Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

Από ποιους και γιατί σταυρώθηκε ο Ιησούς?

Σε προηγούμενη ανάρτηση αναφερθήκαμε στην καταδίκη και τιμωρία του Ιησού βάσει του ρωμαϊκού νόμου. Ο οποίος, στην περίπτωση των επαναστατών, δεν άφηνε κανένα περιθώριο: θάνατος και μάλιστα σταυρικός.
Συνεπώς, ο Ιησούς θανατώθηκε αποκλειστικά απ' τους Ρωμαίους χωρίς καμία ουσιαστική συμμετοχή των αρχόντων του Ισραήλ, οι οποίοι απλά αρκέστηκαν να αποδοκιμάσουν το κίνημά του. Πάνω-κάτω όπως έκανε ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε' όταν ξέσπασε η επανάσταση στο Μωριά, που έσπευσε ν' αφορίσει τους Κολοκοτρωναίους...
Η προσπάθεια να ριφθεί στους Εβραίους η ευθύνη της σταυρικής θανάτωσης του Ιησού είναι μεταγενέστερη. Προήλθε απ' τους εκτός Παλαιστίνης χριστιανούς που θέλησαν να αποενοχοποιήσουν τη ρωμαϊκή εξουσία αλλά και να θωρακιστούν οι ίδιοι έναντι της κρατικής καχυποψίας. Ο καθένας αντιλαμβάνεται πως στη Ρώμη δεν θα είχε μέλλον μια θρησκεία που θα λάτρευε έναν που εκτελέστηκε απ' τη ρωμαϊκή διοίκηση ως επαναστάτης...
Μεταγενέστερη είναι και η ερμηνεία του θανάτου του Ιησού ως "εξιλαστήρια θυσία" για τα αμαρτήματα της ανθρωπότητας.
Μάλλον την ανακάλυψε ο Παύλος, αν και θεωρείται πολύ αρχαία η πεποίθηση πως ο Θεός εξοργίζεται με τις αμαρτίες των ανθρώπων και, προκειμένου να εξευμενιστεί και να χαλαρώσει το θυμό του, απαιτεί αίμα και ανθρωποθυσίες. 
Στο χριστιανισμό όμως ο Θεός το παράκανε κάπως, καθώς δεν αρκέστηκε σε μια οποιαδήποτε ανθρωποθυσία, αλλά το "τερμάτισε" απαιτώντας ουσιαστικά τη θυσία του μονογενούς Υιού του...
Τι να πει κανείς... παρανοϊκά πράγματα!

Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

Το μυστήριο του Ιησού (ΙΗ’ - Ήταν αντιεξουσιαστής; Β’)

Στην προηγούμενη ανάρτηση αρχίσαμε να θίγουμε ένα φλέγον ζήτημα: ποια ήταν η στάση του Ιησού έναντι των κοσμικών εξουσιών; Και ποια πρέπει να είναι η στάση των χριστιανών έναντι των κρατικών αρχών;
Φυσικά το θέμα δεν πρόκειται να εξαντληθεί. Εμείς απλά συνεισφέρουμε στο σχετικό διάλογο, κάνοντας ορισμένες κρίσιμες παρατηρήσεις.
Σύμφωνα με τα Ευαγγέλια, καθώς ο Ιησούς κατευθυνόταν προς τα Ιεροσόλυμα, εμφανίζεται μπροστά του η μητέρα δύο εκ των μαθητών του, του Ιακώβου και του Ιωάννη. Και τον παρακαλεί, όταν ο ίδιος γίνει Βασιλιάς, να δώσει τα δυο μεγαλύτερα υπουργία στους γιους της.
Απ’ αυτό το επεισόδιο μπορούμε να βγάλουμε κατ’ αρχήν δύο σημαντικά συμπεράσματα:
α) Καθώς ο Ιησούς πορευόταν προς την πρωτεύουσα της Ιουδαίας, όλοι θεωρούσαν πως θα ηγούνταν ενός επαναστατικού κινήματος που θα απελευθέρωνε τους Ιουδαίους και θα εγκαθιστούσε μια νέα ιουδαϊκή δυναστεία, σαν εκείνη του Δαυίδ.
β) Για την εσφαλμένη αυτή εντύπωση της πλειοψηφίας σίγουρα ευθύνεται και ο ίδιος ο Ιησούς. Μετά από τρία χρόνια δημόσιας δράσης δεν θα έπρεπε να είχε αφήσει στο φλου ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Άρα, κάπου θα βόλευε και τον ίδιο η διατήρηση μιας τέτοιας ασάφειας...
Πολύ ενδιαφέρουσα όμως είναι η απάντηση του Ιησού στις απαιτήσεις της μητέρας.
Κατ’ αρχήν κάνει μια διαπίστωση-διακήρυξη: όλοι οι ηγέτες των εθνών τυραννούν τα έθνη και τα υποδουλώνουν!
Με άλλα λόγια, όποιο κι αν είναι το πολίτευμα ενός κράτους, όποιοι κι αν είναι οι ηγέτες του, ακόμα και "άγιοι", θα γίνουν αργά ή γρήγορα τύραννοι. Γιατί η εξουσία διαφθείρει και οδηγεί αναπότρεπτα στην αυθαιρεσία.
Το δεύτερο σκέλος της απάντησης περιλαμβάνει την πρόταση του Ιησού για την πολιτική οργάνωση των οπαδών του. Ουσιαστικά τους λέει πως για να εξαλειφθεί η τυραννία πρέπει να καταλυθεί η εξουσία και ό,τι τη συνοδεύει. Κι αυτό θα γίνει μόνο αν στη θέση της εξουσίας μπει η "υπηρεσία του συνανθρώπου". Δηλαδή αν οι ηγέτες γίνουν υπηρέτες κι όχι εξουσιαστές των άλλων.
Η πρόταση του Ιησού είναι πολύ ρομαντική αλλά εντελώς ανεφάρμοστη.
Κατά την άποψή μου η τυραννικότητα της εξουσίας μπορεί να ξεπεραστεί μόνο αν αφαιρέσουμε απ’ την εξουσία όλα εκείνα τα ιδιαίτερα προνόμια που κάνουν τους εκάστοτε εξουσιαστές να παλεύουν με νύχια και με δόντια (άρα και τυραννικά) να διατηρήσουν τους θρόνους τους.
Κάποιες λύσεις είχαν δοθεί στην αρχαιότητα: ανάδειξη των αρχόντων με κλήρωση, εναλλαγή όλων των πολιτών στις θέσεις εξουσίασης με ορισμένη εκ των προτέρων θητεία, άμεση δημοκρατία κ.λπ.
Θεωρώ αυτές τις "συνταγές" πολύ επιτυχημένες και εφαρμόσιμες στην εποχή μας, με τη βοήθεια και του διαδικτύου.
Αλλά προϋποθέτουν πλήρη ανατροπή του εκπαιδευτικού μας συστήματος και προσανατολισμό του στην παραγωγή ώριμων, υπεύθυνων, γεμάτων αυτοπεποίθηση πολιτών...

Σάββατο 16 Απριλίου 2016

Το μυστήριο του Ιησού (ΙΖ’ - Ήταν αντιεξουσιαστής; Α’)

Για να μην γίνουμε υπερβολικοί, θα πούμε απλά πως ο Ιησούς δεν ήταν μεν υποστηριχτής της βίαιης ανατροπής της εξουσίας, αλλά σίγουρα την αμφισβητούσε, την περιφρονούσε και αρνιόταν κάθε αυθεντία της.
Όπως θα ξέρετε, πριν αρχίσει τη δημόσια δράση του, ο Ιησούς αποσύρθηκε στην έρημο, νήστεψε κι αντιμετώπισε τους "τρεις πειρασμούς".
Εδώ μας ενδιαφέρει κυρίως ο δεύτερος: Ο Διάβολος του έδειξε όλα τα βασίλεια, τις δόξες και τις εξουσίες του κόσμου. Και του είπε: προσκύνα με και θα στα δώσω όλα. Γιατί όλ’ αυτά μου έχουν δοθεί και τα προσφέρω σε όποιον γουστάρω. 
Ο Ιησούς αρνήθηκε τον πειρασμό αλλά εμμέσως πλην σαφώς επιβεβαίωσε πως όλες οι εξουσίες του κόσμου είναι σατανικές. Κι όλοι οι εξουσιαστές είναι όργανα του Διαβόλου.
Φυσικά, το γεγονός δεν είναι πραγματικό. Αλλά αποδεικνύει τις αληθινές διαθέσεις των πρώτων χριστιανών έναντι των εξουσιών. Και δείχνει μια θέση ριζικά αντιεξουσιαστική, αν όχι και αναρχική.
Βέβαια, στη συνέχεια οι απατεώνες παπάδες και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες έκαναν λόγο για "χριστιανική αυτοκρατορία"!
Αλήθεια, πότε οι κοσμικές εξουσίες αφαιρέθηκαν απ’ τη δικαιοδοσία του Διαβόλου; Πώς τολμούν οι αλιτήριοι να διαψεύδουν τον ίδιο το Θεό τους που υποτίθεται είπε ότι η δική του εξουσία δεν είναι σ’ αυτόν τον κόσμο, τον οποίο κυβερνά ο Σατανάς;
Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο των Γραφών είναι το πονηρό ερώτημα που κάποιοι έκαναν στον Ιησού σχετικά με την πληρωμή του φόρου υποτέλειας στους Ρωμαίους. Πρέπει ή όχι να τον πληρώνουν οι Ιουδαίοι;
Ο Ιησούς τους έδειξε ένα νόμισμα που είχε την προτομή του Καίσαρα.
Την εποχή εκείνη η κεφαλή του Καίσαρα στο νόμισμα ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα διακοσμητικό στοιχείο. Υποδήλωνε πως πραγματικός ιδιοκτήτης του κυκλοφορούντος χρήματος ήταν ο Καίσαρας. Όλοι οι άλλοι ήταν προσωρινοί κάτοχοί του.
Άρα, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, το νόμισμα θα επιστρέψει στον πραγματικό του ιδιοκτήτη. Οπότε, λέει ο Ιησούς, δώσ’ το να πάει στο Διάβολο! Μην το πολυπαιδεύεις.
Αλλά στον Καίσαρα ανήκει μόνο ό,τι έχει τη σφραγίδα και την προτομή του. Τίποτα περισσότερο. Ούτε η ζωή ούτε η ελευθερία ούτε η τιμή, η αξιοπρέπεια και η ψυχή των ανθρώπων.
Με άλλα λόγια περιορίζει στο ελάχιστο και στα πιο επουσιώδη τα όρια της κρατικής παρέμβασης στις ζωές μας...

Σάββατο 9 Απριλίου 2016

Το μυστήριο του Ιησού (ΙΣΤ’ - Μεσσίας ή αντάρτης;)

Εκτός απ’ τον Ιησού-προφήτη και τον Ιησού-μάγο, στα ευαγγέλια διακρίνουμε κι έναν τρίτο Ιησού: τον Μεσσία.
Μεσσίας ή Χριστός σημαίνει "κεχρισμένος", και στη δημοτική "αλειμμένος".
Οι Εβραίοι ονόμαζαν Μεσσία οποιονδήποτε είχε πάρει επισήμως το χρίσμα σ’ ένα λειτούργημα: του ιερέα, του προφήτη ή του βασιλιά.
Οι προφητείες της Εβραϊκής Βίβλου (Παλαιάς Διαθήκης) δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών: ο Μεσσίας θα είναι 100% άνθρωπος, σαν τον Μωυσή, που θα ελευθερώσει τον εκλεκτό λαό και θα ξαναστήσει το Βασίλειο του Ισραήλ.
Σε καμία περίπτωση ο Μεσσίας δεν θα είναι Θεός. Αυτό είναι μια βλάσφημη, γελοία και αποκρουστική επινόηση των Χριστιανών του 4ου αιώνα!
Αλλά ο Ιησούς δεν ήταν καν ο αναμενόμενος Μεσσίας του Ισραήλ!
Σύμφωνα με τις προφητείες, ο Μεσσίας θα ήταν απόγονος του Δαβίδ και θα καταγόταν απ’ τη Βηθλεέμ. 
Οπότε, οι Χριστιανοί επινόησαν το μύθο της "απογραφής" για να μεταφέρουν την οικογένεια του Ιησού απ’ τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας στην άλλη άκρη της χώρας, τη Βηθλεέμ.
Επινόησαν και δύο γενεαλογίες του Ιησού, που είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους που προκαλούν όχι γέλιο αλλά θλίψη με τη βλακεία των συγγραφέων τους.
Άσε που οι υποτιθέμενοι πρόγονοι του Ιησού αφορούν τη γενιά του Ιωσήφ, που, όπως ξέρουμε, δεν ήταν βιολογικός πατέρας του Ιησού. Σκέτη παράνοια...
Ένας τέταρτος Ιησούς είναι ο επαναστάτης-αντάρτης.
Προσωπικά τη θεωρώ ως την πιο αληθοφανή εκδοχή του Ιησού.
Έναν μαθητή του τον έλεγαν "Ισκαριώτη", δηλαδή "σικάριο", με απλά λόγια "μαχαιροβγάλτη τρομοκράτη". "Σικάριοι" ήταν οι Ιουδαίοι αντάρτες πόλεων που μπερδεύονταν με το πλήθος και μαχαίρωναν ύπουλα τους συνεργάτες των Ρωμαίων κατακτητών.
Έναν άλλον μαθητή τον έλεγαν "Ζηλωτή", δηλαδή μέλος της γνωστής στην εποχή ακραίας αντάρτικης ομάδας των Ιουδαίων.
Ο Ιωάννης και ο Ιάκωβος ονομάζονται "Βοανεργές", δηλαδή "γιοι της βροντής". Ήταν συνηθισμένο παρατσούκλι των αντιστασιακών. Κάτι σαν τον δικό μας "καπετάν Κεραυνό" της Εθνικής Αντίστασης.
Ο Πέτρος ήταν κλασικός μαχαιροβγάλτης. Όχι μόνο οπλοφορούσε συνεχώς αλλά και η ευκολία με την οποία κάρφωσε το στιλέτο του στο πρόσωπο του υπηρέτη που επιχείρησε να συλλάβει τον Ιησού δείχνει πόσο αδίστακτος ήταν.
Ο Ιησούς τον αποκαλεί "Βαριωνά"! Η ψετοεκκλησία μας το ερμηνεύει ως "Υιός του Ιωνά". Επίσης και το "Ισκαριώτης" το ερμηνεύει ως "του Κέριοτ". 
Μεγάλοι ψεύτες, μην τους πιστεύετε! "Ισκαριώτης" είναι ο "σικάριος" επαναστάτης. Και  "Βαριωνάς" στα αραμαϊκά σημαίνει "αντάρτης" και "φυγόδικος"!
Δες τε την ιστορία με τη βίαιη απομάκρυνση των εμπόρων απ’ το Ναό. Μιλάμε για τον καλύτερα φρουρούμενο χώρο της Ιουδαίας. Αποκλείεται ο Ιησούς μόνος του να τα έβαλε με τον υπόκοσμο που έλεγχε το εμπόριο του Ναού. Είναι προφανές πως πρόκειται για μια αφνιδιαστική καταδρομική επιχείριση των ένοπλων οπαδών του.
Οι μαθητές του Ιησού ήταν ουσιαστικά η ένοπλη σωματοφυλακή του. Κάτι σαν τους "μαυροσκούφιδες" του Βελουχιώτη.
Ο Ιησούς ήταν ένας απ’ τους πολλούς επαναστάτες της εποχής του. 
Οι ιουδαϊκές και ρωμαϊκές αρχές το ήξεραν καλύτερα από μας. Γι’ αυτό και τον θανάτωσαν με τον τρόπο που τιμωρούσαν τους επαναστάτες, γι’ αυτό κι έγραψαν στο σταυρό του "Βασιλιάς των Ιουδαίων". Έστω και κατά δήλωσή του.
Μην ξεχνάμε πως όταν ο Πιλάτος τον ρώτησε αν ήταν όντως ο Βασιλιάς των Ιουδαίων, εκείνος δεν το αρνήθηκε κατηγορηματικά.
Περιορίστηκε μόνο σ’ ένα διφορούμενο "συ είπας"...

Παρασκευή 1 Απριλίου 2016

Ο σταυρός δεν είναι εθνικό σύμβολο!

Τα ’χουμε ξαναπεί αλλά καλό είναι να τα επαναλαμβάνουμε πότε-πότε προς εμπέδωση:
"Ρωμιοί" ονομάζονταν οι άνευ εθνικότητας υπήκοοι του ρωμαϊκού κράτους.
Τους ένωναν η χριστιανική πίστη και η ρωμαϊκή αυτοκρατορική ιδέα.
Όταν το ρωμαϊκό κράτος διασπάστηκε σε Ανατολικό και Δυτικό, το κάθε μέρος διεκδίκησε για τον εαυτό του τη ρωμαϊκή οικουμενική ιδεολογία. Και προσπάθησε να σφετεριστεί τον όρο "ρωμαϊκό".
Οι Δυτικοί αποκαλούσαν υβριστικά τους Ανατολικούς "Γραικούς", δηλαδή απολίτιστους και φανατικούς ανατολίτες. Κάτι σαν "γύφτουλες". Κι αυτή η αρνητική έννοια του Γραικού διατηρείται ακόμα σε ορισμένες δυτικές κοινωνίες, κυρίως της Βόρειας Ιταλίας.
Οι Ανατολικοί, με τη σειρά τους, αποκαλούσαν τους Δυτικούς "Φράγκους", δηλαδή βάρβαρους και πολεμοχαρείς Ευρωπαίους... Ο όρος "Έλλην" ποτέ δεν είχε την έννοια της φυλής, του έθνους, της βιολογικής καταγωγής. Γι’ αυτό και ποτέ δεν υπήρξε πόλη, κράτος, βασίλειο, αυτοκρατορία, ούτε καν χωριό, με το όνομα "Ελλάδα"! Η λέξη "Έλληνας" είχε καθαρά πολιτισμική-θρησκευτική σημασία και αποδιδόταν σε όποιους υιοθετούσαν έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και ζωής... 
Όταν ιδρύθηκε το κράτος μας, ετέθη και το πρόβλημα της ονομασίας του. Μεταξύ των τριών υποψηφίων ονομάτων Ελλάδος-Ρωμυλίας-Γραικίας επικράτησε το τρίτο.
Πιστεύω πως η επιλογή του ονόματος Γραικία-Γραικοί, όσο κι αν είναι υποτιμητικό, αντιστοιχούσε στην πραγματικότητα των αρχών του 19ου αιώνα. 
Τότε ήμασταν ένα συνονθύλευμα ληστρικών φυλών, απαίδευτοι, φανατικοί, θρησκόληπτοι, που το μόνο που μας ένωνε ήταν μια δεισιδαιμονική πίστη στην ορθόδοξη ανατολική εκκλησία. Και η μόνη σημαία που θα μπορούσε κάτι να μας πει ήταν ένα πανί με το σταυρό στη μέση.
Από τότε πέρασαν σχεδόν 2 αιώνες. Και πολλά άλλαξαν στη διαδρομή. 
Η χριστιανική πίστη του λαού μας υποχώρησε σημαντικά, αυξήθηκε κατακόρυφα ο αγνωστικισμός, η αθεΐα, η θρησκευτική αδιαφορία, ήρθαν κι οι αλλόπιστοι μετανάστες και οι συσχετισμοί ανατράπηκαν.
Η Χριστιανική Εκκλησία έχασε το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνικής και πολιτικής της επιρροής. Ειδικά τα τελευταία 30 χρόνια έχει κυριολεκτικά ξεδοντιαστεί. 
Έφαγε και τρώει αλλεπάλληλα χαστούκια: καθιέρωση πολιτικού γάμου, αποποινικοποίηση μοιχείας, συναινετικό διαζύγιο, ισότητα δύο φύλων, μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, αποτέφρωση νεκρών, σύμφωνα συμβίωσης για ετερόφυλα και ομοφυλόφιλα ζευγάρια, πρωθυπουργοί και υπουργοί αρνούνται να δώσουν όρκο κ.λπ κ.λπ.
Η Εκκλησία δίνει πλέον μάχες οπισθοφυλακής. Έχει καταντήσει ένας υπερ-συντηρητικός οργανισμός που παλεύει να κρατήσει πίσω την κοινωνία και να διασφαλίσει τα προνόμιά της.
Από φορέας ενότητας έχει καταντήσει πηγή διαίρεσης και διχασμού!
Νομίζω πως έχουμε ήδη μπει σε μια διαδικασία μετατροπής μας από Γραικούς σε Έλληνες.
Δεν είμαστε πια οι φανατικοί θρησκόληπτοι που προσπαθούν να κάνουν όλους τους άλλους σαν αυτούς. Θυμάστε πόσο αηδιαστική ήταν η επιμονή των Γραικών να βαπτίζουν σχεδόν με το ζόρι τους άμοιρους Αλβανούς μόλις άρχισαν να πρωτοπατάν το πόδι τους στη χώρα μας;
Σίγουρα έχουμε αρχίσει να γινόμαστε κάπως πιο ανεκτικοί, πιο ανοιχτόμυαλοι, λιγότερο φανατικοί, λίγο πιο ορθολογιστές, δηλαδή πιο Έλληνες.
Οι λαοί είναι όπως τα άτομα. Αν δεν εξελίσσονται, δεν προοδεύουν, δεν προσαρμόζονται, μαραζώνουν και πεθαίνουν.
Πιστεύω πως η μόνη ελπίδα σωτηρίας μας είναι να μετατραπούμε επιτέλους σε Έλληνες.
Να απορρίψουμε και ν’ αλλάξουμε όλα τα γραικικά σύμβολα. 
Να φτιάξουμε άλλη σημαία χωρίς σταυρούς ή θρησκευτικά σύμβολα, που πλέον διχάζουν και δεν ενώνουν.
Ν’ αλλάξουμε το Σύνταγμά μας, που τώρα μοιάζει με ευχέλαιο! Ξεκινάει με το "στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Να χωριστεί οριστικά η Εκκλησία απ’ το Κράτος και να μετατραπεί σε ένα απλό σωματείο.
Και ν’ αλλάξουμε και εθνικό ύμνο. Αυτοί οι στίχοι για τα "ιερά κόκαλα" και τις "όψεις του σπαθιού τις φοβερές" ακούγονται πολύ γελοίοι σήμερα.
Προσεχώς θα σας πω τι προτείνω για τα νέα Εθνικά μας Σύμβολα. Ελληνικά κι όχι Γραικικά.