απ’ τους τέσσερις Ευαγγελιστές είναι μια απ’ τις τραγικότερες σελίδες του Χριστιανισμού.
Οι μαρτυρίες είναι τόσο ασυμβίβαστες μεταξύ τους που δεν συμφωνούν ούτε στο όνομα του παππού του Ιησού! 39 γενιές περιλαμβάνει ο ένας κατάλογος, 74 ο άλλος. 
Κάποιοι χριστιανοί απολογητές προσπάθησαν να δώσουν κάποιες ερμηνείες αλλά τα θαλάσσωσαν ακόμα περισσότερο! Και κατέληξαν να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας...
Το χειρότερο όμως είναι πως και απ’ τους δυο καταλόγους προκύπτει ότι οι αρχικοί συγγραφείς τους θεωρούσαν δεδομένο πως ο Ιησούς ήταν 100% άνθρωπος. 
Γι’ αυτό και τον θεωρεί ο μεν ένας απόγονο του Αβραάμ ενώ ο άλλος του Αδάμ! Εννοείται πως το "Άγιο Πνεύμα" δεν αναφέρεται στη γενεαλογία...
Για τη γενιά της Μαριάμ δεν γίνεται λόγος στα Ευαγγέλια. Μόνο πως ήταν συγγενής της Ελισάβετ, της μητέρας του Ιωάννη του Bαπτιστή. 
Ότι κατάγεται απ’ τη γενιά του Δαβίδ είναι μεταγενέστερο χριστιανικό παραμύθι. 
Και τα ονόματα των γονιών της, Ιωακείμ και Άννα, αναφέρονται μόνο σ' ένα απόκρυφο Ευαγγέλιο. Τη λεπτομέρεια αυτή οι Χριστιανοί έσπευσαν να την αποδεχτούν ενώ το υπόλοιπο κείμενο το απέρριψαν ως "αιρετικό"!. Κόλαση αυθαιρεσίας δηλαδή...
Στη χριστιανική Βίβλο αναφέρονται και τα ονόματα των 4 αδελφών του Ιησού, ενώ βεβαιώνεται πως είχε κι αδελφές. Πανικός στους Χριστιανούς. Για να έχει ο Ιησούς αδέλφια θα πρέπει η Παναγία να έκανε σεξάκι, να έσπασε η παρθενιά της, ίσως είχε και οργασμούς... φρίκη, φρίκη!
Οπότε κατασκεύασαν το μύθο πως τα "αδέλφια" του Ιησού ήταν γιοί του Ιωσήφ από άλλη γυναίκα.
Έλα μου όμως που η Καινή Διαθήκη αποκαλεί τον Ιησού "πρωτότοκο" και στο καπάκι βεβαιώνει πως ο Ιωσήφ δεν είχε σεξουαλικές σχέσεις με τη Μαριάμ ως τη γέννηση του πρωτότοκου Ιησού, άρα μετά του έδωσαν και κατάλαβε; Το λέω κι ανατριχιάζω...
Ο Ιάκωβος ήταν ένα απ’ τ’ αδέλφια του Ιησού που η ύπαρξή του βεβαιώνεται ιστορικά απ’ τον ίδιο τον Ιώσηπο (ο οποίος δεν κάνει λόγο για τον ίδιο τον Ιησού!). 
Ο Ιάκωβος ήταν διάδοχος του Ιησού στην ηγεσία του κινήματός του. Και θανατώθηκε απ’ τους Ιουδαίους το 62 μ.Χ. 
Γενικά, στην ηγεσία των πρώτων χριστιανών επικράτησε πνεύμα απόλυτης οικογενειοκρατίας. Τον Ιάκωβο διαδέχθηκε έτερος συγγενής, ο Σίμων του Κλωπά μέχρι την οριστική καταστροφή της Ιουδαίας απ’ τους Ρωμαίους στις αρχές του β’ αιώνα.
Παλιές συριακές παραδόσεις αναφέρουν πως κι ο Θωμάς ήταν αδελφός του Ιησού και μάλιστα δίδυμος. 
Στις απόκρυφες Πράξεις του Θωμά, αυτός εμφανίζεται απαράλλαχτος στην όψη με τον Ιησού ώστε κάποιοι να τον μπερδεύουν με τον "αναστηθέντα"! 
Αλλά κι ο ευαγγελιστής Ιωάννης τον αποκαλεί "Δίδυμο". Σημειωτέον πως στα εβραϊκά Θωμάς σημαίνει "δίδυμος". Δίδυμος αδελφός ποιου αν όχι του Ιησού;

Κυριακή 7 Αυγούστου 2016

Οι γυναίκες είναι το υπερόπλο του Χριστιανισμού!

Μια παλιότερη ανάρτηση για τη θρησκεία του Μίθρα, που παραλίγο να γίνει παγκόσμια στη θέση του Χριστιανισμού, έκανε κάποια εντύπωση. Αν κρίνω απ’ τα πολλά μέιλ που δέχτηκα και τις πολλές ερωτήσεις.
Δεν πιστεύω πως θα μάθουμε ποτέ το λόγο που η δυναστεία του Κωνσταντίνου επέλεξε τελικά τον Χριστό αντί του Μίθρα.
Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε.
Προσωπικά πιστεύω πως την πλάστιγγα έγειρε ο αντιρωμαϊκός χαρακτήρας του Χριστιανισμού. Μιας θρησκείας που βρήκε απήχηση στους λαούς της Ανατολής, στους δούλους, στους φτωχούς και στους δυστυχισμένους ανθρώπους της εποχής του. Δηλαδή σε αυτούς που είχε ξεχειλίσει το μίσος κατά της ρωμαϊκής κυριαρχίας. Και αναζητούσαν κάθε τρόπο να καταλύσουν την αυτοκρατορία.
Ο Χριστιανισμός δεν ήταν θρησκεία. Ήταν ένα πολιτικό-επαναστατικό-αντιρωμαϊκό κίνημα με προβειά θρησκείας.
Ο σταυρός, το τιμωρητικό όργανο κάθε επαναστατικής κίνησης, δεν είναι καθόλου τυχαίο πως έγινε σύμβολο αυτής της νέας δοξασίας. Και κάτω απ’ αυτό ενώθηκε κάθε δυστυχισμένη αλλά και αποφασισμένη για εκδίκηση ύπαρξη.
Ας μην ξεχνάμε πως τον 1ο αιώνα καταστράφηκε η Ιουδαία, η Ιερουσαλήμ και ο Ναός, δηλαδή ό,τι πιο ιερό διέθεταν οι Εβραίοι, που αποτέλεσαν τους πρώτους φανατικούς οπαδούς του Χριστιανισμού.
Ο Μιθραϊσμός, αν κι ανατολίτικη θρησκεία, δεν είχε αντιρωμαϊκό χαρακτήρα. Αντίθετα είχε ταυτιστεί με τις ρωμαϊκές λεγεώνες, αυτές που ο Καίσαρας έστελνε για να καταπνίξουν κάθε κοινωνική και εθνική εξέγερση.
Το ποιοι ήταν παραγματικά οι Χριστιανοί φάνηκε αμέσως με το που πήραν την εξουσία. Γιατί αυτός ήταν ο αντικειμενικός σκοπός τους: να καταλύσουν τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, να εκδικηθούν τη Ρώμη, να καταστρέψουν οτιδήποτε θύμιζε το παλιό καθεστώς (θρησκεία, πολιτισμό κ.λπ.) και να εγκαθιδρύσουν τη δική τους "χιλιετή Βασιλεία του Θεού"!
Οι Χριστιανοί προκάλεσαν το μεγαλύτερο πολιτιστικό έγκλημα της ισοτρίας. Ισοπέδωσαν φυλές, γλώσσες, θρησκείες, πολιτισμούς. Τα πάντα! Για να επιβάλουν τη δική τους φασιστική θεοκρατία.
Ένα απ’ τα ισχυρότερα όπλα του Χριστιανισμού ήταν οι γυναίκες. Αυτές μεγάλωναν τα παιδιά κι αυτές έκαναν την πρώτη πλύση εγκεφάλου στους νέους ανθρώπους.
Η απήχηση του Χριστιανισμού στις γυναίκες ήταν μεγάλη. Κι αυτές, βυθισμένες στην αμάθεια και στη θρησκοληψία, μεγάλωναν τα παιδιά τους δηλητηριάζοντας τα μυαλά τους με ό,τι πιο ανορθολογικό και παρανοϊκό κυκλοφορούσε την εποχή εκείνη στην Ανατ. Μεσόγειο.
Ο Μιθραϊσμός, αντίθετα, ήταν μια κατεξοχήν αντρική θρησκεία. Συνεπώς δεν διέθετε αυτόν τον πανίσχυρο προπαγανδιστικό μηχανισμό.
Η Χριστιανική Εκκλησία είχε απ’ την αρχή κατανοήσει τη δύναμη της ολοκληρωτικής προπαγάνδας. 
Γι’ αυτό, ακόμη και σήμερα, επιμένει στους νηπιοβαπτισμούς, στα κατηχητικά, στις νεανικές κατασκηνώσεις, στον ομολογιακό χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών κ.λπ. Θέλει να διαλύσει τα μυαλά των ανθρώπων απ’ την τρυφερή τους ηλικία. Γιατί ξέρει πως μόνο έτσι θα μπορεί να τους χειραγωγεί σε όλη τους τη ζωή...